Ja, dat valt niet mee: fietsen, tent opzetten, koken, wassen, slapen, tent afbreken, fietsen en dan ook nog een weblog bijhouden. Ik heb jullie schromelijk verwaarloosd.
Maar jullie hebben helemaal gelijk. Je zou haast denken dat ik verdwaald ben. Of er na de eerste ‘col’ de brui aan heb gegeven. Er wordt zelfs gesuggereerd (via sms) dat ik voor een bebaarde Al Qaeda-strijder zou zijn aangezien en zijn opgepakt en in de cel beland (nee, dat laatste overkomt alleen de jeugd van tegenwoordig, ondanks goede adviezen van hun vader, hè Jan?).
Maar de werkelijkheid is iets prozaïscher. Ik ben gewoon lekker onderweg en lig goed op schema. Het weer is fantastisch, de wind is straf, maar vnl. in de zij en zo nu en dan pittig tegen. Maar ik klaag niet; alles beter dan regen. Dit zonnetje maakt de start zeer aangenaam en de temperatuur is prima om te fietsen.

Een résumé van de eerste dagen:

30 April, dag 1: een dag van verjaardagen en festiviteiten: verjaardag moeder Jeannette, verjaardag van zwager Roeland, mijn vertrek en de verjaardag van de koningin (in volgorde van importantie). Voldoende reden om de vlag uit te hangen. Het afscheidscomité heeft mij gesterkt met gelukwensen, harten onder de riem, kleine (lichtgewicht!) attenties, die ik allemaal heb mee  genomen: van verlichte tentharingen, tot een luciferdoosje met kleine kaarsjes (en lucifers), een sleutelhanger met zaklampje en idem met een afbeelding van de heilige Sint Christoffel, de patroonheilige van de reiziger (Sjoerd ben je bekeerd?). En een heel klein zakje van gaatjesstof, niet leeg zoals het lijkt, maar gevuld met gedachten aan de fietser, die gelijkmatig worden vrijgegeven, maar in verhoogde concentratie naar buiten treden als het even tegenzit (fantastisch Hellas, je bent uniek).

Als de Prosecco rond het middaguur op tafel komt is het toch echt tijd om te vertrekken (anders zou ik nooit meer gaan…). Uitgezoend en gezwaaid, onder een slinger met de letters START (dank je Daan!) ga ik op pad. Passanten in de straat zingen en zwaaien enthousiast mee. Onderweg in de dorpen volop Koninginnefeesten, waar ik me stil aan weet te onttrekken, niet zonder verbaasde blikken van feestvierders, met oranje HOLLAND!-hoeden en in dito voetbaluitdossing gestoken, blikje bier in de hand: wat is dat voor rare snuiter op de fiets met zo veel bepakking. Je zou haast denken dat het Nederlands elftal vandaag zal optreden; afijn, de Koningin zal het worst zijn: als het oranje maar flink aanwezig is!

Het eerste traject is bescheiden, 40 km naar de Reeuwijkse plas (N52.2.126 O 4.44.870 *), waar ik gezellig BBQ met HK&Hes (na een frisse duik in het water). Heerlijk dat huisje met uitzicht op de verwilderde weilanden van Staatsbosbeheer, met honderden ganzen, eenden, tureluurs, kievieten etc. Een kabaal van jewelste (waar ik door de oropax ’s nachts gelukkig niets van hoor). Het geheim van HK voor de BBQ wil ik jullie wel verklappen: neem geschaafde jonge wilgentakken, draai hier vlees (lange lappen) omheen en lardeer met spek en leg dit op het rooster. Een heerlijke ervaring! Goed glas rosé erbij en het is zomer!

* Om privacy redenen zijn de coördinaten van overnachtingen bij bekenden bij benadering weergegeven.

1 Mei, 2e dag, Dag van de (fiets)arbeid: bepakt met een heerlijke lunch van HK&Hes vertrek ik, alweer met stralende zon (en alweer met pittige zijwind..) op weg naar het Zuiden. En tweetal ponten genomen, een bij Schoonhoven en een bij Gorkum, waar ik mijn geboortehuis bezoek. Bij benadering weliswaar, want ik weet het nummer in de Arkelstraat niet precies en niemand kan mij vertellen waar vroeger de Twentsche Bank was gevestigd. Maar ja dat is dus ook al meer dan 50 jaar geleden… Ik schiet een plaatje bij een juwelier en kantoorboekhandel; in een van deze panden heb ik mijn eerste levensjaar doorgebracht. Het staat me eerlijk gezegd niet meer zo helder voor de geest…

De pont over de Waal/Bovenmerwede brengt me naar slot Loevestein, waarover Jacob PvA in de 18e eeuw een mooie redevoering heeft gegeven. Hij verfoeide het slot en had op deze plek een imposant tempelcomplex in gedachten ter ere van Hugo de Groot (er is een mooie bibliofiele uitgave van de hand van HK, met prachtige tekeningen en vignetten van Joost Veerkamp). Het slot is inderdaad niet bepaald verfijnd, maar strategisch gelegen is het wel. Zou de boekenkist van Hugo nog bestaan..?

