14 mei, 50km gefietst. Ik had vandaag letterlijk en figuurlijk een topdag. En dat eigenlijk bij toeval, omdat ik van mijn eigen route afweek.
Gisteren arriveerde ik in Orea, een dorpje vrijwel op de grens van Castilla La Mancha met Aragon én met een groot gebouw van de Guardia Civil aan de rand van het dorp. Oei, daar moet ik morgen langs, want mijn geplande traject gaat even door Aragon, om vervolgens weer in Castilla te duiken. Twee grenzen dus, die ik formeel niet mag passeren. Niet dat ik tot nu toe enige aandacht kreeg van passerende dienders, maar toch..
In pension Alto Tajo (oud, maar prima en met een vriendelijk dame achter de bar) kijk ik nog eens naar de kaart. Het pension ligt net buiten het dorp aan een kleine weg die het bos induikt. Niet de route die ik zou moeten volgen… maar wel een interessant weggetje, dat volgens de kaart zelfs een kortere doorsteek door Aragon betekent, maar duidelijk minder ‘exposed’.
De dame van het pension waarschuwt mij wel dat het een steile weg is: de bergen zijn wel 1900m hoog. Ik ben nu op 1500m en hoop dat de weg niet over de top gaat. Ik neem de gok en vertrek, uitgezwaaid door de vriendelijke patrona.
Het is behoorlijk koud: twee truien, mijn regen/windjack, trainingsbroek over de fietsbroek en dubbele handschoenen. Maar het is droog en ik heb zowaar een briesje in de rug. Dat helpt beslist bij het stijgen!
Het landschap is prachtig: dennen, afgewisseld met loofbomen, weides grenzend aan woeste rotsen. Ook nu weer een aantal herten; het wordt bijna gewoon. Door de geleidelijke stijging krijg ik het lekker warm, te warm zelfs, maar nu iets uittrekken is geen optie.
Ik passeer een camping, met enkele blokhutten. Iets verderop is een herberg. Duidelijk bedoeld voor de vele wandelaars die hier normaal zullen komen: het stikt van de wandelroutes, aan de vele wandel-wegwijzers te zien. Maar nu even niet; alles is dicht. Ik neem wat foto’s, want dit lijkt me een plek om nog eens met M terug te komen: de Sierra de Albarracín. Net heb ik mijn camera weer als routeplanner op mijn stuur geïnstalleerd, of ik zie een grote herdershond tussen de bomen door op me af komen. O jee, als dat maar goed gaat… Hij (maar het kan evengoed een zij zijn) rent en is duidelijk al even onderweg, aan zijn gehijg te zien. Maar hij komt wel op me af!
Terwijl ik inmiddels rustig de weg vervolg, volgt de hond mij op een gepaste afstand. Ik weet nog steeds niet wat hij in de zin heeft, dus ik stop toch maar even. En terwijl hij naar mij toe komt, zie ik dat hij een ketting als halsband draagt; dat is een goed teken! Waarschijnlijk geen valse straathond. En terwijl ik ook nu de hond vriendelijk toe spreek, legt hij eerst zijn poten en vervolgens zijn kop op mijn been. Ik aai hem. Hij is heel onderdanig, dus ik heb eigenlijk niets te vrezen, maar als ik weer opstap, blijft hij mij volgen. Wat nu? Ik roep tweemaal ‘Venga’, maar realiseer me even later dat dat ‘komop’ betekent; meer een uitroep om te volgen dus. Geen wonder dat hij niet weggaat. Op het Spaanse ‘wegwezen’ kan ik niet zo snel komen (moet ik toch écht paraat hebben!), dus ik roep een aantal keer ‘ksss’ en maak een zwaaibeweging met mijn arm. Gelukkig is er even een afdaling, dus kan ik mij snel uit de wielen maken en in mijn spiegeltje zie ik dat hij inhoudt.
