8-11 Augustus. Bewolkt, afgewisseld met zon.
Vandaag is het eerste moment om aan het blog te werken. We hebben sinds de start geen internet verbinding, dus eerder heb ik niet kunnen schrijven. We zijn bovendien aan het eind van de dag te moe om nog íets te doen, behalve de tent opzetten, water uit de rivier halen en eten ‘koken’.

Waar zal ik beginnen? Ik zal geen dagelijks verslag doen van de afgelopen etappes, want dat wordt een beetje saai. Maar om jullie toch iets van de sfeer te laten proeven moet ik toch bij de start beginnen. Er starten gedurende drie dagen drie groepen per dag, met ongeveer 220 deelnemers per groep. In totaal dus zo’n 2000 Fjällers. Wij starten op zaterdag, de tweede dag, om 13:00 uur in de tweede groep. Met een aantal stokoude bussen worden we van Kiruna naar Nikkaluokta gereden, een rit van 65 km over eenzame Lapse wegen door eindeloze glooiende lage bossen, afgewisseld met talrijke heldere meren. HK meent onderweg een sneeuwuil in een boom te zien, wat goed kan kloppen omdat een deelnemer later vertelt er ook een gespot te hebben.

In Nikkaluokta aangekomen krijgen we nog een oranje lap stof, die we op onze rugzak moeten vastmaken. Waarom is ons niet helemaal duidelijk, maar we doen het braaf.. Misschien ter herkenningen vanuit de lucht, want er vliegt zo af en toe een helikopter van de organisatie over. Tevens de ‘lifeline’ voor het geval er iets mocht gebeuren,  want een andere manier om te worden gerepatrieerd is er hier niet in het hoge noorden.

Wie doen er allemaal mee aan de Classic? Er zijn vanzelfsprekend veel Zweden en andere Scandinaviërs, met stoere baarden en mooie noordse vrouwen met blonde lokken! Er doen Duitsers mee, Fransen en Belgen. We spreken een stel uit Seattle, dat net met jetlag vanuit de States is komen vliegen. We horen ook Russisch en diverse andere talen die we niet direkt thuis kunnen brengen. Vreemd genoeg doen ook veel Zuid Koreanen mee, herkenbaar aan hun gloednieuwe ‘gear’, met outdoorhoed en muskietennet, handschoenen aan en met grote wapperende vlag over de rugzak. Daar is mijn bescheiden driehoekige -kleur niets bij.. Maar die wappert dus wel op koninklijke oranje achtergrond, wat natuurlijk toepasselijk is op het ‘Kungsleden’, het koningspad!

En er doen verrassend veel Nederlanders mee, waaronder een grote groep leden van een politie sportbond, onder de strenge leiding van een norse instructeur met grote survivalhoed. Gewichtig en zonder humor vertelt de man aan HK dat zij aan het einde van de dag ‘opkrullen voor de dagelijkse briefing’, waarbij met satelliettelefoon de stand van zaken wordt doorgezonden. Waarschijnlijk naar belangrijke bobo’s, ver weg in hun HQ. ‘Opkrullen’ wordt de dagen daarna ons stopwoord, nee ons motto! “Mannuh, opkrulluh” zullen we nog veel uitroepen, met dank aan de Indiana Jones, die niet weet hoe humoristisch hij eigenlijk is… Voor hem is het puur ‘serious business’!

Bij het wachten tot de start loopt de spanning op. Nog even de laatste sanitaire stop in de Dixies die bij de start zijn geplaatst (en getuige de geur al zeer frequent zijn gebruikt door de vorige startgroepen..).
Bas moedigt ons aan op zijn herkenbare wijze: “kom op, deze machine gaat ervoor!” en hij balt de vuisten, maakt het gebaar van de alfa-man, kijkend over zijn bril. Hij zal ons, maar toch vooral ook zichzelf, nog vaak op deze manier moed inspreken!

Vlak voor de start worden we door een Lapse vrouw in originele klederdracht in een onverstaanbare taal welkom geheten. Op basis van een paar herkenbare woorden vermoeden we dat ze het heeft over cultuur en natuur, die belangrijk is voor de Sámi, de officiële naam van het nomadenvolk in het noorden. We zullen de natuur respecteren, want we krijgen van de organisatie een ‘trash-bag’ mee om alle rommel mee terug te nemen. Niets blijft achter… nou ja, behalve het papier na een bepaalde noodzakelijke activiteit..

