Bij het verlaten van mijn kamer in Hotel Antares heb ik maar een ruimere fooi achtergelaten voor de kamerschoonma(a)k(st)er, dan normaal. De kamer, maar ook de gangen lagen bezaaid met droge modderklodders. Oei, dat hebben ze geweten. ‘Avontuurlijke NL-se 60-tiger langs geweest; had bovendien vreselijke wilde haren. Niet meer toelaten, dat soort!’

En die fiets! Die stond in een schoonmaakhok, dat ze nu ook nog eens extra moeten schoonmaken.. Ik schaam me diep, maar in de overtuiging dat Spanjaarden flinke poetsers zijn, zal het allemaal wel goed komen.

Cala d’Or is een lieflijk dorpje aan verschillende baaitjes. Althans, zo zag het er vanochtend uit. Opkomende zon en een nog vrijwel leeg strandje. De enorme aantallen toeristen gisteravond, in de kleine straatjes met talloze eetgelegenheden, doet vermoeden dat het over een uur of wat vreselijk vol zal zijn, maar dat maak ik niet meer mee. Even langs de Spar voor melk en kaas en een halve barra. Net als ik op mijn bevuilde fiets wil stappen om dag 2 in te gaan (‘wat gaan we vandaag weer meemaken?’), zie ik een man met een hoge drukspuit zijn terras schoonmaken. Dat is nog eens mazzel! Ik schiet hem aan en vraag wat hij van mijn fiets vindt? ‘Madre mia’, waar ík geweest ben. En zonder aarzelen zet hij de spuit op mijn fiets, die ik meen een zucht van verlichting te horen slaken. Ik zei toch dat Spanjaarden poetsers zijn en dat komt nu erg gelegen. Van top tot teen, links en rechts, langzaam komt Rocinante onder de modder vandaan. Als ik op de fiets stap, loopt het voorspatbord aan, maar dat komt omdat het gisteren door de opgehoopte modder was losgetrokken en nu weer vrij op de band hangt. Even vastzetten en de reis vangt weer aan! Fris en schoon!

En mijn haren gekamd..