Ik loop wat achter met het bijwerken van mijn blog, dus geef even wat informatie van de afgelopen dagen:

10 Mei, 11e dag. Eerst bewolkt, maar vrij snel weer zon; windstil. 74 km gefietst.
Tijdens de ‘koffiepauze’ fiets ik door Verdun, een stad waaraan PB opmerkelijk weinig aandacht besteedt in zijn boekje. Het is per slot van rekening (een dure..) wel het centrum van de wereldvrede, waar een kolossale trap met monument je aan helpt herinneren. Ik drink dus een uiterst vredige kop koffie, aangestaard door toeristen die mijn fiets wel erg volgeladen vinden.

Onder Verdun loopt een flink lang stuk verlaten spoortracé, dat helaas nog niet is omgedoopt tot fietspad. De bordjes met een stoomtreintje staan nog overal, terwijl hier en daar al flinke struiken tussen de bielsen groeien. PB merkt in zijn beschrijving op dat dit tracé er uit militair-strategisch oogpunt nog ligt: ‘je weet immers nooit of je ooit nog per stoomlocomotief naar het front moet trekken’, citeer ik met plezier. Ik maak ergens een foto van een ‘spoorwegovergang’, met een bord ‘stop’. Voor het spoor ligt een enorme boomstam: wie niet wil lezen, moet maar voelen, moet men hier gedacht hebben!

Als ik ergens een leuk plekje zoek om te lunchen (stokbrood, kaas, tomaat en, gelukkig, melk kunnen vinden), zie ik op de kaart dat mijn route vlakbij de rivier komt, bij een kasteel. Dat lijkt me wel wat, maar daar aangekomen blijkt het kasteel een chique restaurant, dat ongetwijfeld niet zit te wachten op ongeschoren ‘bikers’ (maar een letter verschil met ‘hikers’ en daar moet je al helemaal voor oppassen..). Ik zie wel aan de oever van de Maas een aantal ligbanken staan, maar die lijken mij niet voor mijn persoon te zijn neergezet (tenzij ik er een prijzige fles Pouilly Fumé bij bestel). ‘Verstoten’ druip ik af om uit te vinden of ik ergens anders langs de eindeloze kasteelmuur bij de rivier kan komen, maar het lijkt erop dat dit unieke plekje ooit alleen was voorbestemd voor de kasteelheer/vrouw en nu dus voor een prijzige lunchlocatie. Dat waardeoordeel lees ik af aan de dure auto’s op het parkeerterrein (ik schat in € 100k+).

Als ik buiten de ommuring aan de rand van een weiland (waar ik niet bij het water kan komen) even over de muur gluur, zie ik een klein bospaadje helemaal langs de muur lopen, wel naar het water toe!). De rebel in me wordt wakker en ik fiets terug naar de ingang van het kasteelterrein en glip langs de jaguars, mercedessen en een sportauto met van die vleermuisdeuren, over het smalle bospaadje langs de kasteelmuur, maar nu aan de binnenkant! Het hobbelige pad loopt zeker 2 km langs de muur (de kasteelheer van weleer mocht zich zeker een grootommuurdgrondbezitter noemen) en komt uiteindelijk uit bij, je raadt het al, de Meuse. Een heerlijk verstild plekje, waar de Maas traag in een mooi bocht meandert en waar karpers (denk ik) stoeien in het water, ondertussen behoorlijk boven het wateroppervlak uitkomend. Ik kan mij ineens voorstellen dat voorvaderlijke vissen in het precambrium opeens besloten om het land te gaan verkennen; ik zie ze zo de Maaskant opkruipen.
Ik geniet van mijn stiekeme lunchplek (zie foto’s) en weet na een uur rustpauze weer ongezien het terrein af te fietsen.

Ik stop in St. Mihiel en sta op een niet bijzondere camping ‘Base en plein air’ (N48.9010 E5.5396). ’s Nachts regent het pijpestelen, of is het inmiddels pijpenstelen; hevige ‘horrages’, zoals was voorspeld, maar ik hoor of zie geen onweer. Wel onrustig slapen en steeds kijken of mijn tassen het binnendoek niet tegen het buitendoek drukken, want dan staat de kraan open..

11 Mei, 12e dag. Bewolkt, windstil, maar (nog) droog. 64 km gefietst. Vandaag naar de grotere plaats Toul. Gaandeweg gaat de zon toch weer schijnen, maar ik heb een ‘bud’ dag: ik kom niet vooruit, ik laat bij het inpakken alles uit mijn handen vallen of stoot het om. Bij het skiën heb je het 3e-dag fenomeen; zou dat bij het fietsen tijdens de 12e-dag optreden? Ik vertrek pas laat en fiets tot overmaat van ramp twee keer verkeerd, waardoor ik 15 km omfiets, door een bos waar ik de weg niet kan vinden. Vanochtend lukte thee zetten ook al niet, waarschijnlijk omdat het benzineflesje leeg raakt en je je dan een ongeluk moet pompen om het ding op druk te krijgen. En daar had ik de puf kennelijk niet voor.. Wel uit St. Mihiel vertrekkend even kunnen ‘tanken’: 77 ct benzine, ik ga voor mezelf beginnen!