Na aftellen in het Zweeds wordt een lint losgemaakt en zet de groep zich in beweging. Sommige erg enthousiaste deelnemers kunnen niet wachten en lopen om het lint heen, tussen de lage berkjes door, het pad op. Eindelijk, op weg!
Net zoals bij een hardloopwedstrijd duurt het even voor je je eigen loopritme kan vinden. De rugzak voelt nog wat onwennig. O ja, vlak voor de start kunnen we onze rugzak nog even wegen: Bas spant de kroon met 18 kilo; Nico 17; ik 16,5 en HK? Niks 12 of 13; gewoon 15 kg schoon aan de haak! HK lijkt ‘geschokt’: wie heeft ‘m dat geflikt? Stiekem iets in zijn rugzak gestopt? Wij kijken fluitend om, niets gezien, weten nergens van. Maar het is duidelijk dat het droogvoer met 2 kilo ons streefgewicht heeft vermorzeld. Afijn, we eten uiteindelijk onze rugzak weer wat lichter..

Na ongeveer vijf kilometer bereiken we een meer waar slimme locals een leuk zaakje hebben opgezet: een Lap Dånalds; alleen de ‘golden arch’ ontbreekt, maar het rendiervlees in wrap met vette saus smaakt heerlijk! Cola erbij en we zijn nu helemaal klaar voor de rest van de hike van vandaag. Ik zie enkele Duitsers al aan het bier.. Laten wij dat maar niet doen, want de volgende 15 km worden dan dubbelzwaar.

En zwaar worden ze toch! Het pad is afwisselend bezaaid met grote keien en soms belegd met een smal plankier door moerassig terrein. We passeren diverse hangbruggen over woest kolkende riviertjes, die flink wiebelen als je er overheen loopt. Een foto nemen midden op de brug is bijna onmogelijk als iemand achter of voor je op de brug loopt. De natuur is wonderschoon en de hoogste berg van Zweden, de Kebnekaise komt steeds dichterbij. Een flink deel van de top is nog besneeuwd, zoals ook die van de andere bergen waar we onderlangs lopen.

Behoorlijk uitgeput komen we om acht uur ’s avonds aan bij de eerste stempelpost, fjällstation Kebnekaise, dat bestaat uit een aantal lage bruine houten huisjes. Helaas geen toegang voor ons, maar we kunnen wel terecht in een grote tipi-tent, waar zowaar blikjes Norrlands Guld verkocht worden: licht bier met 3,5% overheerlijke alcohol!
Nu we bijna klaar zijn voor vandaag durven we het wel aan.. Een tweede halve liter voor straks bij de tent!

Omdat we, als we nu stoppen, de volgende dag ongeveer 26 km moeten afleggen willen we vanavond nog een stukje doorgaan. Iedere kilometer die we nu nog meepakken scheelt morgen weer. Na nog een half uurtje door zwoegen, met beduidend zwaardere benen nu, vinden we een prachtige kampeerplek op de helling, achter enkele bosjes. De wind is flink opgestoken, dus wat beschutting is welkom. Zowaar stroomt naast onze pleisterplaats een klein helder beekje waar we ons water kunnen tappen. Om te drinken, om te koken voor het ‘diner’ en voor een vluchtige opfrisser. Blij met meerdere zenuwbehandelingen voel ik de kou van het water bij het tandenpoetsen niet.

Het uitzicht is prachtig. Vanuit de tenten, die in minder dan tien minuten zijn opgezet, kijken we over een groene valei die begrensd wordt door woeste bergen. Om de beurt putten we ons uit in superlatieven, die van Bas vanzelfsprekend het superlatiefst!
Het eten uit de oranje zakken met gevriesdroogde ‘tikki masala’, ‘beef & potatoe stew’ of ‘pasta bolognaise’ is letterlijk even slikken.. Het kan HK niet bekoren; na een paar happen houdt hij het voor gezien. Bij ons overwint de honger. Je moet toch wat binnen krijgen..!