Na een uurtje of zes (80 km) kom ik aan op de camping Weideblik van boer van Hal, tussen Helvoirt en Udenhout (ik ben vergeten de coördinaten te noteren). Ik teer wat betreft de maaltijd nog op het ruime lunchpakket van HK, maar ga na het opzetten van de tent en een vrij noodzakelijk opfrissing nog even een maaltijdsalade eten in Helvoirt. Oei, wat fietst dat lekker zonder bagage! Als het donker wordt gaat bij mij ook het licht uit…

2 Mei, 3e dag: het tentje staat in een mum van tijd en is ook binnen 5 minuten afgebroken. Het pakken van de tassen neemt wat meer tijd in beslag. Waar zit alles ook alweer. De komende dagen zal ik mij de indeling van mijn bagage nog eigen moeten maken. Nu is het zakken openen en weer dicht doen om uit te vinden waar ik de pollepel (of ieder willekeurig ander attribuut) gestopt heb. De zon begint al snel in kracht te winnen en, hoe raad je het, de wind ook. Maar nog steeds komt hij uit het NO en ik ga vnl. richting ZO. Toch is een trui wel nodig bij 14 gr. (gevoelstemperatuur 10gr.). Kortom: uitstekend fiets weer!

Het boekje van Paul Benjaminse is goed te volgen. Een enkele keer zit ik verkeerd en dat is dan ook direkt in een bos op een zandweg. Ik kan me al niet goed voorstellen dat hij de fietser over dit rulle pad leidt en nadat ik zwetend het traject heb afgelegd en de kaart nog eens goed bestudeer zie ik dat ik een afslag heb gemist. Nu ja, mijn eerste slinger-zweet-vloek-doop. Er zullen er ongetwijfeld meerdere volgen. Ik ga maar niet rechtsomkeert, maar maak een rondje om terug te komen het punt waar ik zijn moet. Na wederom ca. 80km bereik ik camping het Zwaluwnest van boer Louwers. Als ik mijn eerste potje kook (macaroni bolognese), komt de boerin vragen ‘of ik een kom soep lust’. Nou, ondanks de pasta wil ik die niet versmaden (zie ik er overigens al zo vermagerd uit?).

De camping wordt vnl. bezocht door ouderen die een caravan voor het seizoen hebben neergezet. Met de ouderdom komen de gebreken, zo blijkt als aan het eind van de middag een ambulance het camping terrein op rijdt en voor een van de seizoenskampeerders blijft staan. Een vrouw is onwel geworden, wat natuurlijk heel vervelend is, maar wel een uniek plaatje oplevert: zo vaak zie je geen ziekenwagen bij de caravan. Het bleek uiteindelijk erg mee te vallen gelukkig.

3 Mei, 4e dag: Als ik op een bepaald moment me al rijdend afvraag waarom de huizen hier zo lelijk zijn, kijk ik op de kaart en zie dat ik inmiddels België ben binnengefietst. Geen slecht woord over onze zuiderburen, want die runnen al tijden op zeer efficiënte wijze het land zonder een regering (dat lost een begrotingstekort in een keer op!), maar van huizen bouwen hebben ze m.i. geen verstand: die rare daken zonder overhangende dakrand; de dakgoot ligt direkt op de muur van het huis, hetgeen het geheel een koektrommel aanzicht geeft (zo een waar je ook je spaargeld in bewaarde). Maar wonderwel zijn de fietsbordjes die ik hier kan volgen zeer secuur geplaatst en vrijwel om de honderd meter; je zou er eens een missen! Af en toe kom ik een bordje ‘omlegging’ tegen; waarschijnlijk hebben de bewoners daar een hekel aan fietsers, die vervolgens zonder pardon worden omgelegd… Gelukkig zijn ze net aan het ‘schaften’ als ik langs kom.

Ook zo’n verkeersbord om je over te verbazen: langs een kanaal ligt een jaagpad, waarlangs alleen vergunninghouders en rijwielen en bromfietsen klasse A mogen rijden. Nu rijd ik op een 2e hands fiets, die in belgische termen ongetwijfeld behoort tot de o zo verfoeide B-klasse. Als  nu een gendarme mijn pad kruist, word ik ongetwijfeld op de bon geslingerd, maar gelukkig is ook hij aan het genieten van zijn welverdiende lunchpauze (met een heerlijke een triple erbij).

Zonder problemen rijd ik vervolgens Nederland weer in en volg een groot deel de Maas op weg naar clubgenoot Roy (en Monique) in Meerssen. Een heerlijk gespreid bed staat voor mij klaar en de cocquilles St. Jacques (voorgerecht) en biefstuk met overheerlijke knoflook pasta doen me weer helemaal op krachten komen (de rode wijn doet de rest…). Wat kan je een zacht bed toch waarderen na een paar nachten op 3/4 slaapmatje met een tas als hoofdkussen!

Mijn 5e dag is mijn 1e ‘bergetappe’ geworden. Maar over de hel van Wallonië vertel  ik jullie volgende keer!