7 Augustus, strakblauw, zon._//^*\_\
Vier uur in de ochtend gaat de wekker; sterker: om 03:55 word ik uit mezelf wakker en kan ik de 3 wekkers die ik voor de zekerheid heb gezet uitzetten voordat ze afgaan. Dat ik spontaan wakker word zal ongetwijfeld te maken hebben met de lichte ‘reisefieber’ die ik ondervind..

Ondanks de jaarlijkse Alpentochten van de afgelopen 13 jaar is dit toch anders. Geen knusse berghut aan het eind van de dag, geen douche (soms warm, veelal koud), geen stevig portie ‘bergsteigeressen’ (Schweinebrat mit Germknödel und frissche Salatteller;  und dazu noch ein Halbes Zweigelt), maar een portie droogvoer, die we zelf wellen met water uit de rivier, gekookt in ons pannetje voor vier, op de brander die we toch maar nieuw gekocht hebben. Goede suggestie Bas, want dat spiritus brandertje van mij, zonder knop of regelaar (maar wel uiterst klein en licht), dat kookt het water in dubbele tijd. En de gastankjes voor de nieuwe primusbrander worden door de organisatie geleverd, met ‘refill’ halverwege, dus dat scheelt weer twee liter brandspiritus meesjouwen.
En wat ook anders is dan in de Alpen, is het slapen in een tent, die we vanzelfsprekend ook meesjouwen, met een slaapzak en -matje. Kortom: meer gewicht.

En tot slot worden Alpentochten doorgaans niet in kilometers uitgedrukt, maar in stijgings- en dalingsmeters en het aantal uren dat je gemiddeld onderweg bent. Deze tocht beslaat ruwweg 110 km in 5 dagen. Dat is niets, hoor ik je zeggen.. 22 km per dag; dat is iets meer dan 4 uur lopen in Nederland. Maar de Fjällen lopen anders, het terrein is ruig, met grove keien, afgewisseld met smalle plankiers over drassige delen, om zo af en toe gemeen te stijgen. Meer dan 3 km per uur zullen we niet lopen dus dat betekenen dag’afstanden’ van zo’n 7-8 uur, de pauzes niet meegerekend.. Het is in ieder geval lang licht, in deze tijd ongeveer 19 uur in een etmaal! We kunnen dus even vooruit…

Genoeg reden voor een lichte spanning en die voelen we allemaal. ‘Chapeau’ voor Nico en Bas, voor wie dit de eerste outdoor-tocht is. En dan nog wel de tocht der tochten! Voor hen is de spanning helemaal voor te stellen.

We worden door Hes en Mar’ naar Schiphol gebracht, ondanks het vroege uur. Zelfs Kirsten wil het wel eens meemaken hoe vader Nico gaat ‘survivallen’; zie maar eens een 19-jarige meid uit haar bed te krijgen om vader uit te zwaaien.. Als je dat lukt moet het wel iets heel bijzonders zijn. En dat is het! (Of was ze net terug van een feestje..? Dat zou ook nog kunnen!).

Het is druk op het vliegveld, maar de nieuwe controle-afhandeling loopt gesmeerd: we zitten in no-time aan de koffie/thee, met pannini en eigen broodjes. Ook op Arlanda airport, in Stockholm, waar we de baggage van de band moeten halen om even verderop weer in te checken voor de vervolgvlucht naar Kiruna (twee losse vluchten geboekt, dan krijg je dat), gaat het voorspoedig, al moeten we vier uur wachten tijdens de overstap. Die brengen we op gepaste wijze door, op het terras in de zon, met….?!

Er lopen in Stockholm beduidend meer ‘outdoor’ mensen; stoere wandelbroeken en zware -schoenen. Wij hebben ons wandelkloffie nog niet aan, dat bewaren we voor morgen. In Kiruna wordt duidelijk dat de Fjällräven Classic een ‘big event’ is: honderden mensen lopen met rugzakken in alle soorten en maten (en gewichten dus).

Dat brengt mij op een precair punt. Bij de voorbereiding hebben we min of meer afgesproken de zak niet zwaarder te laten zijn dan 15 kilo. We hebben gezamenlijke spullen zo eerlijk mogelijk verdeeld en ‘tot in den treure’ lijstjes doorgenomen met wat wel en niet mee moet. We zijn het er over eens dat we qua kleding niet veel nodig hebben; stinken doen we toch! Maar wat eten betreft, buiten het droogvoer van de FC-organisatie, lopen de persoonlijke wensen en behoeften toch duidelijk uiteen! Waar Bas het ‘doet’ op noedels, is Nico meer van de mueslirepen. En ik wil per sé die halve salami mee, als beleg voor die droge (maar overheerlijke) Zweedse zuurdesem broodjes én voor bij de ‘borrel’ (borrel? Jahaa, waarschijnlijk is bij een aantal stempelposten zowaar een blikje bier te krijgen!). En HK dan? Die heeft bijna niets aan extra voer bij zich. Maar die heeft zijn rugtas dan ook tot 12 kilo weten te beperken! Ik vraag mij hardop af of hij zijn deel van onze gezamenlijke tent wel bij zich heeft… Een geheimzinnige, nee, sardonische glimlach doet mij het ergste vrezen. Of in dat pakket wat mij is toebedeeld zit toch de hele tent..!
Gedriëen kijken we met lichte jaloezie naar dat ‘vederlichte’ pakje dat HK straks draagt. Maar als hij onderweg honger krijgt….?

In Kiruna monsteren we in, in een cabin van Camp Ripan, dat naast een schoolgebouw ligt waar we de laatste inschrijvingsformaliteiten afhandelen. We krijgen een kaart, een stempelboekje en we mogen uit enorme kratten zo veel droogvoermaaltijden meenemen als we willen (zelf sjouwen, welteverstaan..).

Het is uitzonderlijk mooi weer, strak blauw en lage, maar aangename zon. We vertoeven lang op het terras en eten niet binnen, waar lange tafels gedekt zijn, maar heerlijk in de avondzon. Lang houden we het niet vol.. morgen gaat het beginnen! Bovendien verschijnen er na het eten plotseling meer muggen. Nu het nog kan, willen we die ontlopen. Dus duiken we vroeg het bed in.. na nog 10 keer de inhoud en indeling van de rugzak gechecked te hebben (wat zou HK dan nog meer niet bij zich hebben…?)