17 Mei, 65km gefietst. Warm en een enorme harde wind. Om die reden heb ik weer een verandering in de route aangebracht. Vandaag stond Ronda op het programma, maar twee factoren doen me anders beslissen. De snoeiharde wind (tegen) en het feit dat er nog een flinke dubbele col tussen het start- en eindpunt te nemen is. En dat met wind tegen vind ik iets teveel gevraagd.. En bovendien heb ik Ronda al eens met Kees bezocht, als een verlengd clublustrum in? 1999, zei je Kees?

Dus kies ik een route voorbij Ronda over een aantal wegen die wel wat drukker zullen zijn, maar in ieder geval minder steil én, bovendien, niet met wind tegen, maar van opzij. Al fietsende over deze zelf gemaakte variant vraag ik mij af of dit wel slim is. In 2011 heb ik al eens over grote nationale (N-) wegen gefietst, maar die hebben een hele brede vluchtstrook, zodat je je, ondanks het met 120-130 km/u voorbij razende verkeer, eigenlijk best wel veilig voelt. Maar deze A-weg heeft nauwelijks vluchtstrook, zodat ik er toch maar op moet vertrouwen dat de Spanjaarden doen wat ze geleerd hebben bij rijles: inhouden, richting uitsteken en er met een grote boog omheen rijden. Gelukkig doen de meesten dat, maar de sensatie van harde wind van opzij, het geluid van naderende bussen en, erger, aanstormend inhalend verkeer maken de 30km over deze A-weg niet aangenaam. Bovendien zitten in deze doorgaande weg ook stijgingen en dalingen, zij het veel minder steil dan de oorspronkelijke route, maar mijn snelheid loopt omhoog wel terug tot 7-8 km/u en dat is alsof je stilstaat ten opzichte van het andere verkeer. Op een afdaling begint m’n stuur te slingeren door de zijwind, dus dat zijn van die momenten dat je wil dat je een uurtje later in je leven bent aangeland (weet je nog HK, komend vanaf de Neuer Reutlingerhütte..?). Het zijn natuurlijk maar 30 km, maar het lijkt wel eindeloos. Gelukkig kan ik daarna een afslag nemen, naar een stil weggetje, waarbij de wind zowaar in de rug komt.

Nog zoiets: omdat het een eigen variant is vraag ik in een dorpje nog eens extra de weg aan een man die op de hoek van de straat staat. Hij vraagt direkt of ik Frans spreek.. Oké, de weg vragen in het Frans lukt ook nog wel, maar na zijn uitleg begint hij over zijn zieke dochter en dat hij zijn geld in de bus heeft laten liggen en of hij even met mijn telefoon mag bellen. Nou vraag ik je, in Spanje, in een klein dorpje, een man op de hoek van de straat, nu niet direkt een toeristische bestemming (los van die vreemde Nederlanders die er met de fiets doorheen trekken) en dan zo’n verhaal ophangen? Ik wimpel hem af en wijs naar het benzinestation dat ik iets verderop zie. Hij dringt gelukkig verder niet aan, maar ik ben daarna op mijn hoede..

Dit dorpje verlatend stijg ik weer licht een helling op en zie in de verte een aantal paarden en mannen erbij en iets dat van een afstand lijkt op een grote woonwagen. Hoe groot het cliché ook is, maar na die ervaring van daarnet ben ik echt even in de ‘het zal niet waar zijn’-modus. Rondtrekkende lieden en om geld bedelen kan maar één ding betekenen. Mijn snelheid is door de helling helaas uiterst traag; het schouwspel dat ik nader komt daardoor ook tergend langzaam zuiver in beeld. Ik zie nog wel een racefietser van de andere kant passeren en daar gebeurt verder niets mee.

Enigszins op hoop van zegen zie ik inmiddels van kortere afstand dat het mannen zijn die hun paarden aan het zadelen zijn en dat die ‘woonwagen’ een jeep-achtige auto is met een enorme imperiaal op het dak, met door middel van kleden bedekte spullen (zadels bijv.?). De mannen maken grappen onderling en als ik passeer roep ik: vamo’ hombre’ (wat ik iemand tijdens een voetbalwedstrijd hoorde roepen; ze slikken hier in het zuiden de ‘s’ steeds in). En ik kríjg toch een joviaal geroep terug! Lachend en instemmend wordt ik goede reis gewenst. Tsja, wat doet dat nu met je vooroordeel, dat ik een paar minuten eerder nog vreesde… Verbrijzelen!! Ik wou dat ik gestopt was om een foto van ze (te vragen) te maken, maar ik was nog te gespannen om dit te doen (NB: voor noodgevallen heb ik overigens een uitgeklapt kartelmes van mijn leatherman in mijn stuurtas voor het grijpen…).

Dat was dus vandaag. Maar gisteren was weer zo’n paradijselijke ervaring. Na ook zo’n 60km, met een forse klim aan het eind, kom ik bij een stuwmeer (Embalse de Guadelhorce, met een gigantische kloof aan het begin: de Gargantia) waar een camping moet zijn. Een eerder bordje verwijst naar een camping, die volgens een local al twee jaar dicht is, maar Parque Ardales verderop zou open moeten zijn.
Heb je ooit wel eens in een Amerikaans Nationaal Park op een camping gestaan? Nou deze (36.923093,-4.805544) zou er zo voor door kunnen gaan. Alleen de beren en de ‘bearboxes’ ontbraken helaas (nou ja, helaas?). Grote dennen met zanderige bodem, een azuurblauw meer en voor iedere kampeerplek een picknicktafel en banken, zij het hier van steen en niet van hout. Prachtig! Geen stroom, geen wifi, maar natuurschoon en een heerlijk bad voor de (tent)deur. Ik ben er direkt  ingesprongen, in fietskleding… Eten voor de tent, wijntje erbij.. en ik ga heerlijk slapen.. (dacht ik).
Het waren geen beren die me uit mijn slaap hielden, maar de wind begint gisteravond op te steken en blaast mijn tent (die ik zonder scheerlijnen heb opgezet) bijna omver. Een tent wat  verderop, alleen een binnentent en helemaal zonder haringen, wordt zowat dubbel geklapt. Die van mij klappert de hele nacht, zodat ik ondanks oordoppen (tegen vogelgeluiden vanaf 6 uur) en een ooglap (tegen daglicht, idem) niet echt rustig een oog dicht doe. Maar ja, in een Amerikaans natuurpark kan je door iets anders uit je slaap worden gehouden…