Ik ben inmiddels na 944km in Granada aangekomen. Het hart van Andalucía. Prachtige stad, maar dat zei ik de vorige keer ook al. Ik heb via internet een kaartje gekocht voor het Alhambra, voor maandagochtend 8:30, lekker vroeg als het nog niet zo warm is. En om 17:00, als het minder warm begint te worden, een stadswandeling met en engels sprekende gids. Het hostal dat ik geboekt heb ligt echt in het hart van de stad aan het knusse Plaza de la Universidad ( 37.17842,-3.601704). Een kleine kamer met net iets meer dan Frans balkon, met een zonnescherm er overheen hangend, je kent het misschien wel, zo een met horizontale latjes en een touwtje in het midden om het op te rollen; typisch Spaans. De sfeer op het pleintje is heel relaxed. Buiten scheren de gierzwaluwen tussen de oude gebouwen door, als kamikaze piloten de kerktoren aan de overkant van mijn balkon ontwijkend. Ik hou van het geluid van gierzwaluwen. Het filmpje dat ik er van maak kan ik niet laten zien, want het opladen van veel MB’s geeft steeds problemen. Je moet me maar geloven dat het mooi is, met een ondergaande zon als decor!

Ik heb net mijn was in een Lavandería gewassen en ben dus klaar voor vandaag: tijd voor een terras! Ik zit op een kruk aan een hoog tafeltje bij de ingang van een bar, uitkijkend over het terras. Dit terras, maar ook alle andere terrassen op dit pleintje, worden om de minuut met een uiterst fijne ‘sproei’ water gekoeld; heerlijk! ‘Cerveza con ducha’, zegt de ober. Hij komt regelmatig naast me staan, commentaar gevend op alles wat voorbij slentert. Het is een vriendelijk ogende oudere baas, met schuddende wangen als hij nee zegt tegen een van zijn collega’s, die met z’n allen net iets harder werken dan hij. Op enig moment fluit hij zachtjes naar leuke dame met een schoothondje, die voorbij lopen. Hij zegt dat hij haar hondje leuk vindt.. Standaard grapje, maar de señorita lacht, bevallig omkijkend. Waarop de ober mij een mop begint te vertellen, die ik niet zal herhalen (‘una señorita con un mono…), maar omdat ie vrij kort en simpel is, kan ik het net volgen. Aardige kerel, maar als ik hem vertel dat je in NL alleen een vrouw een biertje geeft in een glas met een voet -dat voor mijn neus staat- reageert hij joviaal met een hand op m’n schouder: ‘marricon’!?

De volgende morgen ben ik vroeg uit de veren om op tijd met een kleine stadsbus naar het schitterende complex hoger op de heuvel boven Granada te gaan. Ik ben, samen met nog een paar toeristen, de eerste die het paleis van Nazaríes in mogen. Wat overweldigend is dit! Ik heb het jaren geleden al eens eerder met Mieke bezocht, maar opnieuw ben ik sprakeloos. Prachtig beeldhouwwerk, houtsnijwerk en met mozaïek ingelegde wanden. Allemaal fors gerenoveerd en vernieuwd weliswaar, ongetwijfeld met zakken Europees geld (het staat op hoog op de lijst van Unesco), maar iedere euro is het dubbel en dwars waard. Ik schiet hele rolletjes vol, zij het dat dat zich tegenwoordig vertaalt in een vol SD-kaartje. Ik moet halsoverkop foto’s naar de harde schijf van m’n telefoon verplaatsen, anders kan ik dit niet vastleggen. Ik probeer zoveel mogelijk foto’s te nemen zonder mensen erop, maar met 8000 bezoekers per dag is dit lastig. Maar het vroege bezoek helpt me om mooie plaatjes te kunnen schieten. Drie uur loop ik rond, in het Moorse paleis, het paleis van Carlos V (kleinzoon van het machtige koningspaar Isabella en Ferdinand, die de Islamieten als eersten op de knieën kregen, maar de moorse heersers nog jaren vrijelijk in hun paleis lieten, mits zij maar belasting betaalden aan de Spaanse kroon), en de weelderige tuinen van de Generalife. Overal, maar dan ook overal kabbelt en stroomt water door kanaaltjes, in bekkens en in kleine vijvers, waarin de torens van het paleis weerspiegelen. Het rustgevende geluid geeft absoluut een extra dimensie aan het visueel al imponerende complex. Broer, je wil graag Andalucía zien; nou trek hier maar een week voor uit (Granada + omgeving en de Sierra Nevada)! Ik ben dolblij dat ik geen ‘luisterstaaf’ heb genomen bij de ingang. Ik twijfelde even, maar met al die foto’s die ik neem was dat ding maar een onhandig meesleep-attribuut. Dat ik nu wel veel informatie mis kan ik later wel bijlezen. Thuis staat in de boekenkast nog een boekje uit 1995, of daaromtrent. Veel zal er niet veranderd zijn in al die jaren.. 😉 Als ik verzadigd, maar voldaan de heuvel afdaal naar het centrum, via de oude wijk Albaicín, loop ik langs het Casa del Arte Flamenco, waar tickets worden verkocht voor een Flamenco show. In de vorige eeuw ben ik al eens flink afgezet met een zigeuneroptreden dat maar heel kort duurde en door kinderen/leerlingen werd uitgevoerd (‘somos gitanos’, werd wel jammerlijk gezongen, maar na de korte uitvoering was het ineens ‘finito para todos’!). Maar dit ziet er serieus uit. Ik boek een late voorstelling, ná de stadswandeling van 2,5 uur in de na-middag. Ja Roel, je moet een rustdag goed en volledig besteden!