Het is niet warm, de route is niet al te zwaar, maar ik ben niet vooruit te branden! Is het al tijd voor het ‘moed-inspreek’ zakje van Hellas? Het zal komen door de slechte nachtrust vanwege de stortbuien, vermoed ik. Zelfs een mooi fietspad door (alweer) een bos, sla ik over om over een saaie D-weg linea recta in Toul aan te komen, waarbij ik af en toe bijna wordt weggeblazen door vrachtwagens die voorbij denderen (overigens wel netjes uitwijkend, met richtingaanwijzer uit, om ook het verkeer achter hen te waarschuwen voor het ‘poid lentement’ dat zij moeten ontwijken).

Mijn besluit staat vast: in Toul neem ik een hotel (Villa Lorraine, N48.6746 E5.8883), met mijn fiets in een garage achterom en een internetcafé om de hoek. Als ik na het inchecken naar de cyberbar loop zie ik op de deur: ‘mercredi fermé’. Bud! Maar een dame die binnen bezig is met schoonmaken, ziet blijkbaar mijn zwaar teleurgestelde gezicht en doet toch een half uurtje voor me open. Goud zo iemand! Ik laad wat foto’s op, maar het geven van commentaar bij de foto’s mislukt. Hoe heet die wet van Murphy ook weer..?

Met een pression op een terras mail ik een verslag met mijn telefoon. Het valt me op dat er hier veel verlopen types op de terrassen zitten. Nu ben ik ook niet de chiqueste, maar het heeft er veel weg van dat Toul een populatie overmatige drankliefhebbers kent. Naast mij aan een tafeltje zit een kerel onsamenhangende verhalen te vertellen, dat ik zelfs kan concluderen met mijn tien woorden franse taalkennis. Zijn mede disgenoten zeggen alleen af en toe ‘oui’ of ‘non’ of merde’.

Ik eet een goedkoop menu in een redelijk gezellig restaurant, waar de serveerster de gasten verwelkomt, kijkend via de spiegel achter de bar. Voor het menu heb ik de keuze tussen twee dingen die ik niet ken (had ik nu maar de franse restaurant-app van Cobien op mijn Iphone, die ik ook niet heb..) en kies op goed geluk een van beiden. Al etende besef ik dat het niertjes zouden kunnen zijn, maar met spekjes erbij smaakt het heerlijk. In de puree staat een waaier van heel dun gebakken kaas (origineel)… Als ik ergens dol op ben! Ik zal wel dorst hebben vanacht.

12 Mei, 13e dag. 69 km gefietst. Heerlijk geslapen, wel een aantal keren wakker van de stilte; zou ik de vogels om 6 uur missen?
Terug naar het internetcafé, dat me gisteren beloofde eerder aanwezig te zijn dan de officiële openingstijd, 10 uur. Ik zit er om half 10, en wil net om kwart over tien vertrekken als de sleutel wordt omgedraaid. Nou ja, gisteren mocht ik buiten openingstijd naar binnen, denk ik dan maar. Ik zet mijn laatste foto’s op het blog en plaats er nu wel op de juiste manier een korte (af en toe flauwe) beschrijving bij.

Ondanks het feit dat ik pas rond het middaguur op de fiets stap, fiets ik meer dan mijn streefgemiddelde. Het is dan ook goed fietsweer: halfbewolkt en zon, met zwakke windkracht 3 (West). Een flink traject over jaagpaden langs, inmiddels, de Moselle en niet al te veel lange saaie stukken door open veld, zoals gisteren. Als ik om half vijf in Bayon aankom (55 km) vind ik het nog te vroeg om te stoppen en rijd door naar Charmes. Zou het stadje zijn naam eer aan doen?
De camping, Les Iles (N48.3766 E6.2914), in de Moezel dus, is zeer charmant. De baas slaapt zelf in een blokhut met caravan bij de ingang en met zijn baseballpet op zou hij zo door kunnen gaan voor een Canadees. Aardige kerel; we praten wat over vogels en ik leer er weer een bij: le pivert is de groene specht, de roffelende; het woord voor de bonte, de lachende, versta ik niet. En de nachtegaal is een rossignol (wat hebben ski’s met nachtegalen te maken?). Het stadje zelf heb ik helaas niet meer gezien…