Sinds ik vanuit België Frankrijk ben binnen gereden, ben ik geschrokken van de armoede, de verlatenheid, kortom: het verval in Noord-Frankrijk. Ce ne marche pas bien, M. le President! Het is niet verwonderlijk dat Sarkouzy zich prominent beweegt op het internationale schaakbord; hij hoeft zich dan minder met het nationale jeu de boules te bemoeien. Het leidt de aandacht af van de interne problemen en die zijn er, alhoewel ik natuurlijk maar een hele lokale en oppervlakkige indruk krijg tijdens met mijn observaties op de fiets. Maar allemachtig, wat een verval. Dorpen met grotendeels dichtgetimmerde en verkrotte huizen, geen enkel winkel meer, merendeels ouderen op straat… Zelfs in enkele stadjes, zoals Port-sur-Saone, waar ik in mijn drie-vergane-sterren kamer met ‘ontbijt’ verbleef, hebben de meeste winkels het niet gered.

Weet je wie het doorgaans wel redden? Banken! Daar is er meestal wel minstens een van te vinden. En apotheken; neon verlichting, een felknipperend groen kruis, wijst je eenvoudig de weg. En vreemd genoeg bloemenzaken, wat mij verbaast, want het lijkt me niet de goedkoopste en zeker niet de dagelijks meest noodzakelijke aanschaf voor de overgebleven inwoners. Ook kappers zijn er voldoende over, doorgaans meer dan één in de hoofdstraat waar ik doorheen fiets. Want ondanks de malaise, wil je er toch goed uit blijven zien…

Kortom: de eerste dagen in Frankrijk hebben mij niet vrolijk gestemd over de toekomst van dit deel van het land. Niet dat ik mij daar zorgen over hoef te maken, ik ben maar een passant. Maar je vraagt je wel af waar dat naar toe gaat. De ontvolking van het vnl. boerenland is schrijnend zichtbaar. In plaats van er iets aan te doen, bijvoorbeeld die eerder vermelde oude spoorlijn omvormen tot een toeristische attractie, nl een fietspad, met om de zoveel kilometer een gezellige uitspanning met terras, lijkt de bevolking in zichzelf gekeerd en leidzaam af te wachten.

Een mooi voorbeeld van geen geld wîllen verdienen, maak ik mee in Auxonne, toch wel een stadje in redelijke doen. Het ligt iets buiten de route van PB, maar ik beland er omdat nergens anders een camping te vinden is. Na het opzetten van de tent, opfrissen enz. ga ik op zoek naar een restaurant en rijd drie keer een rondje door het centrum, maar ik vind er geen geopend. Wel een hotel-restaurant, met een (leeg) terras en een (leeg) restaurant. Als ik afstap vraag ik aan de ober die buitenloopt of hij geopend is. ‘Mais oui, biensur’ is zijn door mij zo gewenste antwoord. Waaraan hij direkt de vraag toevoegt wat ik precies wil. ‘Je voudrais manger, monsieur’. ‘Aah non, je suis désolé’, het restaurant is vanavond gereserveerd ‘seulement au clièntele de l’ hotel’. Ze zijn alle dagen van het jaar geopend, behalve vandaag, maandag. Het is ca. 20:30, toch zo ongeveer etenstijd voor de Fransen, maar zowel het terras als het restaurant wordt bevolkt door leegte, rien, rien du tout..

Zie ik er dan zo verlopen uit (ik heb mij verkleed en normale kleren aangetrokken), of heeft heeft hij gewoon geen zin. Misschien hebben ze helemaal geen eten in huis. In ieder geval zal de ‘clientèle’ vanavond geen groot bacchanaal aanheffen. Er is nl. helemaal geen klant en dat wil de ober graag zo houden, zo lijkt het althans in mijn lichtelijk opgewonden toestand. Ils sont fous, les Français, denk ik bij mezelf (ik betrap me er op dat ik regelmatig mijn, overigens povere, Frans denkbeeldig oefen door korte zinnetjes in het Frans te denken); waar ik in België geamuseerd kon volstaan met ‘rare Belgen’, ben ik nu echt geïrriteerd. Zonder nog iets te zeggen fiets ik verder. Apathie, dat is het woord, dat ik het meest toepasselijk vind bij dit ‘voorval’. Ik eet uiteindelijk iets in een soort snackbar, als enige klant, aan het enige formica tafeltje in de verder lege zaak…

Nu zou je met deze beschrijving wellicht denken dat de moed me in de (fiets)schoenen is gezakt, maar niets is minder waar, want mij is inmiddels een parel toegeworpen (en zwijnen schijnen toch van parels te houden…). Zodra ik de regio rond Beaune binnenfiets verandert de sfeer als een blad aan de boom: de weilanden maken plaats voor wijngaarden, de huizen worden verzorgder, uitbundiger. En de dorpjes zijn duidelijk welvarender. Met als klap op de vuurpijl de stad Beaune zelf, die bol staat van de oude, goed gerestaureerde gebouwen -met het hospice ‘l’Hotel Dieu’ als toeristisch hoogtepunt- en overal gezellige terrassen, leuke drukbezochte restaurants en overladen met toeristen in dit overigens rustige voorseizoen. Dat de prijzen door deze verhoogde buitenlandse aandacht het dubbele zijn van wat ik tot nu toe heb betaald, neem ik op de koop toe.

Heerlijk, wat een verschil! De camping is druk (vnl. doorgaande reizigers met caravan of camper), maar zeer verzorgd. Goed sanitair en van de dame bij de receptie krijg ik gratis muntjes om mijn was te doen (‘arme stakker op de fiets’). Er is een Wifi ruimte waar ik mijn blog kan bijwerken; alleen foto’s opladen moet ik in het centrum doen, in de historische bibliotheek, met een enorme zware oude houten deur en prachtige uitgesleten treden in de eeuwenoude stenen trap.

Het zal ongetwijfeld de wijnbouw zijn, die deze stad zo welvarend heeft gemaakt. Maar ook zeker gecombineerd met strategisch inzicht van de lokale bestuurders dat een stad met opgeknapte bourgondische gebouwen meer toeristen trekt dan één met vervallen, dichtgetimmerde krotten. Van ‘t’een komt t’ander’, nietwaar?

Met mijn broer als veel betere wijnkenner in gedachten noteer ik de beroemde namen als Chablis, Nuits-Saint-Georges, Pommard, Vosne Romanée, Meursault etc. Je kan ze hier allemaal krijgen, vast veel te duur, maar toeristen laten zich graag afzetten als het om de emotie van wijn gaat. Zelfs de huiswijn van € 5,50 per glas geeft enigszins de verhoudingen weer in dit wijnmekka! ’t Deert allemaal niet, het is een verademing om na het verpouperde noorden dit welvarende midden van Frankrijk te bereiken. Geen twijfel waar de ‘bourgondische levensstijl’ zijn oorsprong vindt! La Douce France begint onder de 47e breedte graad!