20 Mei, 21e dag. 55 km gefietst. De dag begint met zon, maar ik krijg me daar toch een paar onweersbuien op mijn kop…

Na twee heerlijke rustdagen in Beaune, waarin ik volop van de stad en de bourgondische sfeer heb kunnen genieten, is het weer tijd om op pad te gaan. De fiets voelt weer even anders aan, vergeleken met de laatste twee dagen zonder bagage… Maar al gauw rijd ik door een poort de wijngaarden van de Bourgogne binnen, een speciale franse route volgend langs de beroemdste wijnranken, die ik natuurlijk onmogelijk van elkaar kan onderscheiden. De druiven lijken nog maar groene pareltjes aan trosjes; zijn niet eens baby-druiven te noemen. De rijen ranken staan keurig in het gelid als ze geschoren worden.

Wat is het geval: ze hebben hier speciale tractoren, op hoge poten. Ze doen me in de verte denken aan de spinachtige marsobjecten uit het hoorspel (later verfilming, maar voor mij is de LP/CD favoriet) ‘War of the Worlds’ van Jeff Wayne. De trekkers hebben een hoge opbouw, waarmee de voertuigen over de wijnranken heen rijden, ze ‘en passant’ scherend, dat wil zeggen de lange loten wegsnijdend. Achterop staan twee grote tanken met… jawel, onkruidverdelger. Het is natuurlijk ‘big business’ hier, dus ieder wormpje of vliegje dat ook een ‘druifje’ wil meepikken, delft het onderspit tegen deze Marsians. Of het inmiddels biologische bestrijdingsmiddelen zijn weet ik niet, maar de geur doet mij verdacht veel denken aan het giftige goedje dat in mijn zeeuwse jaren over het boerenland werd gespoten.

Ik zie een aantal tractoren op vier hoge wielen, die dus één rij wijnranken tussen de wielen kortwiekt, maar ik zie er ook die als een trimaran (die drie drijvers heeft, vandaar) twee rijen wijnranken voor zijn rekening neemt (zie later de foto’s). De ontwikkeling in deze machinerieën zit natuurlijk niet stil en je kan er op wachten dat straks hele velden in een keer onder handen genomen kunnen worden. Efficiency, daar draait het om in de wijnbouw!

Na wat foto’s genomen te hebben en ook een filmpje -ik steek mijn duim op naar het marsmannetje in de hoop dat hij het geen probleem vindt dat hij straks op YouTube staat; ach, ze zijn wel wat gewend met de hier georganiseerde wijn’safari’s’, in open auto nog wel: pas op voor wilde insecten, gek geworden van de insectisiden- fiets ik heerlijk rustig door de eindeloze Chablis, Nuits St. Georges en Meursault in spé.

De zon schijnt, maar het rommelt verdacht in die donkere wolk die schuin boven me nadert; tegen de wind in! Waarom weet ik niet, maar ik heb ooit onthouden dat onweer tegen de wind in aan komt zetten. Bij de eerste druppels doe ik alle regenkleding aan en even later komt het met bakken uit de hemel (ik zou in dezen eerder het woord ‘hel’ in de mond willen nemen…). Nu is regen geen probleem, als je daar goed op gekleed bent, maar die donderslagen vind ik minder. Ik bevind mij in open veld, met als hoogste begroeiïng de wijnranken, die niet hoger dan één meter rijken, dus ik ben als een Europeaan tussen de Japanners (sorry voor mijn veelvuldige beeldspraken, maar ik ben nogal visueel ingesteld, zie je). Ik voel me niet op m’n gemak en maak rechtsomkeert naar het laatste dorp waar ik doorheen reed (Meursault).

In een barretje (met een veel te dure croque monsieur, maar de patron heeft twee mooie dochters, dus dat maakt wat goed..) wacht ik betere tijden af. Als het min of meer droog wordt, stap ik op, de waard bezorgd achterlatend die vindt dat ik te optimistisch ben (of wilde hij meer aan mij verdienen..). Maar patrons zijn meestal deugdzame lieden, die bovendien de streek goed kennen en nauwelijks ben ik vertrokken of de volgende hoosbui komt naar beneden. Ik durf mij niet wederom aan de schone dochters te laten zien, want dat is een beetje een afgang: een stadsmens die de lucht niet kan ‘lezen’, dus trap ik driftig door. Als er weer een flinke klap klinkt schuil ik in een dennenbosje, waar de regen wel gestaag doorsijpelt. Twee franse mannen op de fiets komen erbij staan en gedrieën worden we ‘lekker nat’ (zou Annie M.G. zeggen).

Maar zowaar, na regen komt zonneschijn en een half uur later fiets ik in T-shirt, zwetend, Chagny binnen, waar ik een andere fietser voorovergebogen over zijn stuurtas in een boekje zie turen. Als ik passeer kan ik nog net ontwaren dat zijn boekje hetzelfde is als het mijne, dus ik knijp voluit in de remmen en vraag of hij het kan vinden.

