13 Mei, 80km gefietst, in bijna 40¤.. Het is wat de Spanjaarden dagelijks tegen elkaar zeggen: ‘Aahh, mucho calor’. Maar vandaag is wel uitzonderlijk. Fietsen in warmte vind ik heerlijk, maar bij 35¤ ligt bij mij een onzichtbaar omslagpunt. Hoe heet dat ook weer in de chemie: met één druppel van heldere vloeistof, naar troebel. Wie het weet mag het zeggen!
Maar in ieder geval wegen de kilometers boven dat punt dubbel zo zwaar. En dat gezegd hebbende, mijn kilometerteller heeft er daardoor (?) nu ook de brui aan gegeven. Iedere keer als ik hem aanzet schiet ‘ie in de instelstand: weg ‘ODO’, weg ‘DIST’. Alles weg, de fietsers onder jullie weten wat dat betekent: al je ijkpunten verdwenen, je zekerheid weg, je identiteit ‘verschwunden’. Ik drijf door, ik weet het, maar als je dag bestaat uit kilometers tellen, hoogtemeters vreten, en uitrekenen hoeveel je nog moet zwoegen voor de volgende verlossende daling, dan kan je je voorstellen dat dat kleine apparaatje een magische functie heeft. Maar deze heeft me in de steek gelaten. Iedere keer als ik over hobbels fiets, of als ik even stil heb gestaan en het ‘ding’ weer aan wil zetten, dan gaat ‘ie op fabrieksinstellingen, dus alles blank, alle historie weg.. Hopeloos!

Maar zoals met veel problemen, de oplossing dient zich vaak vanzelf aan. In Cazorla raadde Ruud mij de app Strava aan. Ik heb hem daar geïnstalleerd,  maar sindsdien nog niet gebruikt. En nu biedt deze op GPS-gebaseerde applicatie een uiterst welkome vervanging voor mijn haperende fietskilometerteller. Sterker: ik wilde dat ik hem al vanaf het begin van de reis gebruikt had. Prachtig: je dagafstand, je hoogtemeters, zelfs je calorieverbruik (wat weten ze daar nu van? Ik vermeld toch niet wat ik consumeer tijdens mijn tocht?!). Maar goed, aan het eind van de dag keurig de route in kaart gebracht, het hoogteprofiel in beeld, en alle punten waar ik even stopte voor een foto of een kop koffie.. je kan zelfs mensen jou laten volgen, maar dat gaan we niet doen! Dan zien jullie feilloos hoe vaak ik verkeerd fiets en weer ben omgedraaid… Er moet toch wat geheim blijven, nietwaar?

Maar de temperatuur en die haperende kilometerteller hebben me wel iets anders doen besluiten. Ik ga van de oorspronkelijke, op Google Earth geplotte rode draad afwijken. Was ik in de planning van de tocht nog van zins om níet de route naar de kust te nemen, door de hitte en door het aanstaande hoogteprofiel van de binnenland-variant heb ik besloten om wél naar de Middellandse Zee af te dalen. Heerlijk een dag luieren aan het strand en wat ook belangrijk is, in Malaga, want dat is het volgende doel, zit een goede (Nederlandse) fietsenmaker. Mijn remblokjes zijn node aan vervanging toe! De afdalingen van de laatste paar dagen waren niet alleen een aanslag op mijn vingers, maar de remblokjes zijn daardoor ook tot een niet APK-waardige dikte afgesleten.

Kortom: ‘a change of plan’. ‘Dat jij dat doet?’, hoor ik M denken. Ik ben nogal plan-standvastig nl. Maar nood breekt wet en a) de zon en temperatuur heb ik niet in de hand en b) de slijtage van de remblokjes evenmin, of ik zou moeten besluiten om bij de volgende Z-bocht mijn vingers (en de remblokjes) te sparen. Dat ik daarmee andere onderdelen logenstraf (zowel van mijzelf als van Rocinante) moge duidelijk zijn…

En die duik? Ja, dat was erg lekker. Ik kampeerde gisteren bij het Embalse de los Bermejales (36.994297,-3.880207), een mooi stil stuwmeer, met een redelijke en stille camping (dat is in het weekend wel anders vertelde een standplaatsgast mij). Je moet je voorstellen: Spaanse campings bestaan voor 90% uit vaste caravanplaatsen, die per perceel nog eens overkapt zijn door een tentdoekzeil, en de luttele 10% voor trekkers zijn meestal kleine grasveldjes, net ‘onder de rook’ van de stamgasten. Wat was ík blij dat het geen weekend was…

In ieder geval was de ligging van de camping mooi, direkt aan het stuwmeer en ik heb dan ook van de gelegenheid gebruikt gemaakt om de eerste duik in het water te nemen. Redelijk fris, maar zeker verfrissend. En dat smaakt dus naar meer. Reden genoeg om naar de Mediterraneo af te dalen, toch?

Naschrift: door het ‘gedoe’ met de kilometerteller kan ik ook niet eens laten zien dat ik de 1000km ben gepasseerd! Er resten nog slechts een luttele 375, maar behoorlijk afmattende kilometers. Ik wil nog naar Ronda, één van de bekende ‘pueblos blancos’, maar als je weet op welk een steile kloof dat dorp ligt, dan vergaat je het lachen.. (ja, dat van jullie niet natuurlijk).
In ieder geval: 1000km met maar één lekke band (op dag 1!) en een haperende afstandsmeter… Mij hoor je niet mopperen! 😀