Zaterdag 25-8. De beer geveld? Nee, etappe 1 zit er op. Weliswaar in twee dagen, maar ongetraind direct met 30 km starten leek ons wat veel van het goede. Thuis had ik al gepland om dit eerste traject in tweeën te splitsen, wat er wel voor zorgt dat etappe 1a en 1b samen ca. 40 km worden, omdat onze eerste overnachting wat uit de route ligt. Maar dat is te doen.

Vrijdag na aankomst met de TGV in Hendaye, moet ik nog een boemeltje nemen naar Irun, aan de andere kant van de grensrivier, de Bidasoa.

Ook hier openbaart zich de Franse stijl: geen Franse trein die over de grens gaat, maar een Spaanse maatschappij die een treintje exploiteert dat over de grens boemelt. Een tocht van welgeteld vier minuten, wat mij een half uur lopen uitspaart. En misschien gedoe.. want als clochard met een rugzak de grens over lopen; wie weet wat voor argwaan dat uitlokt bij de Franse douaniers…

Ruim voor de komst van Jan en Rianne arriveer ik in pension Gema en installeer mij in de kleine, maar prijs/kwaliteit-gewijs redelijke kamer. Zij hebben wat vertraging met de bus vanuit Bilbao, maar komen op tijd aan voor een laatste borrel met wat kaas in een baskisch restaurant. Geen ‘Bar Gran Sol’, waar de ‘pinchos’ zijn uitgevonden, maar wel lekker lokaal.

De volgende dag gaan we eerst naar een strandje in Hondarribía. Niet het officiële startpunt bij Cabo de Higer, maar het water van de zee is er niet minder Atlantisch en daar gaat het natuurlijk om. Even het zout proeven, om straks te kunnen vergelijken met het zoutniveau van het water van de Middellandse Zee!

Na de geijkte ‘net-geen-natte-voeten’ foto lopen we terug naar Irun, voor, jawel, de tweede kop koffie in de panaderìa, waar we net ontbeten hebben. Met een lekkere verpakte lunch op zak kan de tocht écht beginnen. De app Locus (‘jodokus’) maps op de telefoon maakt het vinden van de route een makkie voor iedere beginnende spoorzoeker, want met de uitgezette trail en je positie op de kaart, weergegeven met een pijltje, is verkeerd lopen bijna onmogelijk. Dus dat doen we toch maar gelijk… (hebben we dat alvast gehad)

😉

Pas buiten Irun verschijnen de eerste GR-tekens: witrode balkjes en af en toe een GR11 bordje. Het weer is uitstekend, halfbewolkt, zo’n 24°, dus uitstekend wandelweer. Na 19 km bereiken we het stuwmeer San Anton, waar we de GR11 afbreken voor onze D-tour naar Albergue Arritxulo Aterpetxea (N43°16.866 W001°41.227).

M

Enorme slaapzalen met stapelbedden in het gelid. In een van de zalen slaapt een aantal families met kleine kinderen. Maar wij hebben geluk: in zaal Xurimuri (of iets wat daar op lijkt; het Baskisch is niet te spellen, laat staan uit te spreken) met wel 50 bedden, slapen wij… met ons drieën! Bedje voor het uitzoeken dus.. Na een heerlijke maaltijd met tonijnsalade vooraf, en tonijn in een pimiento-salsa als hoofdgerecht en daarna nog een potje gin rummie, kunnen we voldaan onder de (paarden-)dekens kruipen.

De kop is eraf, we zijn moe, we voelen de spieren, maar het smaakt naar meer!