7 Mei, 8e dag. 55 km afgelegd. Alweer zon, maar een behoorlijk pittige wind (Z) tegen, kracht 4, volgens weeronline, dat ik vrijwel dagelijks raadpleeg. Je kan maar beter voorbereid zijn (ik blijf een risico-man, nietwaar?). Volgens mijn boekje is er in Gembes (spreek uit jèmbe) een hotel-camping. Omdat dit stuk best wel pittig is en ik nog maar één rustdag heb genoten, overweeg ik daar een dagje aan te plakken. Wie weet heeft de hotel-camping een zwembad…?

Als ik mijn fiets computer bekijk zie ik dat ik de 500 km nader. Precies bij deze mijlpaal maak ik er een foto van en van het landschap dat deze mijlpaal markeert. Om het te vieren trakteer ik mijzelf op een Mars en een flinke slok water. Maar ik moet nog verder omhoog, naar Gembes, naar het volgende Eden.

Als ik Gembes binnen rijd, verbaas ik me erover dat in dit ‘gat’ (met alle respect voor gehuchten in het algemeen en dit in het bijzonder) een hotel-camping zou zijn. Tot mijn schrik stop ik voor ‘hotel’ l’Enclos, een vervallen huis met aankondigingen en opschriften uit het begin van vorige eeuw. Ik loop het pand binnen en hoor achter in de gang, uit de keuken, geluiden komen. De aanblik van de keuken heeft het midden tussen de winkel van malle Pietje (voor de Zwiebertje-kenners, >50 jr, onder ons) en een donker rookhol. Aan een formica tafel zit madame Beatrijs Kamoen (familie van de oude Toet zoals ze mij zonder blikken of blozen later zal vertellen..), 73 jaar en vol praatjes. Ze is vlaamse en komt oorspronkelijk uit een dorpje net onder Zeeuws Vlaanderen. Hoe ze hier verzeild is geraakt zal ik jullie onthouden, maar in 10 minuten heb ik haar hele levensgeschiedenis mogen vernemen. En ze heeft beslist wat meegemaakt! ‘Of ik wat wil et’n, want, zunne, door dat fiets’n motte ge toch een bietje bijkom’n’ (mijn vlaamse schrijfstijl kan helaas haar accent niet aantippen). Ik schuif aan, aan de formica tafel, op een formica stoel en kijk om mij heen… Een houtkachel, drie fornuizen (zo te zien van voor de geboortedag van mijn vader) en op een ervan een uiterst smerige pan, die staat te borrelen.

Er flitst door mijn hoofd of ik niet beter kan opstappen, maar mijn nieuwsgierigheid wint het van de rede. En bovendien ben ik aardig moe. De pan op het vuur blijkt een brouwsel voor de kippen te zijn: 8 stuks en 6 hanen. ”k Mot er een paar slachten, want dat is niet goe hé, zoveel mennekes voor de meiskes’. Ik hoor door het Vlaams bepaald ook een zeeuwse tongval.

Of ik soep wil, en er is brood met kopkaas.. Kop-wat? ‘O ja, dat noemen jullie zeker hoofdkaas’? Nooit van gehoord overigens. Het is van het zwijn dat ze zelf geslacht heeft, wel 200 kg. Ze zat er in de kerk over te vertellen tegen haar buurvrouw, tot de pastoor haar vriendelijk vroeg of de dienst kon beginnen. En wonder boven wonder, de soep (in het midden van erwten- en groentensoep) en de paté van het zwijn, zoals ik het maar noem, zijn overheerlijk.
Of ik een foto mag nemen? Ja, dat mag. Want bij André van Duin is ze ook al bekend. Er volgt een enorm verhaal, waarbij ik me toch enigzins zorgen begin te maken waar dit eindigt. Als zij zegt dat ze nog een brief moet schrijven aan Letherme en aan de paus, concludeer ik dat er toch sprake moet zijn van enig decorum verlies. Maar ze is reuze aardig, loopt krom met een stok en roert om de zoveel tijd in haar ‘potion’ (als het maar geen love potion is…). Ik zeg dat ik echt mijn tent moet opzetten (want het hotel probeer ik maar niet).

In de lange tuin verbouwt zij wat sla, kervel (voor de soep verduidelijkt zij nog) en andere groenten. Helemaal achterin is het kippenhok. Ze maakt zich zorgen, er is 1 kip nog niet binnen. Laatst was er een door een vos gepakt, of het waren kwajongens.. Ik zet mijn tent op op een klein grasveldje. Ik kan boven van de douche gebruik maken… Uiteindelijk besluit ik dat ik me toch moet opfrissen en loop het hotel binnen, naar boven: uniek, alles hout, het doet me denken aan een oostenrijkse berghut, met krakende vloeren. Er zijn zes kamers. Alles oud, versleten, maar wel schoon. Later loop ik de ‘salon’ en het ‘restaurant’ in (om mijn telefoon op te laden). Op de borden liggen kleine kartonnetjes, met mooie hanepoten, wat zoal geserveerd kan worden. Ik denk dat er in geen tijden een hotelbezoeker is geweest. Ze krijgt wel vaker fietsers, want PB is ook langs geweest en hij heeft van het hotel annex camping melding gemaakt in zijn boekje, zich waarschijnlijk verkneukelend aan de verbaasde blikken van toekomstige bezoekers, zoals ik..

De volgende morgen vertelt zij, onder het bakken van spiegeleieren met spek, dat zij het hotel wil verkopen en bij de rivier, waar zij nog twee hectare land heeft, een echte camping wil beginnen. Voor de fietsers. Met electriciteit op een generator, aangedreven door de rivier. 73. Drieënzeventig! Ik heb bewondering, ik ben verbaasd, maar ik voel ook melancholie voor deze vrouw, die duidelijk vrij alleen is en het bezoek van een klant aangrijpt om haar verhaal te doen. Dat van André van Duin zouden jullie eens moeten googelen: ze zou er gezongen hebben, met haar diepe bariton en iedereen moest lachen…

Ik betaal, nadat ik nog een lunch mee krijg: brood, met ruime plakken kopkaas, en heb een warm gevoel. Ik had deze ervaring nooit willen missen!