Maar zoals je al zult verwachten, komt er na een afdalinkje altijd weer een heuvelop en prompt hangt het beest weer in mijn wielzog. Weer ‘ksss, kssss’ en armgezwaai, maar even schiet door mijn hoofd of ik hem niet mee zal nemen. Het lijkt me een geval van ‘uit de auto gezet’, maar niet lang geleden, want hij ziet er gezond uit en ‘voelde’ redelijk schoon. M zou het vast leuk vinden…!?
Maar met nog ruim 400km te gaan, met in Spanje doorgaans niet hond-vriendelijke horeca, laat staan logementen, zet ik dat idee maar weer snel uit mijn hoofd. Na weer een afdaling, langer dit keer, zie ik hem niet meer. Die heeft opgegeven denk ik; gelukkig.
Het zal ongeveer drie kilometer verder zijn dat ik hem tot mijn schrik weer in m’n spiegeltje zie, maar nu draai ik om en ga hem ‘ksss-end’ en zwaaiend tegemoet. Nu begrijpt hij dat het menens is en druipt af.
Ik heb vandaag nog talloze keren achterom gekeken, vrezend dat ik hem weer doodleuk achter me zou zien, maar het bos uit en een iets drukkere weg op heeft hij waarschijnlijk niet aangedurfd. Ik stel overigens wel mijn zelfgemaakte-koffie-pauze een tijdje uit; je weet maar nooit! De herdershond blijft door mijn hoofd spelen; zou het een losgebroken kooihond zijn? Ik ben huiverig me negatief over mijn gastheren in dit land uit te laten, maar feit is wel dat honden doorgaans in abominabele omstandigheden als waakhond aan de ketting liggen of opgesloten zitten. Geen wonder dat er wel eens één de vrijheid zoekt! Was hij een teken…
Na mijn koffiepauze in de zon bij een (gesloten) refugio (balen als je in noodweer een schuilplaats zoekt…; nergens een verstopte sleutel te bekennen), kunnen er inmiddels wat kleren uit. De lucht is strakblauw en op deze hoogte moet ik oppassen niet te verbranden; smeren dus.
Skiën..?! 
De weg vervolgt door prachtig landschap, met schitterende vergezichten. Ik passeer mijn, tot nu toe, hoogste punt, de Puerto de El Portillo, op 1790m hoogte. Net geen 1900.. Wat ben ik blij dat ik deze doorsteek heb genomen! Bijkomend voordeel is dat ik qua afstand in kilometers weer op mijn geplande traject zit, want ik had inmiddels hier en daar wat extra kilometers gemaakt, door fout of extra heen en weer te rijden. Dat maakt de berekening voor de rest van de route makkelijker.
Ik lunch bij de Taag. In 2015 ben ik hier ook in de buurt geweest, bij de ‘Nacimiento del Tajo’ (7,5km oostwaarts) en ben ik over deze ‘majestieuze’ rivier gesprongen: daar nog geen 50cm breed, in Lissabon minstens een kilometer. Waar ik nú lunch heeft de weg een bruggetje van een paar meter nodig. Een mooie schapenstal, met een stenen bankje en tafeltje ervoor, is een uitstekende plek om lekker een uurtje in de zon te vertoeven. Net de Alpen; ik mis mijn wandelmaatje HK oprecht!
Terwijl ik mijn stokbrood-kaas-tomaat opeet, valt de inhoud van de tomaat op de grond. Prompt komt een brutale kleine hagedis zich aan dit lekkers tegoed doen! Zijn grotere broertjes of zusjes durven niet zo dichtbij te komen en zijn eigenlijk alleen bezig elkaar weg te jagen. Brutaaltje heeft een (kleine) aangegroeide tweede staart. Jij moet oppassen.. een derde zal je niet meer krijgen!
Na dit heerlijke lunch-intermezzo gaan er weer wat laagjes uit. Nog nèt niet alleen in T-shirt, maar in vergelijking met alle vorige dagen beslist een topdag! Naar de letter en naar de geest. En wéér een nieuw PR-tje vandaag (vrij naar QdV): 54km/h schoon aan de haak; niets voor hoeven doen!).
Morgen weer een (mooie) dag.
Biking & Hiking Banker 