18 Mei. 96km gefietst. Warm, maar aangenaam, afgezien van een 30km-traject door glooiende graanvelden zonder enkele schaduw. Die graanvelden zijn even mooi, maar na een tijdje worden ze toch wel een beetje saai.. Het begin vandaag was fantastisch mooi over de Via Verde de la Sierra. Groene beboste heuvels, met af en toe woeste rotspartijen. Bij een ervan, wat later de Peñon de Zaframagón blijkt te zijn, zie ik weer een enorme troep gieren cirkelen. Ze draaien rondjes op de beginnende ochtend thermiek, om na een tijdje op een rotspunt te gaan zitten. Ze zitten met z’n allen keurig op een rij naar beneden te kijken, in mijn fantasie naar die vreemde vogel op het fietspad. Ik maak foto’s met mijn camera, omdat de telefoon hier niet voldoende op in kan zoomen. Ik zal kijken of ik die foto’s ook kan laten zien.

Het begin van deze Via Verde start vanaf een voormalig stationnetje, dat tegenwoordig dienst doet als hostal. Helaas hoorde ik gisteren al dat het zondag gesloten (!) zou zijn, vandaar dat ik in Olvera, een stadje met een enorme kerk bovenop een rots uitkijkend over het plaatsje, overnacht in pensión Medina (36.935291,-5.258947).

Na de ontmoeting met de gieren passeer ik een volgend voormalig station in Coripe, dat wel open is, voor koffie althans. Buiten staan twee paarden met mooie zadelkleden. De caballeros zitten binnen aan het ontbijt, terwijl ze druk aan het bellen zijn. Niet in voor een praatje zo te zien, dus ik kan ze geen vragen stellen over de mooie versierselen die de paarden dragen. Eén van de ruiters draagt fraaie Spaanse rijlaarzen, mét scherpe punt naar achteren weliswaar.
In een kleine vitrine in het stationnetje liggen felgele T-shirts, zoals ik ook aan heb tijdens het fietsen. Toevallig dacht ik laatst dat ik nog wel zo’n sportshirt zou willen hebben, want je valt goed op op de fiets (voor ander verkeer bedoel ik). Laten deze (sport)shirts in de vitrine nu bedrukt zijn met de rots en met de gieren die ik net heb gefotografeerd..! Toeristisch of niet, dat shirt koop ik dus.
Die eerste 36km waren dus heerlijk rustig. Een dalende via verde en vrijwel geen ander verkeer. Een stuk of twintig tunnels waar het licht om de zoveel meter aanspringt als je je in de tunnel fietst. Voor de zekerheid draag ik een hoofdlamp, omdat de verlichting van de via verde bij Valencia nog wel eens was uitgevallen. Mijn fietsverlichting is niet heel fel namelijk. En iedere keer als ik in een tunnel fiets vliegen allerlei vogels de tunnel uit (nee, geen gieren.. 😉 ). De mussen en andere kleine soorten verblijven daar ongetwijfeld vanwege de koelte of soms voor het water dat op plekken naar beneden sijpelt. Af en toe spot ik een vleermuis.

Maar dat ‘pr’-etje dan? Dat heb ik van Quirin de Veer, die ik in 2011 ergens halverwege Frankrijk tegenkwam en met wie ik een middag opfietste en aan het einde van de dag een gezellige maaltijd nuttigde. Hij reed die dag een persoonlijk record (ik geloof iets van 130km) en noemde dat zijn ‘pr’-etje.
Nu, vandaag had ik met 96km mijn ‘pr’ van deze tocht. Ik ben dan ook bekaf…!

Een leuke ontmoeting destijds, maar tijdens deze trip heb ik ook al aardig wat fietsers begroet. Naast Ruud (Ruud, waar zit je nu?) kwam ik in Purullena (bij Guadix) Eugène en Margrit(a) tegen, uit Beek bij Nijmegen. Zij fietsen een rondje Andalucía vanuit Malaga. Voor mij was Purullena het einddoel; zij willen nog verder, richting Granada.

Na mijn vertrek uit Malaga kom ik twee Zwitsers tegen, die net de dag ervoor in Malaga zijn aangekomen. Jerome en nog een naam die ik niet verstaan heb. Je wisselt dan even wat informatie uit. Zij rijden op een Michelin kaart, in combinatie met een forse Ipad. Hun eerste doel is Ronda, maar via een andere route dan die ik (oorspronkelijk) zou doen.

En heb ik al iets gezegd over Melvin, een Brit van tegen de 70, die uit Guatamala komt? (‘Oh please call me Mel..’). Totale chaoot, maar van het leuke soort, die met een veel te grove kaart zijn weg zoekt (en vindt!) en die vrijwel steeds wild kampeert. Als hij mijn boekje ziet begint hij allemaal aantekeningen te maken op de achterkant van de verfrommelde kaart, die het gebied inmiddels niet meer dekt. Ik vraag of hij een mobiele telefoon heeft? Dan kan hij wellicht foto’s maken van mijn boekje.. ‘Oh gosh, yes I bought one when I arrived in Spain, just for emergencies, in case something happens with my mum (!) in England.’ Hij haalt een simpele Nokia uit zijn tas en probeert hem aan te zetten. ‘Ah well, no battery, so that won’t work. Anyhow, I don’t think there’s a camera on this phone..’. Heerlijk, zo’n figuur. Of zijn moeder het niet vervelend vindt dat hij zo ver weg woont? ‘No, my mum and I don’t get along very well, at least not for too long..’. Dan heeft hij een goede plek op aarde uitgezocht om niet te vaak bij haar langs te hoeven gaan, denk ik bij mezelf, maar zeg het uit beleefdheid maar niet.
O ja, hij vervoerde zijn fiets in het vliegtuig in een zak.. Bij aankomst was zijn achterwiel compleet verbogen. Hij moest eerst een nieuw wiel kopen, alvorens te kunnen starten. Mel wil naar Noord Spanje en misschien wel via Frankrijk naar Engeland. ‘But I take it as it gets’ is zijn motto. Dat moeten we zeker doen!