Inmiddels staat de zon zo laag en is de wind dermate toegenomen, dat we de biertjes maar voor de volgende dag bewaren; die 600 gram kan er ook nog wel bij! We duiken de tent in voor de eerste ‘nacht’ ver boven de poolgrens. Nacht is een relatief begrip als het tussen 23:00 en 4:00 schemert. Mijn ooglapje doet wonderen: kunstmatige nacht in de maakbare wereld! De oordoppen blijken ook onmisbaar. Tsjónge, wat kan mijn tentgenoot zagen.. (ik noem geen namen; keuze van 1 uit 3). Ik snurken? Welnee! Toch, M?

En zo zijn de volgende dagen: lopen, rusten, eten, slapen. De nachten zijn behoorlijk koud. Mijn slaapzak is kennelijk al wat ouder, want pas met sokken, een lange thermo-onderbroek en een paar lagen shirts wordt het behaaglijk. HK heeft nergens last van (hè, toch verraden..). Zijn nieuwe donszak, een verjaardagscadeau, is zeer warm. Je wordt dankbaar gememoreerd, H!

We komen regelmatig inmiddels bekende gezichten tegen. Een gezette Amerikaanse dame (onder ons oneerbiedig dikke Nellie genoemd) op gympies; ze doet het toch maar! Ze loopt bovendien regelmatig voor ons, ondanks het feit dat we haar regelmatig inhalen. Bij een beekje waar geen planken overheen liggen stapt ze monter door het water dat boven de schoenrand gutst. En dan moet je nog een heleboel kilometers, met soppende sokken.. rare lieden, die Amerikanen.
En de Duitse ‘senf-gruppe’ (door ons zo genoemd), allen in mosterdgele broeken, wat later Zwitsers blijken te zijn (goed geraden Nico!). Diverse lopers met honden, een of twee, met of zonder eigen rugzakje aan beide zijden van het lijf. Zouden zíj het leuk vinden, zo’n zware tocht door de fjällen? Hun tongen spreken boekdelen: slap uit de bek en hijgend ploeteren ook zij voort. Eén baasje is wel heel zorgzaam, want bij een stop zie ik haar hond in een grote rugzakhoes liggen, beschermd tegen de wind op het bezwete hondenlijf.
We zien kinderen van amper 12 jaar, met een rugzak die bijna groter is dan zijzelf. Een paar oude heren van, ik schat, ergens in de 70, die moeizaam vooruit komen. Maar vanzelfsprekend ook veel ‘speedies’, die dubbel zo hard lopen als wij. Bij Scandinavische mannen is de’Viking-look’ populair: kaal of kortgeschoren kop, met woeste halflange baard, met gevilde lange stok in de hand. En redelijk veel mensen die de tocht in hun eentje lopen. Geen oppepper zoals Bas bij zich; ìk zou het niet volhouden..

Grappig genoeg zijn er ook redelijk wat ‘tegenliggers’: wandelaars die dus niet meedoen aan dit event en zelfstandig op stap zijn, alleen dan in zuidelijke richting, terwijl wij grofweg naar het noorden lopen. Ik zou niet graag in hun schoenen staan, want op smalle paadjes of plankiers moet meestal een van beiden even stilstaan of uitwijken en je kan wel raden hoe de persoon zich voelt als hij of zij 2000 deelnemers van de FC tegenkomt. Ook bij de smalle hangbruggen over enkele grotere waterstromen is het dus soms wachten voor de ongelukkige zuidwaartsen.

Van Kebnekaise naar Singi (lunch met wrap gevuld met rendiervlees, puree en rode bessensaus; heerlijk!), bijna 14 km in de ochtend, door naar Sälka fjällstation (12 km) waar we onze tent opzetten tussen vele andere koepeltjes, buisvormige en nog veel meer soorten en maten tenten. Er staan zelfs enkele tipi’s tussen. Het is een open veld en na het meegebrachte biertje en een snelle hap uit de oranje zak, zijn we zo onderkoeld dat we rillend de tent induiken. Tandenpoetsen? Wassen? Mwâh, dat kan morgen ook wel (hoewel er gisteren ook niet veel van gekomen is).

(wordt vervolgd)