Quirin de Veer is 60 jaar oud, komt uit Oss en is fysiotherpeut (dát is handig..) en is onderweg naar Barcelona, om op de een of andere manier de oversteek te maken naar Mallorca, waar hij vakantie gaat houden met zijn vrouw en (schoon)familie. Q. is een uitermate aardige kerel, met één probleem: hij fietst veel harder dan ik, althans, hij maakt driedubbele kilometers per dag. Maar hij heeft dan ook maar de helft aan bagage bij zich, want hij slaapt in hotels, pensions of jeugd(!)herbergen.

Zonder dit alles nog te weten fietsen we samen verder op. Hij heeft er inmiddels 140 km op zitten en was eigenlijk van plan om in Chagny te stoppen (vandaar dat hij in zijn boekje naar een slaapplaats zocht), maar hij laat zich overhalen om nog een stukje mee te fietsen. Dat valt overigens niet mee: informatie uitwisselen, naast elkaar fietsen en ook nog op de weg letten. Voor we het weten fietsen we bijna verkeerd, maar een frans echtpaar in race-uitrusting, vanzelfsprekend op de racefiets, is zo vriendelijk om ons naar de ‘voie verte’ te loodsen, het fietspad over een oud spoortracé.

Vandaag maakt Quirin een ‘pr’-tje en als ik hem vragend aankijk zegt hij, een persoonlijk record: 190 km op één dag. Dat steekt schril af tegen mijn 80 km, maar hij hoeft dan ook geen tent af te breken. Om 7 uur ontbijt en om half acht op de fiets. Ik doe het hem niet na; wil dat ook niet overigens. De behulpzame Fransen waren ook zo aardig om het hotel voor Q. te bellen, in het plaatsje dat we samen in gedachten hebben als eindstation: St. Boil. Hij in de ‘Cheval Blanc’ en ik naar de camping aldaar.

Ik beloof nog even wat te komen drinken, als we als eerste bij het hotel aankomen. Ik rijd door naar de camping, onder wederom dreigende, rommelende wolken. De camping blijkt een aantal kms buiten het dorp te liggen en ik heb spijt dat ik zijn telefoonnummer niet gevraagd heb. Als ik eerst mijn tent nog moet opzetten en daarna weer terug naar het dorp…. Ik weet niet of ik daar nog zo’n zin in heb, maar ja, belofte maakt schuld.

Maar naast de bordjes ‘camping Le Moulin’ ontwaar ik ook een bordje ‘Chambres d’Hotes’. Dat biedt perspectieven! De camping bereik ik als eerste (ziet er leuk uit overigens), maar ik volg toch het andere bordje en iets verderop staat een enorme mooie boerderij. Daar moet ik volgens de aanduidingen zijn! Een aardige mevrouw begroet me in het Frans, maar gaat al rap over in het Duits, want ze heeft drie kamers, waarvan er twee door duitse echtparen bezet zijn. Ik zal dus ook wel Duits zijn is de conclusie die ik voor haar trek..

De kamer is perfect! Het doet geenszins onder voor een hotel. En beneden in een souterrain is een volingerichte keuken tot mijn/onze beschikking en in de gezellig aangeklede hal (met zitje, TV en waterkoker) ligt een hele stapel franse Kuifjes (hardcover!). Heerlijk, die ga ik vanavond nog lezen; goed voor mijn Frans! Na mijn spullen in de kamer gedropt te hebben, rijd ik voldaan terug naar het dorp: geen tent, geen regen (die nog aardig zal vallen die avond), maar een zacht bed en goed ontbijt morgen.

Quirin heeft de fles rosé al laten aanrukken. De dame van het hotel heeft hem laten weten dat hij de enige gast is vanavond (dan doen Chambres d’Hotes het kennelijk beter) en zij wil graag snel het eten serveren. Ik heb er geen bezwaar tegen als hij alvast eet, terwijl ik me de wijn goed doe smaken en de olijven opeet, waar hij niet van houdt. Mooi om te ontdekken hoe snel je tot een leuk gesprek kan komen met iemand die je voor het eerst ontmoet! We praten over de marktwerking in de gezondheidzorg, fietsreizen en over papa-dagen, voor hem inmiddels opa-dagen. Zijn zoon, ook fysiotherapeut na eerst een HBO-opleiding bouwkunde te zijn begonnen, neemt aanstonds zijn praktijk over. Ik vertel hem dat mijn halve biologiestudie ook een omweg was, om te ontdekken dat toch het bankbloed in de aderen stroomde. Kortom: een leuke avond, maar ik ga niet om zeven uur opstaan om om half acht op de fiets te zitten, dus we nemen die avond afscheid. Hij belooft nog wat op mijn blog achter te laten als hij weer een keer verbinding heeft met zijn laptop (die hij wél bij zich heeft in die schamele 17 kg!).

Inmiddels is het opgehouden met regenen als ik terugfiets naar mijn kamer en ik lees -het is wat intiem wellicht- heerlijk ‘Tintin et l’Ile Noir’ languit liggend… in bad (N 46.6422 E4.7056).