8 Mei, 9e dag. Zon, weinig wind. Van Gembes naar Jamoigne (55 km). Onderweg kom ik een rond schrijn tegen dat een klein schaalmodel van de tempel voor Hugo de Groot zou kunnen zijn, zoals PvA het had bedacht. HK, ik heb er een foto van gemaakt! Op een bospaadje zie ik twee andere fietsers een flink eind voor mij, ook met flinke bagage, maar ik verlies ze uit het oog en kom ze niet meer tegen. In Bertrix wil ik wat melk kopen maar vind helaas geen alimentacion. Wel een soort snackbar en, Rein, raad eens wat ze daar verkopen..? Ayran! Ik koop 2 liter; een goddelijke drank als je dorstig bent. Ik geloof dat ze uit Turkije komen, maar volgens mij is deze drinkyoghurt (maar dan net even anders) in het hele Midden-Oosten en Klein Azië bekend. En ik ken het dankzij Mieke en Reinder neemt het af en toe mee van zakenreis!

De camping in Jamoigne is een vissers camping, langs de Semois. Ik heb geen eten dit keer, dus fiets naar een restaurant met een terras in de avondzon. Een heerlijke Truite de la Semois! Ik vraag de patron het recept (een boosaardige dikke kerel die zich in de keuken, zittend op een rollator voortbeweegt en het bedienende meisje toesnauwt), maar hij belooft het recept te mailen. Ik moet het nog zien.

9 Mei, 10e dag. Licht bewolkt, weinig wind. Van Jamoigne naar Sivry sur Meuse (60 km). Ik kan helaas pas om 10:30 vertrekken omdat mijn twee koelelementen nog in de vriezer bij de receptie liggen en deze pas om die tijd opent. Dat moet ik voortaan toch beter navragen.
Ik wil in de tussentijd even de Spar bezoeken, maar daar aangekomen: maandag dicht tot 14:00. Pech!

Ik fiets het laatste stukje in België. België blijkt uiteindelijk langer doorkruisen dan ik dacht. Ik hoor natuurlijk de hele tijd al Frans, dus de grens is weer een welkome mijlpaal, die een foto waard is (578 km). Het douanehok staat er verlaten en vooral leeg bij. Een bord vertelt mij dat ik hier maximaal 130 km op de snelweg mag rijden. Heb ik al verteld dat mijn topsnelheid tot nu toe 55 km/uur is? Op een recht stuk, dalend vanzelfsprekend, want ik ben Jeromeke niet, en met goed uitzicht. Doorgaans laat ik de remmen niet helemaal los op zo’n stuk, maar dit keer was het wel een sensatie die ik wilde meemaken. Nu is dat niets voor jou, Ben, maar met een volgeladen fiets wil ik liever niet zo’n buiteling als Max maken. Dan kan ik Spanje op m’n buik schrijven..

Nog een constatering bij de grensovergang: in België ben ik geen enkel dood dier op de weg tegengekomen, maar zodra ik Frankrijk binnenrijdt zie ik een egel, zo plat als een centime, vervolgens een dode das (waarschijnlijk die ochtend gebeurd, want nog redelijk vers bloed) en nog een egel (slap, dus net passée) en wat later een hermelijntje dat het niet kan navertellen. Dit kan twee dingen betekenen: ofwel de Fransen rijden zonder scrupulus over overstekende beesten heen en de Belgen zijn wat voorzichtiger. Danwel, de Belgen hebben alle beesten al gejaagd, gestrikt of anderszins gevangen, om te verwerken in een heerlijke kopkaas, zodat er geen levende meer over zijn om plat te rijden.. Ik houd het maar op het eerste, want de Fransen rijden doorgaans vrij risicohopeloos. Het liefst inhalen in een onoverzichtelijke bocht, bij een doorgetrokken streep. Maar koken kunnen ze als de besten!

Het landschap verandert in eindeloze velden met graan en koolzaad (felgele bloemen, ongetwijfeld zeer herkenbaar voor de francofielen onder jullie). Ik passeer vele dorpen, maar geen enkele met een winkel. Niets, geen bar, geen restaurant, geen boulanger, rien du tous. Als ik op een bepaald moment ten einde raad naar een Mairie fiets om te vragen waar ik iets kan kopen, blijkt de helft van het gebouw een schooltje te zijn, ofwel één klaslokaal met een stuk of 20 kinderen die allemaal in koor ‘bonjour’ terugroepen als ik met dezelfde groet binnenkom (na kloppen uiteraard). De juf, een aardige jonge dame, vertelt me dat de Mairie aan de andere kant van de gang dicht is, maar ik kan wel mijn bidons met water vullen. Als ik wegloop krijg ik nog een paar chocolade-eitjes toegestopt, voor wat energie! De hele klas galmt ‘au revoir’ en zowel zij als ik hebben weer wat te vertellen thuis. Prachtig: één lokaal, één juf en een stuk of 20 kinderen in de leeftijd van 4 tot 12 schat ik zo in. Dit zou in Nederland al lang zijn weggesaneerd, maar dankzij het franse ruimhartige regeringsbeleid kan ik weer op wat chocola verder.

In een bos hoor ik de eerste wielewaal (l’oriol, prachtig geel-zwarte vogel). Mijn moeder leerde mij de roep nadoen en vertelde me dat je ze zo kan lokken. Het is lang geleden dat ik in Nederland een wielewaal heb gehoord (‘toedeljo zingt zijn lied’, is volgens mij een kinderliedje; nou, toedeljo is lastig nafluiten..). Deze komt inderdaad dichterbij, maar laat zich niet beetnemen en ik krijg hem niet te zien. Veel nachtegalen al gehoord (ja die fluiten ook ruim overdag!).
Ik passeer een kudde witte koeien die veel alerter zijn dan bruine of bonte. Of het moet hun leeftijd zijn (ik schat in dat het vaarzen zijn, geen pinken), want ze zijn uiterst nieuwsgierig. Ik kan nog net mijn camera bij de tong van een van de brutaalste wegtrekken.

Na 60 km kom ik aan in Sivry sur Meuse (N49.3205 E5.264) en bij de receptie van de camping valt mij een schaaltje drop op. Als een mevrouw aankomt vraag ik of zij nederlandse is, en ja hoor: Joke en Peter en vriend Jan hebben een uitstekende camping hier, al ca. 5 jaar. Een hele mooie, leuke camping. Joke komt speciaal vragen of de picknicktafel handig is en samen dragen we deze bij mijn inmiddels opgezette tent. Er staat een engels stel dat naar Kazachstan fietst. We kletsen wat en de kogelronde buik van de man doet mij medelijden hebben met zijn fiets, of met beiden. Maar petje af hoor: 10.000 km is net effe wat meer dan mijn schamele 3000 die ik plan te fietsen. Helaas zijn zij de volgende morgen al voor dag en dauw vertrokken, maar zij gaan natuurlijk ook een heel andere kant op.
Voor mijn twee koelelementen krijg ik gedurende de nacht van Joke twee vervangende van de camping. De volgende morgen moet ik wat wachten omdat de tent vochtig is en in de tijd komt ze me een kop koffie brengen (met folie afgedekt, met twee klontjes een een bodempje melk in een glas, ook met folie afgedekt). Ze wil er niets voor hebben! De Holland-touch zullen we maar zeggen. Doorgaans ben ik in het buitenland niet op zoek naar landgenoten, maar dit was wel weer een bijzondere plek om te komen. Een vermelding in het boekje van PB waard; ik zal hem mailen.