Een paar dagen na de ontmoeting met de fietsers uit Beek, wil ik vóór de forse afdaling naar Malaga (ik had mijn remblokjes nog niet laten verwisselen, dus ik zit iets minder ‘lekker’ in steile afdalingen, waarbij deze ook nog eens twee keer een 360¤-draai maakt, onder de eigen weg door!) nog even bij een fraai uitkijkpunt een kop koffie drinken, bij een strategisch gelegen bar. Ik rijd het terras op en wie zitten daar: Eugène en Margrit! Een bijzondere ontmoeting, niet in de laatste plaats omdat het alarm van de bar aan het loeien is en zij op het terras, in dat geluid, genieten van het uitzicht! De dikke dame van de bar staat te tieren en te schelden in de telefoon, maar het alarm blijft loeien.
Of ik ook een kop koffie mag bestellen? Ik ben geen ladrón, zeg ik voor de zekerheid. Ook tegen mij tiert ze onverstaanbare zinnen, maar ik krijg wel koffie, waarmee ik mij bij de fietsers uit Beek vervoeg.
Wat een weerzien! Wat is hun plan? Vanwege de hitte breken zij hun tocht eerder af en zijn nu onderweg naar Malaga, waar zij die namiddag met het vliegtuig naar Weeze vertrekken.. als hun fietsdozen er nog staan tenminste, die ze bij aankomst daar hebben achtergelaten. Eugène maakt zich geen zorgen, maar Margrit zit een beetje op hete kolen.. Zij fietst overigens op een zeer stoere zwarte fiets, met volledig zwarte fietstassen. Mijn eerste veronderstelling, dat dat de fiets van Eugène is, blijkt dus weer een mooi vooroordeel te zijn! Nee, zij is de stoere; haar blonde haar contrasteert fraai bij de ‘outfit’. Eugène gaat, net als ik en zovele anderen die ik tegenkom, in de rode versie (zo, dat belangrijke fiets-mode-detail hebben we ook weer gehad..).

In ieder geval, Eugène en ik zitten lekker te kletsen en zouden nog wel even willen blijven zitten, maar Margrit en niet te vergeten het alarm zijn ‘onverbiddelijk’. We moeten nu écht gaan. De dikke dame loopt nog steeds te tieren en dat maakt het er natuurlijk niet rustiger op. Na een ‘goede reis’ dalen zij af. Ik wil nog even naar de servícios, maar wordt gesommeerd niet naar binnen te gaan, vanwege het alarm. Maar dat loeit toch al? Nee, het kan niet… Na enige tijd zet ik ook maar de afdaling in. Met niet alleen maar samengeknepen vingers…

In het mooie plaatsje Setenil volg ik de instructies uit het boekje, om in het plaatsje een bepaald straatje te nemen. Een leuke tip, want het straatje bestaat uit een enorme overhangende rots met daaronder allemaal restaurantjes en barretjes, die tjokvol zitten rond het middaguur. Er is aan een paar hoge tafeltjes met barkrukken, net naast het riviertje dat langs de rots/kloof loopt, nog plek maar wel bij twee mensen die er al zitten. Of ik mag aanschuiven? Geen probleem. Het blijkt een jong stel uit Sevilla te zijn. Ik vraag aan de ober een koffie, maar dat hebben ze niet.. Het blijkt een jamonería, waar je naast lekkere ham alleen wijn en bier kan krijgen. Ik kijk naar de bierglazen van mijn tafelgenoten en denk, vooruit, ééntje dan. Gelukkig een klein flesje van 200ml. Na een tijdje praten wil ik afrekenen om verder te gaan, maar dat mag niet! Het is twee tegen één zegt het stel: zij betalen. Ik verlies en win tegelijk. Ontzettend aardig! De vrouw wil ook zo graag een keer een fiets- of wandeltocht maken. Ik zeg: gewoon doen! Niet wachten tot je pensioen.

Als ik even later het dorpje uitfiets, wat een vreselijk steile 12% blijkt te zijn, passeren zij mij met de auto. Ze lachen, maar zij kijkt ook een beetje bezorgd: moet ik dit dan ook doen? Ík heb in ieder geval wel een beetje spijt van dat biertje, dat probleemloos de weg naar mijn benen heeft gevonden..

Maar inmiddels ben ik op 44km Sevilla genaderd. Ik ben een dag eerder dan gepland. M komt de 20ste, dus kan ik nog wat dingen regelen. De gebruikelijke Lavomatic (wasserij) en de fietsdoos natuurlijk. Een paar maanden geleden heb ik contact gezocht met een fietsenwinkel in Sevilla en Victor, van Talleres de Bicicletas, wil mij er zonder probleem een leveren. Wel even checken of ‘ie groot genoeg is. Spanjaarden zijn meestal niet zo groot, dus doorgaans ook hun fietsen niet. En dus hun fietsdozen… Afijn, beter even tijdig gaan kijken.

Dat betekent dat ik alweer bijna afscheid van jullie ga nemen. Maar niet nadat ik nog wat foto’s laat zien en mijn laatste kilometers zal beschrijven. Ik heb jullie reacties weer zeer gewaardeerd! Dat smaakt naar meer (.. meer fietstochten, meer verhalen, meer reacties!). Maar om met Mel te spreken: we zien wel hoe het loopt. Dat is een wijs motto dat ik zal onthouden!