21 Mei, 22e dag. Stralend weer! 40 km gefietst. In de wetenschap dat Quirin al zeker twee uur op de fiets zit als ik aan het ontbijt zit, kan ik niet anders concluderen dan dat ik hem niet benijd. Maar ieder zijn ding en voor hem is dat kms vreten en daarbij genieten ook! Het ontbijt wordt geserveerd in de woonkamer van de boerderij en zowel de boer/hotelier als de boerin/hotelière maken een praatje, zij vnl. om haar Duits met de duitse echtparen op te halen. Ontbijt is heerlijk, met wel vijf soorten confiture: kersen, perzik, aardbei, vijgen en nog iets speciaals. Ruim brood en lokale koek, het kan niet op.

Als ik bijna wil vertrekken, terwijl ik één fietshandschoen niet kan vinden, maar veronderstel dat die in één van de tassen zit, loop ik toch nog even naar mijn kamer en ja hoor: helemaal leeg; dat had ik toch al gecheckt! Ik werp nog een blik uit het raam, kijkend naar het mooie uitzicht over de velden en, verdomd, daar ligt de handschoen in de vensterbank.. Was ik toch echt bijna vertrokken!
Ik had beide ’s ochtends daar te drogen gelegd, want ze waren nog nat van de plensbui gisteren, maar één was naar beneden gevallen in de (reeds bloeiende!) lavendelstruiken. Die had ik voor het ontbijt opgepikt en bij het inpakken van de bagage was ik in gedachten dat ik de ander ergens ingestopt had. En zo vertrok ik dus bijna met één handschoen, wat vrij vervelend zou zijn, want ik voel mijn handpalmen flink na een dag fietsen. Meer m’n buikspieren gebruiken, hoor ik P. terecht zeggen. Een actievere fietshouding aannemen! En beter de dingen onthouden, voeg ik daar maar aan toe. Geheugen, mijn ‘sterkste’ kant…?!

Vandaag naar Cluny, een kleine, oude abdijstad. Maar eerst kom ik langs Taizé, een oecomenisch centrum, waar ik vroeger eens met mijn ouders geweest ben. Een jaar of 15 was ik en ik verveelde me rot in het kleine plaatsje vlakbij, waar wij een huisje gehuurd hadden. Mijn broer was er niet bij, vandaar dat ik wel wat gezelligheid zocht. Het huis in Ameugny heb ik nu weer bezocht en er was niets veranderd. Ik weet nog dat ik tegen mijn vader zei dat ik wat wilde rondkijken, op de fiets (!) en mijn vader, die dat geloof ik niet zo zag zitten, deed wat vruchteloze pogingen om bij een boer een fiets te lenen. Dat zou nu wel anders zijn, met diverse VTT-verhuurbedrijfjes langs de voie verte, wat toentertijd nog gewoon een spoorlijn was. Ik heb nog een foto van mijn moeder op het kleine station van Taizé.

Ik lifte destijds naar Taizé, met buitenlanders in een oude eend (het was nl. zeker wel 2 km lopen!) en was onder de indruk van de sfeer in het eucomenisch centrum van Taizé: allemaal jongeren, van de meest uiteenlopende nationaliteiten, in groepen met elkaar discussiërend over geloof, maar ook wereldse onderwerpen. Ik heb er destijds zelfs een dienst bijgewoond. Verstond er niets van natuurlijk..

Als ik nu het terrein van de communauté op rijd en een foto maak van het klokken’rek’ dat er nog steeds staat, word ik toegeroepen door een jonge kerel: ‘hé, biking banker’! Toch handig die blognaam op mijn tas.. Hij zit met een groepje en het zijn Duitsers, die morgen weer na een week retraite naar Keulen vertrekken. Ik vraag of het een leuke week was? Ja zeker: eerst eten en corvee, dan naar de dienst, zingen, discussie, eten, corvee, dienst, zingen…. Pffff, ik ben blij dat ik hier niet aan mee hoef te doen, met alle respect voor hun reden om hier te zijn. Ik zou er vreselijk de kriebels krijgen, maar ik maak wel een filmpje van een groep, die net met zang is begonnen. Ik zie een aankondiging van een lezing over Etty Hillesum, afkomstig uit Middelburg (!), over haar oorlogsjaren en dagboeken (‘Waar houdt de tolerantie op en begint de karakterloosheid’) en haar overlijden in een Auschwitz. Genoemd citaat heeft niet in aktualiteit ingeboet, helaas…

