• 

12 Mei, Maranchón-Molina de Aragón, 56km gefietst.

• 

Ik sliep vannacht in het oeroude Casa Rural ‘La Amistad’, met verschillende kamers, maar ik ben de enige gast. De dame die ik bel om binnen te komen vertelt mij dat zij al oud is en de sleuteloverdracht heeft uitbesteed aan een familielid: ik krijg het nummer van Maribel.. Als ik haar bel hoor ik een rap relaas, waar ik niets van versta. Maar nadat ik heb uitgelegd dat mijn Spaans ‘poco-poco’ is, bindt ze in en vertelt mij vervolgens in prima verstaanbaar Castellano dat haar man de sleutel komt brengen.

• 

Oké, even wachten dus, geen probleem, het was gistermiddag zonnig. Na slechts een paar minuten komt een baas in werkkleding (stof, verf, mondmasker voor meerdere doeleinden) mij de sleutel brengen en legt uit dat ik het hele huis voor mij alleen heb.

• 

De onttbijtkamer beneden is volledig gedekt met ca. 20 plaatsen, verdeeld over enkele tafels. Overal ligt een oploskoffiezakje, een suikerzakje, een glas en bestek. Geen borden vreemd genoeg. En op alle tafels staat een pot Nesquick, een pot oploskoffie (mocht je meer willen dan dat ene zakje) en een doosje manzanilla-thee. Een visioen van hotel l’ Enclos van (inmiddels wijlen) mevrouw Kamoen in Gembes doemt op, vanwege de grote gelijkenis. 😁 De ontbijtzaal die wacht op enorme aantallen toeristen, die… waarschijnlijk nooit (meer) zullen komen. Melancholie, maar ook een warm gevoel!

• 

• 

De man van de sleutel vertelt me dat ik die morgenochtend in de brievenbus aan de gevel moet gooien, evenals het geld voor de overnachting… met ontbijt. Dat voor twintig euro het ontbijt bestaat uit bovengenoemde, en een zak los verpakte croissants, die ik in een kastje in de keuken vind, maakt het allemaal niet minder spannend. Want wát zie ik ook in de keuken? Een wasmachine! Een deel van mijn kleding is inmiddels dringend aan een opfrisbeurt toe, dus vraag ik de man naar het winkeltje waar ik -het dorp binnenfietsend- langs reed, maar waar op de deur stond: ‘cerrado por obras’ (gesloten i.v.m. werkzaamheden). Ik wil graag wat wasmiddel en andere boodschappen kopen. En nu komt de aap uit de spreekwoordelijke mouw: híj is de eigenaar van het winkeltje en ik moet gewoon even aanbellen, dan doet hij voor me open. Prachtig toch!

• 

• 

Ik krijg naast mijn boodschappen een enorme fles wasmiddel mee, die ik in de keuken kan laten staan. Wat een vriendelijkheid! Geen wonder dat het casa rural deze naam draagt.

• 

• 

Alle kleding, zwart, geel, goen, rood en lichtblauw gaat op het 40° synthetische programma in de machine, maar dat is deze (zelfde) kleding al sinds 2011 gewend (schrijf ik op met enig schaamrood op m’n kaken..).

• 

Het huis is onverwarmd, maar op mijn kamer staat een electrische verrijdbare kachel. Zoöok op de kamer naast mij, dus sjouw ik ook dat apparaat naar mijn honk. Een waslijntje opgehangen en de twee kachels doen hun werk onder de lijn. Die kachels waren overigens beslist nodig, omdat het zonder gewoon ‘stervens’koud was in het huis..

• 

Dus vannochtend vertrok ik voldaan uit Maranchón, het Spaanse ‘Gembes’, maar wel met trainingsbroek en handschoenen, want het is nog geen 5° en zwaarbewolkt. De eerste kilometers zwoeg ik een berg op, eerst onder, maar later ín de wolken. Op zo’n moment flitst door mijn hoofd waar ik in hemelsnaam mee bezig ben. Het is af en toe zwaar en dit jaar bepaald minder ‘onbevangen’ dan tijdens de andere tochten. De mensen die ik ontmoet zijn duidelijk voorzichtiger door de pandemie. De spontaniteit die ik van andere jaren ken, is minder aanwezig; begrijpelijk natuurlijk. Deels door de mondmaskers en de spatschermen, die ik overal tegenkom, maar ook omdat ikzelf minder geneigd ben om contact te zoeken. Ik ben per slot van rekening in feite een ‘indringer’, die vrolijk rondfietst, terwijl de bewoners van de ene provincie de andere niet mogen bezoeken. Een aantal keer vroeg een bareigenaar mij ook hoe ik dit deed… ‘Food for thought’, maar ik breng wel geld in zijn ondernemerslaatje, denk ik ook..

• 

Dit soort gedachten spelen door mijn hoofd, terwijl ik omhoog ploeter in de mist, totdat… plots een enorm hert mijn pad kruist, een paar meter voor me. Ik hoor zijn hoeven duidelijk over het asfalt klikken. Een ‘wauw’ ervaring waar ik blij van word. Maar dat is nog niet alles; deze morgen zie ik zéven herten. Na die eerste een tweetal dat wegspringt, later een drietal tussen de bomen langs de weg en als laatste nog een solo exemplaar, dat zich uit de hoeven maakt.

• 

• 

Die jongens uit Madrid waren gewoon in de verkeerde tijd, op de verkeerde plaats, maar ik ben blij dat het in mijn geval bij schieten ‘met de ogen’ blijft. De camera tevoorschijn halen heeft geen zin; ze zijn allang verdwenen. Zou het de mist en bewolking zijn, waardoor ze zich dichter langs de weg durven begeven? Later die dag wordt het zonniger; het landschap blijft bosrijk, maar geen hert laat zich meer zien..

• 

Met zeven trofeeën én later vandaag een flink windje in mijn rug zijn alle hersenspinsels van vanochtend als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik zoef het laatste deel van de route grotendeels uit het mooie Parc Natural de Alto Tajo, richting Molina de Aragon, op de grens van weer een nieuwe provincie die ik, als toerist, zal overschrijden. Ik tel mijn zegeningen, vooral als ik met rugwind langs een jong (nog groen) graanveld rijd: golvend als een zee en in de verte lijkt die beweging in het gewas alsof er duizenden muizen door het veld woelen, een gekrioel van jewelste. Jammer voor de wouw, havik, wespendief (ik kan ze in de lucht niet onderschijden), die overvliegt: het is slechts een optisch hersenspinsel..

• 

•