Maandag 26-8. Zon, ruim 30°.

“Juan, Rianna, Paco en een vierde persoon -laten we die Mika noemen- moeten tijdens de GR11 midden in de nacht een brug over de rivier de Bidasoa oversteken. Anders kunnen ze hun tocht niet vervolgen. Ze mogen met maximaal twee personen oversteken, maar hebben altijd een zaklantaarn nodig (zónder is de passage niet mogelijk). Ze hebben er echter maar één (en geen mobiele telefoon of andere lichtbron), dus er moet altijd iemand terug om de zaklantaarn over te geven voor de volgende personen. De zaklantaarn overgooien kan helaas niet…

Juan heeft 1 minuut nodig om de brug over te steken, Rianna doet er 2 min. over; Paco heeft wat meer tijd nodig, nl. 5 minuten. En Mika zelfs 10! Maar pas op, de duur van twee passerende personen is altijd gelijk aan de tijd van de langzaamste. En, nu komt het, ze hebben maximaal 17 minuten de tijd om de brug te passeren, want direct daarna stort ie in en verdwijnen ze in het kolkende zwarte water … (huh… nou vooruit, iets minder desastreus: na 17 min. gaat de brug open en nooit meer dicht. Oh ja, da’s weer die spraakverwarring over de vraag wanneer een brug onbegaanbaar is.. als ‘ie open is of dicht.. Afijn, zie maar!). Vraag: hoe komen ze alle vier binnen 17 minuten aan de overkant…?”

Het is nog donker als we ’s ochtends op pad gaan voor de monstertocht die ons vandaag te wachten staat. De wekker gaat om half zes, want om zes uur spreken we af bij het benzinestation tegenover het hostal, dat 24/7 open is, voor broodjes en koffie.

We gaan zo vroeg op pad omdat het warm wordt vandaag, héél warm. De gevoelstemparatuur ligt nog wat hoger dan de officiële opgegeven waarde.

Eerst door het dorpje Bera, dat nog in diepe rust is, maar al vrij snel klimt het pad uit het dorp de Baskische heuvels in. De eerste drie uur is het nog bewolkt, bijna mistig, en dat loopt heerlijk. Op een kruising van paden, precies op de grens van Spanje en Frankrijk, bij een heerlijke bar/restaurant (N 43°15.644′ , W 001°37.168′), waar het terras net wordt klaargemaakt (picknicktafels en parasols, net wintersport), breekt de zon door. Wow, een heerlijke plek voor xixtorra met friet en een bocadillo con queso y huevos..

Het blijkt een bekende plek te zijn om trekvogels te spotten op hun weg naar Afrika (bekend bij de Platvinken, EvE?). Ook schijnen er duiven gevangen te worden met netten; helaas niet om ze te ringen, maar meestal om in de pan te belanden… Het is een komen en gaan van bikers, hikers en vogelspotters.

Verzadigd vervolgen we de tocht, maar inmiddels nu in verzengende hitte. Gelukkig lopen we grotendeels door een Tolkien-achtig bos, dus ontvangen we schaduw van geheimzinnige bomen, die ons gade slaan en onze verstoring nog net tolereren.

Ergens worden we ingehaald door een jong stel; een lange vent -die ons met grote passen passeert- en zijn half zo lange vriendin die huppelend achter hem aan rent om hem bij te houden. Híj kan straks zeggen dat hij de GR11 heeft gelopen.., zij mag zich waarachtig een ‘trail-runner’ noemen.

Na enkele kilometers lopen we het bos uit en vervolgen de route over een groene kam, met overal paarden (met bellen), koeien (met bellen) en schapen (inderdaad).

In Canada schijnen ze bellen te verkopen aan hikers om de beren op afstand te houden, maar ze worden gekscherend ook wel ‘diner-bells’ genoemd: beren zouden inmiddels weten dat die vreemde wezens met hun rinkelgeluid vaak lekkere dingen bij zich dragen. Nou, hier zou het een waar vreet-festijn worden met al dat lokkende belvee..

Eerst lopen we nog voorzichtig langs stieren en hengsten, maar ze keuren ons nauwelijks een blik waardig of lopen onverstoord door. Toch zijn we voorzichtig bij de dieren met jongen; je weet maar nooit…

Jan heeft opeens een leuke suggestie: laten we elkaar raadsels vertellen, die de anderen moeten oplossen. Nu weet ik van mijn fietstochten dat lichamelijke arbeid en geestelijke hersenkrakers niet erg goed samengaan, maar het is wel een welkome afwisseling en het leidt af van de warmte, de vermoeidheid en -bovenal- de spierpijn. En zo ontstaan de ‘raadsels op de route’, die er prompt voor zorgen dat we ergens een GR-teken missen en bijna een halve kilometer verkeerd lopen. Tsja, dat is natuurlijk teveel gevraagd: lopen, denken én ook nog opletten…?!

