Het was de bedoeling een rustdag te houden in Sallent de Gállego, maar ik ben toch weer onderweg. Ik heb gisteren mijn was naar een kleine wasserette gebracht en die heb ik vanochtend keurig opgevouwen teruggekregen. Wat een luxe, frisse nieuwe kleren! In een kleine supermarkt heb ik wat spulletjes voor onderweg gekocht: een sinaasappel, tomaat, een paar mueslirepen en een nieuw zakje pinda’s. Goed tegen de ‘klop’ onderweg!

En ja, als je dan eigenlijk klaar bent en merkt dat het plaatsje ook niet veel meer te bieden heeft (zo op het eerste gezicht, moet ik eerlijkheidshalve bekennen; ik heb de mooie, ietwat pompeuze kerk niet van binnen gezien..) en de volgende etappe ‘slechts’ 12 km bedraagt (met weliswaar een klim van bijna 1 km), dan besluit je tocht gewoon weer verder te gaan?

Bij de wasserette mag ik me in m’n ‘wandeltenu’ verkleden (mijn lange broek en outdoor shirt zijn sinds de start m’n ‘nette’ avondkledij geworden 😉 en om 11 uur vertrek ik naar de Embalse de Respomuso, een stuwmeer op bijna 2200m hoogte, waar de Refugio aan ligt.

De weersvoorspelling is goed voor de ochtend, maar regen in de middag, dus ik moet de pas er een beetje in zetten. De rugzak voelt goed en in dit steilere, onregelmatigere alpiene terrein, met smalle paadjes vol met keien, loop ik eigenlijk steeds met de wandelstokken (vier-bener is beter dan twee-bener zei de verkoper bij Bever -jaren geleden- en hij heeft absoluut gelijk); scheelt bovendien weer 650 gr in gewicht aan de rugzak.

De drie Duitsers kom ik ook weer tegen. Zij kamperen vrijwel steeds in het open veld, dus dragen ook veel proviand mee. Ik heb vandaag overigens geen lunch bij me, alleen de spullen die ik net gekocht heb, dus ook niet veel zin om lang te zitten. Wil de buien voor zijn…

De route is prima, door een ‘barranco’, een kloof met een woest stromende rivier (río Aguas Limpias), met verschillende watervallen en veel kleine stroompjes die het pad regelmatig kruisen. Dat is in deze periode geen probleem, maar in het boekje van Johnson lees ik dat hij in 2013 verschillende etappes moest afbreken vanwege hevige regenval en sneeuw in augustus. Dat kan je dus ook overkomen… Een paar dagen geleden was de officiële route (zowel van het boekje als van de Locus app) in werkelijkheid over een flinke afstand verlegd, met duidelijke sporen van kaalslag, omgevallen en meegesleurde bomen. Vast één van die trajecten van Brian..

Op de route staan wat paaltjes met ijzeren kabel ertussen, op plekken waar je niet van de route moet ‘afwijken’, maar die je ook niet als steun moet gebruiken. Dat sommigen dat wel gedaan hebben kan aan de talenkennis hebben gelegen; hoe het is afgelopen vertelt dit verhaal niet…

Ik nader een stuwmeer dat hoog boven de valei torent. Wie ‘In de ban van de ring kent’, herkent in dit plaatje vast de poort naar Minas Tirith, met op de achtergrond de berg Mount Doom in Mordor. Je moet alleen het kleine kerkje op de rand van de dam even wegdenken!

De refugio ligt prachtig boven het stuwmeer. De sfeer is gelijk als in de Alpen: schoenen uit en klaarstaande plastic sloffen aan. Acht uur aanschuiven aan tafels voor het avondeten. Ik ontmoet Juliette en ruim een uur later haar wandelgenoot Corenza, beiden uit de UK, maar allebei al jaren in Frankrijk wonend. Julie is wat bezorgd waar haar wandelgenoot blijft. Die is niet zo snel en vindt het zelfs wel prettig in haar eentje, in haar eigen tempo te lopen. Niet heel verwonderlijk, want ze is 76…. Julie, biologe, die ook nog in Wageningen heeft rondgelopen, is eind 60. Kranige ‘jonge’ dames.

Maar als Corenza eindelijk arriveert zit de sfeer er gelijk in. 100% Brits, met veel understatements. Een gezellig gezelschap, dat na het eten eindigt in een serieus spel ‘Whist’ (boerenbridge?), waarbij Corenza de stand bij houdt. Aan het aantal doorhalingen te zien heeft ófwel de lange dag lopen (en klimmen, zoals later op mijn route blijkt), danwel haar wens om te winnen ervoor gezorgd dat ze ‘niet meer zo goed kan tellen’. En wonderwel tellen alle correcties op tot een stand, waarbij ik verlies (wat volkomen terecht is; ik bak er helemaal niks van; te lang niet meer op de Kragge geweest, hè HvH?), Julie nog een redelijke score heeft, maar Corenza met overweldigend verschil wint. Julie knipoogt. Ik wil revanche, maar inmiddels is het 22 uur, dus ‘hüttenruhe’. Morgen blijven de dames nog een dagje in de hut hangen, want de geest wil wel, maar het lichaam wil rust. Ik zie de glinstering in haar ogen, maar het wrijven over de knieën vertelt genoeg. Julie gaat daarna terug; op een oude versleten kaart zoekt ze een wandelroute terug Frankrijk in en dan liftend naar haar woonplaats. En Corenza? Die blijft nog een weekje in de bergen, lekker in haar eigen tempo hikend. En daarna ook gewoon liftend naar huis…

..en de Duitsers? Die blijken de nacht weer te hebben gekampeerd, aan de andere kant van het stuwmeer, met uitzicht op de refugio. Terwijl het ’s nachts weer met bakken uit de hemel kwam: onweer, met flinke hagelstenen! Dat zijn dus échte ‘die hards’…