Stel je bent net jarig geweest en je kijkt tegen twee cijfers aan, die opgeteld niet meer (maar ook niet minder) dan 6 zijn. Nu ben ik de 15, de 24 en de 33, maar ook de 42 en de 51 al even gepasseerd, dus dan blijft er niet zoveel keuze over…

Ik heb die mijlpaal net gevierd met een lunch op het strand met dierbaren, onder het motto: 60 jaar wilde haren, dat moet gevierd worden! Het was gelukkig druilerig, zeg maar gerust stormachtig aan de kust, dus iedereen kwam in stijl…

Tot mijn opluchting heb ik geen spreekwoordelijke geraniums gekregen; wel een vijgenplant, maar daarvan zijn de bladeren nog te klein om mij fatsoenlijk achter te vertonen. Ik memoreerde bij de festiviteiten dat 60 het nieuwe 50 is (wat ik bij de leeftijd over 10 jaar hopelijk weer mag zeggen) en dus is er geen tijd om bij de pakken neer te zitten, maar is het verstandiger die pakken aan de fiets te hangen en naar buiten te gaan.

Want buiten liggen verhalen, avonturen en ligt het leven op straat. Mensen die je film in- en uitlopen en met een gebeurtenis een onuitwisbare indruk achterlaten. Kleuren en geluiden die je met je ogen dicht terug kan halen (als je ooit achter de geraniums belandt).

Kortom: buiten zijn wilde haren die lokken!

Dus is het lekker weer tijd om op de fiets te stappen. Rocinante is nagekeken en opgepoetst en inmiddels staat een doos klaar waarmee hij vrijdag -hopelijk met liefde– in het vliegtuig wordt getild. De bestemming is Mallorca: eiland van wilde stranden, wilde kusten, wilde paden en dorpen met wilde kroegen.

Wilde bergen, wilde luchten, maar bovenal: eiland van wilde haren!

Heb ik je aandacht?