Varia: een foto update

16 Mei. Ik heb inmiddels 731km in de benen, van de (formeel volgens de geplande route) 988km. Bijna driekwart dus. Het schiet dus aardig op!

Even wat varia, met foto’s. Zonder ‘bijzonder’ verhaal; wel steeds een korte toelichting. moet ook kunnen toch?

Ik kom mooie rotsformaties tegen, die me sinds mijn Spaanse geologie avontuur 40 jaar (!) geleden nog steeds interesseren. Ik zie aardlagen die ik me kan herinneren van mijn Aliaga-tijd: paars gesteente met eronder een wit-grijze laag, die makkelijk afbrokkelt en ook een gele band. De wit-grijze laag voelt vettig aan. Gips kan ik mij herinneren; ‘Utrillas-formatie’ noemde de (toen nog) Leidse geologie-docent het volgens mij, naar de plaats vlakbij Aliaga, waar deze aardlagen door hem waren bestudeerd. Omdat ik het niet meer zeker weet, app ik de telefonische hulplijn: AvY in Oslo (!). Hoewel het ook voor haar lang geleden is (maar minder lang dan voor mij 😉), beaamt zij dat het een fluviatiel gesteente is, Mioceen tussen 23 en 5 miljoen jaar geleden.

*Links kalk-gips, rechts ijzerhoudende band*

Ik kom ook een soort karstgesteente tegen met grote stenen kolommen. In 2015 bezocht ik Ciudad Encantada al eens en in 2019 nog een keer met M, zeer de moeite waard. Maar een derde bezoek laat ik oorbij gaan.

Onderweg kom ik een informatiebord tegen, met uitgestalde gesteenten ter illustratie. Lees maar:

En richting Cuenca (je weet wel, van de ‘hangende huizen’), fiets ik langs een bezienswaardigheid in één van de bochten van een kronkelweg, hoog boven de rivier de Júcar. Er staan wat auto’s van passanten en er is zowaar een toeristische kraam, met allerlei leuke spullen, die ik toch niet kan meenemen..

Het blijkt een mooi rotsbalkon te zijn, eigenlijk een raam in de rots: het ‘Ventana del Diablo’. Als ik er doorheen kijk voel ik het in mijn buik, vooral als ik óver de rand een foto maak. Nooit helemaal van hoogtevrees afgekomen; het zal wel nut hebben. Diep beneden zie ik klimmers langs staaldraad klimmen en een wiebelbrug van lijnen oversteken. Terwijl ik naar de klimmers sta te kijken, komt er net een stel met helm en gordels naast mij in het ‘raam’ staan; ik vraag of het ‘difícil’ is, die – ik weet het Spaanse woord niet, dus eindig met het woord ‘klettersteig’. Een gezonnebrilde blonde dame met een paardenstaart, in een ultra-strak klimmerspakje begint direct Duits tegen me te praten en zegt dat het een makkie is. Ja, Duitsers zie je ook overal…

In Cuenca zelf was dit mijn uitzicht uit het doucheraampje: pal kijkend op het dure parador van de stad. En de lucht klaarde fraai roze die avond.

Maar zoals jullie van mij weten vind ik de beestjes ook leuk. Ik kwam ergens onderweg een jong vogeltje tegen, midden op de weg, klaar om doodgereden te worden. Dat kon ik niet laten gebeuren! Hij liet zich oppakken en fotograferen (wie weet wat voor vogeltje het is, mag het zeggen). Gezien zijn gefladder vermoed ik dat zijn vleugels niet gebroken waren. Ik zette hem met wat kruimels brood en water in een weggegooide dop van een drinkfles (soms is zwerfafval nuttig) aan de kant van de weg, tussen het groen. Nu maar hopen dat hij het redt en hij geluk heeft gehad met de ‘barmhartige’ Hollander die langs reed..

Wie iets minder had gezwijnd, was dit familielid dat ik zag liggen. Ik zag eerst niet wat het was, het leek wel de vacht van een beer. Maar toen ik hem met mijn fietsschoen voorzichtig omkeerde, bléék het ook een beer te zijn, maar dan van de zwijnenfamilie. Waarschijnlijk ook aangereden; voer voor de gieren, maar volgens mij hadden die hem niet nog opgemerkt.

In een dorpje dit exemplaar: ‘O, mariposa, es muerte’, merkte een dame op die langsliep en zich afvroeg wat ik fotografeerde. Ze leek niet onder de indruk, maar zo’n groot exemplaar heb ik in Europa nog niet eerder gezien..

En natuurlijk mooie bloemen. Veel koolzaad, een veld klaprozen, zie je die nog wel eens in NL?

Verder natuurlijk leuke borden onderweg. Of ik bij de 10% daling niet harder dan 60 wil rijden; vooruit ik hield het bij 54km/u deze keer. Natuurlijk met aandacht en niet inhalen!

Dit bord blijft me verbazen. Zou de jeugd nog begrijpen wat hiermee bedoeld wordt? Wordt het niet tijd om het vervangen door een Apple of Samsung, of een gestilleerd poppetje dat een selfie neemt? Geen uitzicht zonder jezelf erop! (hè, B? 😁)

Mijn ‘koelkast’ onderweg: twee ijsblokken, die ik iedere overnachting laat invriezen, zorgen voor koude melk tijdens de lunch! Het jaartal? Wie wat bewaart…

En weer passeer ik een ‘colletje’, dit keer van 1200m hoogte. Maar ik had er 50m bij op kunnen tellen als de toegang van de toren open was geweest (ik denk een brand-uitkijktoren).

Zo, dat was het voor deze keer. En El Cid reisde verder in de Middeleeuwen. Het kaartje ernaast is overigens uit het boekje over de Ruta de la Lana: de ‘trashumancia’, ofwel de oude veetrek-routes. Ik heb vandaag weer zo’n ‘off-track’ gedaan, heel mooi, maar ook héél vermoeiend: continu oppassen voor kuilen en nèt iets te puntige stenen..