Frère Roger, een zwitser, was meen ik oprichter van deze eucomenische gemeente in Taizé, maar hij is een jaar of wat geleden vreselijk aan zijn einde gekomen: neergestoken door een histerische bezoeker, tijdens een dienst nog wel! Zo blijkt maar weer de ‘wijsheid’ dat mensen gek kunnen worden van één van de drie K’s (ik hoop dat je geen bezwaar hebt tegen de expliciete beschrijving: kut, kerk en kapitaal), dat schijnen redenen te zijn waarom mensen volledig de weg kwijt raken). Moet nog oppassen in het bankvak…

Gelukkig is alles vredig tijdens mijn bezoek en met de herinnering van zo’n 35 jaar geleden weer in het leven geroepen rijd ik, opgelucht niet in één van de corveeploegen te worden ingedeeld (er wordt nl. net uitleg gegeven aan nieuwkomers), verder naar Cluny.

In Cluny houd ik een rustdag (22 Mei, 23e dag; stralend weer). De camping is heel mooi gelegen aan de rand van het middeleeuwse stadje, bekend om zijn enorme abdij (dat in gloriedagen wel drie keer groter was dan het nu toch niet kleine complex). Naast de camping (N46.4307 E4.67) ligt een prachtig zwembad, heel helder blauw water, maar het is… dicht! Wegens onderhoud. Ik ben helaas nog geen camping tegengekomen met een zwembad dat zowel water bevat en open is. Ik heb mijn hoop op Spanje gevestigd.

De camping heeft ook een grote feestzaal, waar vanavond, zo waarschuwt de receptioniste, een feest wordt gehouden. Tot hoe laat duurt dat denkt u? Bwahh, c’est pas, midi, peut etre deux heures ou trois, ça dépend. Blijgemaakt vraag ik een plaatsje zo ver mogelijk van het feestgebouw en dat is geen probleem, er is daar voldoende plaats.

Nauwelijks heb ik mijn tent op het heerlijk rustige plekje aan de rand van de camping opgezet, of ik hoor een dreigend rommelend geraas, dat steeds sterker wordt en zeer dichtbij dreigt te komen. Wat krijgen we nou, mompel ik in mijzelf en in zes seconden is de TGV Macon-Paris met een gangetje van 300 km/u voorbij geraast. Ik hoor hem wel, maar ik zie hem niet. Ja, nu begrijp ik dat het aan dit eind van de camping rustig is… Maar liever met flinke intervallen een trein, die vanavond waarschijnlijk niet meer zal rijden, dan een avond lang in de herrie van een trouwerij.

Want dat blijkt het te zijn. Ik zie een turkse dame in trouwjurk en mannen met grote zwarte snorren. Als ik ’s avonds aan de achterkant van de feestzaal naar het sanitair van de camping loop, wordt ik overigens echt vrolijk van de muziek die ze draaien: een heerlijke oosterse sfeer, met klanken à la Yulduz Usmanova (hoewel zij niet Turks, maar Uzbeeks is geloof ik, maar het doet me er erg aan denken: opzwepend!). Had ik maar een cadeautje o.i.d., dan was ik naar binnen gestapt en had het bruidspaar gefeliciteerd, in de hoop dat de oosterse gastvrijheid hen zou verplichten mij uit te nodigen voor een… lekker kopje zoete thee. Maar met lege handen wil ik niet binnenstappen, dus ga ik naar mijn tent en geniet van de klanken van de laatste trein van 23:45….