Ma. 7 okt. Zon en wind. 61 km gefietst.

Maar ik begin met gisteren, ook een heerlijke dag met zon/lichtbewolkt en van de 65 km, die ik zondag heb gefietst waren het er 20 over een ‘via verde’, een voormalige smalspoorbaan die is omgetoverd tot fietsroute (na ontdaan te zijn van rails en bielzen, welteverstaan). Een prima gravelpad, met hier en daar wat keitjes of rul zand, maar overwegend goed te fietsen. Een enkele tunnel, maar mijn nieuwe Axa Luxx 70-USB koplamp bewijst zijn 70 lux voortreffelijk. De USB heb ik nog niet uitgeprobeerd, maar als het moet kan ik er mijn telefoon of powerbank mee opladen. Wel gebruik ik de powerbank zelf veel (dank je Daan!), want met Locus Map en de gps aan moet ik hem zeker 1x tijdens een dagrit bijvoeden.

Het voordeel van een via verde is dat het percentage stijgen of dalen nooit meer dan 2-3% is! Ondanks de zondag was het stil op de fietsroute; de meeste sportfietsers (veel Duitsers) hier preferen asfalt! Normaal verwacht ik op zondag groepen mensen (Spanjaarden), die gaan picknicken in de ‘campo’, maar daarvoor heb je een auto nodig (stoeltjes, tafeltje, koeltassen en soms muziekinstrumenten, voor een spontane blaassessie, zoals ik die met M. ooit meemaakte op Gran Canaria!) en die zijn niet toegestaan op de VV. Dus had ik het fiets-spoorbaan-rijk grotendeels voor mij alleen.

De andere 45 km was over overwegend stille weggetjes, door een agrarisch landschap, met een leuke koffiestop bij een ‘prehistorische’ opgraving, die ik deze keer onbezichtigd heb gelaten. De foto’s van de site in het koffietentje -overigens een populaire ontmoetingsplek van lokalen, die er de aanwezige kranten kwamen lezen, onder het genot van een koffie en een klein glaasje ‘iets’ (lees: sterke drank)- waren niet echt uitnodigend: wat kale stenen en een paar ruwe plattegronden van waar eens een paar bouwsels gestaan moeten hebben; dat was alles, voor de entree van 3 euro.

Het houten bouwsel van het koffietentje daarentegen was overigens erg gezellig en ik kon onder het genot van een paar koffie -zonder ‘iets’- het wassen van Rocinante optekenen.

En zomaar kom ik vrijwel in ‘the middle of nowhere’ weer een grote kathedraal-achtige kerk tegen. Net als tijdens mijn tocht iets ten zuiden van Sevilla in 2015, wat achteraf een optrekje bleek te zijn van een zichzelf tot de ware paus gekroonde malloot, die overigens flink wat aanhangers had, want je moet wel wat bijdragen ontvangen om zoiets te laten bouwen. ‘Had’, want de man, ik weet even zijn naam niet meer, is jammerlijk omgekomen bij een auto-ongeluk. Maar hier staat ineens dus ook een enorm godsgebouw, met op het zelfde terrein een prachtige windmolen.

Rocinante, hou je in! Nee, we gaan niet ten strijde vandaag. Lekker laten staan dat cultuur-historische relikwie.

Aan het einde van de via verde lag Artà, een leuk stadje met oude gebouwen en een gezellig, rechthoekig plein met grote platanen. En zoals het Spanje en de Spanjaarden betaamt zijn daar ’s avonds laat nog kinderen aan het spelen. Ouders en famile op het terras, kletsend en lachend. Een heerlijke avondlucht, doordrenkt van de zoete geur van een (klim)plant, die vaak overdag vergeven is van de bijen.

Foto iets later; kinderen naar bed!

Maar voordat ik daar op een terrasje ben gaan eten, ben ik eerst op zoek gegaan naar een hotelletje. Dat was nog niet zo gemakkelijk, want op Booking kreeg ik geen enkele ‘hit’. Dus eerst naar een plaatselijke kroeg, waar ik de standaard vraag stelde of er een hostal is in het dorp.., of: misschien kennen jullie iemand die kamers verhuurt? Jazeker, maar dat blijkt 5 km terug op de route, bij familie. Nee, terugfietsen, dat is geen optie..

Nu had ik via google wel een hotel gezien in een oud Mallorquin huis, maar dat vond ik eigenlijk wat te duur. Na wat verder rondvragen en zoeken rijd ik toch naar dat huis/hotel, waar net een dame de deur uit gaat en deze afsluit. Nu niet meer twijfelen en de dame aanspreken! Zij kijkt wat verschrikt (hoe komt dat toch, na een rit van 65 km?), maar zegt dat ze wel een kamer vrij heeft. Ja, de fiets mag naar binnen, in de grote gang met marmeren tegels. Maar eerst moet de oude dubbele deur helemaal open en dat kost wat moeite: beide deurdelen hebben een deur-in-een-deur, dus de dame (Duitse) is even bezig om me binnen te laten.

Maar binnen straalt het hotel historie. Oude tekeningen van gebouwen, statige familie-foto’s, meubels, die de tand des tijds goed hebben doorstaan (weliswaar met kleine gaatjes…😉) en (helaas) ook een discutabel schilderij van een generalissimo (niet die ene gelukkig!).

Een prima overnachting! En nu moet ik nog beginnen aan de belevenissen van vandaag!

Ik kan je wel verklappen dat het begon met regen.. De Duitse dame zei dat ze niet vóór 9 uur ontbijt kon maken, dus als ik vroeger wilde vertrekken, ik op het plein een ‘tostada’ zou moeten bestellen.

Maar omdat bij het opstaan de lucht zwart was en een flinke bui naar beneden kwam, ben ik toch maar even blijven liggen om het ontbijt van het hotel af te wachten. Het was het wachten waard! Niet alleen startte ik vandaag daardoor droog, maar ook nog eens met een copieuze ochtendmaaltijd, waarvan ik nog tot 3 uur vanmiddag van heb kunnen genieten! En dát was tijdens mijn lunch, in een prachtig natuurgebied met witte ibissen, flink wat torenvalken en een paartje rode wouws (wouwen?), wat ik nu zit te schrijven in een ‘te gek’ steakhouse in Port d’Alcudia, mijn volgende bestemming, met alleen maar Creedence-, Stones-, Zeppelin- en Fleetwood-muziek. Kan je lekkerder ‘mellow’ worden? De ‘devil in disguise’…

De bril voor jou gekocht, Daan!

Morgen meer…, als ik het me nog kan herinneren.

Maar wees gerust, morgen slaap ik in het Santuari de Lluc, een klooster met harde britsen en droog brood en water. Even tot bezinning komen bij zijn tegenpool… 😂🤣

Naschrift: bij thuiskomst in NL heb ik die grote kathedraal in de campo nog eens opgezocht: het blijkt een uiterst luxe Hilton-hotel te zijn (geworden).. de duivel en zijn tegenpool ineen?