Mijn inspirator is gauw gevonden; je loopt er niet snel ongemerkt langs. El Cid Campeador voert de ‘Burgalezen’ (?) strijdlustig aan op het plaza Mío Cid, waaruit overduidelijk blijkt dat de inwoners van Burgos deze onverschrokken ridder in het hart hebben gesloten. Zonder hem zouden ze hier nu wellicht naar de moskee gaan..

In plaats daarvan staat er een enorme kathedraal in Burgos, Unesco werelderfgoed, waar ik vrijwel naast overnacht. Op mijn vrije dag wil ik dit kolossale godshuis graag bezoeken, maar vanwege ‘jeweetwel’ is toeristisch bezoek helaas niet toegestaan. Voor een schietgebedje is een ‘klein’ deel wel geopend.

Na wat luieren op mijn kamer (tijd ‘over’ nu het heilige deel van de dag ingeperkt is), wandel ik over het Plaza Major richting het kerkdeel dat open is en waar ik zo naar binnen mag lopen. Ik maak binnen een foto, maar merk te laat het bordje: ‘Fotos – Videos NO’ op. Nou ja, Hij zal toch geen bezwaar hebben als ik Zijn huis op aarde in mijn Samsung S9 bij me draag? De eerste stap naar ‘in het hart’ dragen, nietwaar..?

Wat nu te doen? Ik loop terug over het mooie Plaza Major (álle pleinen in Spanje zijn mooi), waar een enorme draaimolen staat en maak een foto voor Rtje&J. Op het plein ook een beeld van een man op een bankje, waar je zo naast gaat zitten om een praatje te maken. Eerder viel me al een messing beeld van een kastanje brandend vrouwtje op en naast het terras van mijn hostal staat een krantlezende man tegen de stenen pilaar van de arcade geleund. Je zou hem zo naar het laatste nieuws vragen…

Lopend door de stad maak ik foto’s van de vele beelden in het oude centrum. Voor mij is Burgos dus een beeldenstad, met het enorme ‘estatua’ van el Campeador als trots pronkstuk (leuk hoe het Spaans veel woorden uit het Engels heeft ‘geleend’ en als die met een ‘s’ beginnen, er een ‘e’ voor is gezet; ’t is maar dat je het weet.. 😁).

Maar ik wil toch wel wat andere dingen zien. Bij de kathedraal zie ik een grote ‘I’ en een vriendelijke dame geeft me een briefje waar op staat wat wel open is en wat niet. Een Monasterio (maar ik heb mijn portie geloof gehad), de ruïnes van het Castillo op de heuvel én.. het Museum van de menselijke evolutie! Zij vraagt mij waar ik vandaan kom (zoals altijd in een toeristenbureau; voor de statistieken), maar even twijfel ik.. ze zal het toch niet doorgeven aan de guardia civil? Een staaltje van ‘zoals de waard is…’, dus geef ik het toch maar braaf door.

Het museum, dát is een aardige tegenhanger van het kerkbezoek in de ochtend! En zowel Castillo en museum zijn op woensdagmiddag gratis; ook dat is een natuurlijk koren op de molen voor een Hollander.

De ruïnes van het kasteel uit de 9^e eeuw (met veel latere toevoegingen en hergebouwde delen na wéér de zoveelste oorlog) is strategisch gelegen boven de stad, met een fantastisch uitzicht. Vanaf hier is de enorme schaal van de kathedraal te zien (gebouwd met het geld van de armen, denk ik erbij, maar dat heb ik geloof ik al eens eerder geschreven; niet in herhalingen vervallen!). Ik ben de enige bezoeker en kan dus rustig alle windrichtingen bekijken. Een rond gat, in de ruïne, is volgens het informatiebordje een stenen waterput van méér dan 60m diep, met er tegenaan een zestal (steeds dieper) spiraalvormige trappen voor het onderhoud van de put. Ongelofelijk dat men zoiets in een tijd puur met handwerk heeft kunnen maken. Kleine raampjes naar de putschacht zorgden voor een beetje licht in het ‘trappenhuis’. Van levensbelang, deze watervoorziening, als zich weer eens een vijandelijk beleg voordeed (lees maar na:).

Later die middag bezoek ik het museum en begrijp dat het onderwerp vnl. is opgehangen aan belangrijke opgravingen in de buurt: in de Sierra de Atapuerca: toen een mijnbouw spoorlijntje in een kloof in de berg werd aangelegd, stuitte men op oude grotten, waar grote hoeveelheden menselijke (maar ook veel prehistorische dierlijke) botten zijn gevonden. Van Homo neanderthalensis, Homo heidelbergensis, Homo sapiens, maar ook van een tot dan toe nog onbekende soort, die men Homo antecessor heeft genoemd. Heel boeiend en ik overweeg er naar toe te fietsen, want dat spoorlijntje is nu ook een soort via verde. Maar helaas ligt het teveel uit de route en ik vermoed dat ik ook niet zomaar wordt toegelaten.

Ik ga er zeker meer over lezen! Over de ‘Sima de los huesos’ (een soort bottenput), de ‘Sima de elefante’ (wat later een prehistorische rhinoceros bleek te zijn); het is enorm grottensysteem, dat miljoenen jaren achtereenvolgend is bezocht en bewoond door verschillende soorten en hoe dieper men groef, hoe meer er tevoorschijn kwam. Niet verwonderlijk dat men rond deze vondsten een groot museum heeft gebouwd, met ook een belangrijke bijdrage over Darwin’s evolutie theorie. Fantastisch, ik geniet! Ik ben maar eerlijk: veel interessanter dan een kathedraal…

Ik struin nog wat door de stad om wat beelden te fotograferen en eindig op het terras van mijn hostal. Glas wijn gaat goed smaken. Als ik terugloop naar mijn kamer zie ik dat de verlichting in de gang een dubbele functie heeft; gelukkig zie ik de letters zelf (nog) niet dubbel, maar de onderste rij had ik niet foutloos..

Enorm toeval (of niet?): die avond zie ik op een landelijk TV-kanaal een documentaire over de Atapuerca-site! Met gedeeltelijk filmpjes van de opgravers, die ik ook in het musuem heb gezien. Ik droom die nacht over holenberen en behaarde mannen met knotsen…

Morgen nog één foto van El Cid, ik krijg hem helaas niet op mijn fiets geprojecteerd.., dan maar erboven (sorry HK)!