Terugwandelend naar m’n kamer om éven op bed te gaan liggen, stop ik in de oude wijk bij een klein terrasje voor een bocadillo. Naast me zit, zo blijkt als ze zich voorstelt Hanna(h), uit NY, die Engels les geeft in Granada. Ze ontbijt (om 12:00) met cerials en koffie. We raken aan de praat en ze blijkt in Den Haag, Kopenhagen, Parijs en nog een paar plaatsen in Europa gewoond te hebben. Ze wil nu naar Kroatië. Ondernemende tante; ik schat haar tussen de 25-30, maar ik merk dat ik er tegenwoordig nog al eens naast zit. Hahaha! Iedereen wordt jonger als je zelf de andere kant op gaat! Gezellig gesprek, maar ik wil toch echt nog even liggen vóór de ‘grand city walk’ begint. Het wordt een uurtje languit, maar ik ben meer het vervolg van de tocht aan het plannen, dan dat ik aan rusten toe kom…

Om vijf uur sta ik op het afgesproken punt op Plaza Bib-Rambla (mooie naam, die me is uitgelegd door Stephanie, de wandelgids, maar de achtergrond ben ik alweer vergeten..). De groep is gelukkig klein, bestaande uit een drietal Amerikaanse echtparen. Eén van de mannen weet ongelooflijk veel over de geschiedenis van Europa, zodat ik me bijna een vreemde in eigen continent voel. Stephanie spreekt redelijk Engels, maar met een duidelijke Spaanse tongval, zodat ik toch veel moeite moet doen om alles te volgen. Maar het is de moeite waard en je komt op plaatsen waar je anders nooit zal komen. We zigzaggen door de kleine, smalle straatjes en belanden in een kleine kerk waar witgeklede nonnen 8 uur per dag, zeven dagen per week besteden aan het zingen en bidden voor de heilige vader. We zien ze zitten, achter tralies, met een witte doek over het gezicht, maar contact is uit den boze (alles van buiten is duivels), maar echt zuiver zingen doen ze, na al dat ‘oefenen’ niet… Bijzonder schouwspel, maar ik ben opgelucht als ik naar buiten kan stappen! Na 2,5 uur wandelen, slenteren, stoppen, goed luisteren en weer verdergaan, kan ik nog net wat tapas eten bij Los Manueles (hoeveel het er zijn weet ik niet; ik kwam al een ‘las Quatro Hermanas’ tegen en, de mooiste ergens in de campo, ‘los Once (11!) Hermanos’, maar die was dicht tijdens lunchtijd; kennelijk lagen ze allemaal te slapen…), die me is aangeraden door Stephanie. Maar ik wil de show van vanavond niet missen en spoed me na de snelle ‘maaltijd’ naar het Casa del AF. Een piepklein zaaltje, een podium waar je dus met je neus bovenop zit, maar wel als een klein atrium zoals in het Alhambra zoveel te zien is, compleet met kabbelend waterbekken! Vier artiesten worden aan ons, ca. 15 toeschouwers voorgestelt. De gitarist, de zanger, een danser en een danseres. Het duurt een uur, maar ook dit is zeer indrukwekkend. De gitarist doet niet onder voor (wijlen) Paco de L. en de zanger zingt met dezelfde heesheid als zijn (eveneens wijlen) compagnon, de zanger El Camarón (de garnaal). NB: het geven van bijnamen doet me denken aan een andere flamenco artiest, El Tomatito (vanzelf: tomaatje), een gitarist die in de leer is geweest bij de grote Paco. Ken je het hitje van begin 2000: the Ketchup song (Aserejé) van de meidengroep Las Ketchup? (even googelen, je herkent het zo). Vier dochters van Tomatito! Prachtige humor (vind ik..). De show is dus heel goed. De gezichten streng, bijna van pijn vertrokken (behalve de gitarist, die speelt uiterst relaxed zijn deel, maar antwoordt de dansers en zangers exact op het goede moment en met veel gevoel). De dansers dansen zich in het zweet. Met knallende schoenroffels en handengeklap, afgewisseld met ballet-achtige draaien en zwaaiende armen. Deze mensen zijn ècht artiesten. Na dat uur ben ik helemaal murw van het harde geluid van de schoenen op het podium, maar het dit was geen ‘somos gitanos’ van 20 jaar geleden. Dit was het echte werk!