We houden elkaar op dat gebied scherp door elkaar om de zoveel tijd te vragen of we nog goed zitten en wanneer iemand de laatste GR-balkjes gezien heeft. Jan doet dat bij voorkeur als hij vlak bij een boom met de wit-rode strepen staat, om zo Rietje de kans te geven om ‘knalhard in open goal te schieten’. Fijn toch, zo’n hoffelijke zoon? Het vervolg: “en dan zingen we nu een liedje voor Rietje” wordt minder gewaardeerd. 🙂

Inmiddels is de temperatuur de 30° ruim gepasseerd, al is het maar op gevoel. De klim naar top 1 en daarna top 2 is ‘killing’. De watervoorraad slinkt snel. De uitzichten over de Baskische heuvels zijn echter fenomenaal; een extra reden om regelmatig even te stoppen (maar ook omdat de rugzak in de schouders snijdt; toch nog iets te zwaar..!?).

Na 14 uur en 32 km komt ons eindpunt in zicht, het dorpje Elizondo. Het is maandag, eind van de middag, maar er zijn flink wat lokalen op de been om bloemen te plukken, of paddestoelen (hoewel hier en daar bordjes staan dat dit verboden is..). We passeren een ander wandelstel dat bij een idyllisch plekje even een hangmat tussen twee bomen heeft gespannen om uit te rusten. Weer een andere wandelaar heeft op het veldje zijn eenpersoonstent al opgezet. Een vriendelijk tafereeltje, bijna aanlokkelijk, maar wij moeten nog een kilometer door, de laatste loodjes. Oef, wat zijn die zwaar; we zitten er aardig doorheen.

Plotseling voel ik iets vreemds aan mijn schoen en zie tot mijn schrik dat de zool van de rechterschoen aan de voorkant loslaat en begint te flappen bij elke stap. Zó goed voorbereid, maar geen rekening gehouden met de mogelijkheid dat die 20 jaar oude trouwe stappers toch het leven kunnen laten. Wel op een àndere manier voorbereid haal ik tieraps uit mijn tas om die om de voorvoet te binden. Maar daar ga ik de GR11 niet mee voltooien.. Ik krijg visioenen van: om de dag lijm en tieraps, of lopen op de sandalen, die ik ook bij me heb, maar realiseer me dat ik nu snel moet handelen. Ik hoor een auto aankomen op het laatste stuk weg naar het dorp en steek direct mijn duim op. De vriendelijke vrouw stopt onmiddelijk. Na heel kort overleg met Jan en Rianne besluiten zij het laatste stuk lopend af te maken, hoe zwaar ook (kijk, dat is pas GR11-power!) en ik rijd de laatste kilometer linea recta naar de schoenwinkel die gelukkig nog open is (lang leve de winkeltijden in Spanje!).

De schoenmaker heeft dit meer meegemaakt, want er staat een hele batterij bergschoenen in de winkel. Hij beoordeelt mijn schoenen en denkt dat ze nog gerepareerd kunnen worden (Vibram zool), maar mijn besluit staat al vast. Ik ga niet op gerepareerde, twintig jaar oude schoenen de volgende 750 km afleggen; dat is de G*den verzoeken en ze waren mij al enigszins gunstig gezind om hun signaal zo vlak voor het uiterst gezellig dorpje te geven…
Met kraakschone bergschoenen kan ik op een terras al aan de cerveza, terwijl J&R nog afdalen naar het dorp. Mijn ge-appte foto met de nieuwe schoenen en de selfie met glas bier wordt ‘grommend’ beantwoord.

J&R zijn helemaal ‘stuk’. Hoewel ik dat ook was, hebben de rit, de schoenen en het bier bij mij al wonderen verricht. Met nieuwe energie lopen we naar de herberg op…. het industrieterreintje, net buiten de bebouwde kom (N 43°08.315′ , W 001°31.562). Minder gezellig, maar we zijn te moe om voor het eten terug te lopen. De herberg is eigenlijk best OK, en de Colombiaanse bediening is ‘soepel’. Het eten en de drank doen goed, maar we duiken vroeg onder de wol.

En dat raadsel…? Heb je dat nóg niet opgelost? Ik moet bekennen dat mijn bloed op dat moment de voorkeur had om mijn voeten netjes voor elkaar te zetten, zonder te struikelen. Ik had wel wat hints nodig en die zal ik jullie ook geven: het is zoiets als het raadsel van de kool en de geit… (maar dan net ‘effe’ anders).

Maar uiteindelijk viel bij mij het kwartje. Ik ga jullie níet vertellen hoe lang ik erover gedaan heb…

Op naar het volgende ‘Raadsel op de route’!