Brrrr, wat is het koud… Ben ik daar nu ca. 2150 km voor ‘om’gefietst? Zelfs in NL moet het inmiddels wel warmer zijn. Ik schat dat het hier niet warmer dan is 19¤. Noemen ze dat mediterraan?

Ik heb het dus over het zeewater, niet de buitentemperatuur, want die is met 32¤ beslist aangenaam te noemen, vooral als je niet hoeft te fietsen! Ik ben op het ogenblik in Sant Feliu de Guixols (‘Kwitjols’), het voorlopige eindpunt van de route, althans van die naar Barcelona. Vanaf hier zijn er eigenlijk geen fietswaardige wegen naar deze mooie catalaanse hoofdstad, waar je ooo zo goed op je geld moeten letten (hè, jeweetwel?). Vandaar dat PB de tocht in Sant Feliu laat eindigen, waarna je ofwel de trein, danwel de boot richting Barça kan nemen. Voor mij is het een tussenstop, voordat ik de bakoven van centraal Spanje binnenrijd. Maar wel een bijzondere tussenstop, omdat ik M. dit weekend in de armen sluit. Ik was toch wel wat zenuwachtig of ik het wel zou halen, zeker met de hobbel die de Pyreneëen heet er nog tussen.. En de vlucht is al lang geleden geboekt, dus onze ‘date’ staat al evenlang vast. Wat als ik nou die hobbel niet overkom, of erger, dat ik het vergeten ben en doorfiets… Je krijgt van dat fietsen wel wat bewustzijnsvernauwing, wat ongetwijfeld is af te lezen aan mijn verslagen; je bent gefocused en alles staat in het teken van ‘waar naar toe morgen’, ‘waar ga ik overnachten’ en ‘wat doet het weer vandaag’. ‘Is het de mistral of de tramontana’, ‘wordt het binnen zweten (regenpak) of buiten zweten’.

Maar gelukkig ben ik niet vergeetachtig, hoewel sommigen dit zullen tegenspreken, en ben ik op tijd gestopt in dit leuke plaatsje aan de Costa Brava. En omdat ik nu toch ruim op tijd ben, heb ik de geweldige luxe van een week rust. Kan ik weer een beetje wennen aan wereldser zaken dan hiervoor beschreven. En wellicht een nederlandse krant kopen, want hoewel SSV mij via sms met regelmaat op de hoogte houdt van de meest essentiële gebeurtenissen op het wereldtoneel (in zijn ogen dan; ik bespeur enige voorkeuren in zijn nieuwskeuze.., hè Sl.?), mis ik toch het een en ander. Zolang het maar geen Telegraaf is, want dan kan ik evengoed de ‘Hola’ kopen (o ja, dat moet ik nog doen!), waar iedere week een artikel of foto is gewijd aan de rijkste heks op aarde (ofwel de puissant rijke hertogin van Alba, die zo oud lijkt als het absolute nulpunt, maar dan in de plus).

Kortom: ik sta in mijn zwembroek, met verder bloot lijf in wielerkleuren (bruine armen en benen; voor de rest zo wit als je de Engelsen doorgaans op het strand ziet) en voel met m’n tenen het zeewater en constateer dat de Noordzee mogelijk warmer is op dit moment. Nu is er ook zoiets als het relatieve temperatuursgevoel en met 32¤ boven het water voelt de zee natuurlijk extra koud aan. Maar ik doe alsof ik een stoere vent ben en duik in het water alsof het een heet bad is (dat hijgen en snakken naar adem ziet toch niemand, als ik maar doorzwem..). Maar zoals alles went, went ook deze ‘schok’ en na een tijdje is het zelfs lekker! Heerlijk zelfs, het zijn de ruim 2000 kms dus toch meer dan waard; vooral ook om na die frisse duik in bijna lichaamstemperatuur op te drogen.

Sant Feliu is een leuk ‘werk’stadje met toeristische terrassen, maar niet overdadig. Er is een vissershaven en er is veel bedrijvigheid, wat zo’n stadje aantrekkelijk maakt. Veel barretjes, restaurants en ‘caseros’, waar je voor minder dan € 10,- een menu eet (medio dia weliswaar), inclusief wijn/water, brood en koffie. Wat zou je hier nog moeite doen om zelf te koken? De sfeer is overduidelijk catalaans; castillano hoor je nergens. Als ik stuntel met mijn basiskennis Spaans, is het antwoord niet te volgen, omdat dat weer in hun eigen taal wordt gesproken. Adios is Adeü en hier en daar lijkt de tongval wel portugees.

Ik zit op het kleine stoepterras van het NouCasino, wat niets met gokken te maken heeft en nog minder nieuw is, want het is een heel oud gebouw en er zitten vnl. oude mannen luidruchtig te kaarten. De kaarten zijn hier ook anders; geen aas, heer vrouw, boer etc. maar vreemde symbolen. ’t Zal wel met de eigen identiteit te maken hebben. Het gebouw heeft een hoog plafond en mooi oude ramen; ik waan me in Cuba, want op het terras roken een paar oude heren sigaar, één met een witte rieten hoed op en een slobberig pak aan.

Later die avond komt er zeer luide spaanse marsmuziek vanuit de eerste verdieping van het NouCasino, hetgeen op verschillende dingen kan duiden: ofwel de luisteraars op de 1e etage zijn dovig, wat ik me kan voorstellen als ik het publiek beneden zie, danwel ze leven nog in een andere politieke werkelijkheid, wat eveneens met de gemiddelde leeftijd beneden valt te combineren… Of het moet aerobics voor 75+ zijn. Wat jeugd op straat moet in ieder geval lachen om dit muziekale intermezzo. Hier worden ouderen niet weggestopt in ‘tehuizen’; hier wordt aan joga gedaan! Zolang je maar de sfeer uit hun jeugd oproept, worden de benen vanzelf elastisch!

Boven mij vliegen gierzwaluwen af en aan. Acrobaten in de lucht; ken je ze? Ik associeer deze vogels met warmte, stilstaande tijd en rust, waarschijnlijk omdat ik ze alleen op vakantie tegenkom in zuidelijke landen. In de palmen op de kleine ramblas voor het terras zit zowaar een aantal halsbandparkieten, die je tegenwoordig in NL in groten getale ziet, vooral in de winter bij de hofvijver in DH.
En verder wat meeuwen, wat het is per slot van rekening een vissershaventje. De sfeer is er heel relaxed.

Op advies van een local ga ik in een echt spaans restaurant eten: el Rey de Jamon, ofwel de hamkoning. Een drukte en kabaal van jewelste, vnl. door het personeel zelf. Maar ze werken keihard: de een roostert grote sneden vloerbrood, dat worden bestreken met ali-oli en tomaat (niet alleen het avondeten, maar ook het ontbijt van de gemiddelde spanjaard), de ander maakt salade van tomaat, uien en tonijn en de belangrijkste acteur in dit gezelschap is de vleesgriller: enorme lappen vlees worden ge-bqq-ed op een rooster (a la brasa), karbonades, worsten, somomilos. En in een tempo… het lijkt wel een lopende band, maar de zaak zit dan ook propvol. Ook de klanten maken veel kabaal overigens. Ik geniet en het eten is heerlijk.

Later die avond lees ik mijn boek uit van Frank van Rijn, zijn laatste boek ‘De gouden capuchon’. Je moet er van houden, zijn droge humor, maar voor mij werkt het louterend, vooral bij zo’n klim over de Pyreneëen. Als ik denk dat ik er even doorheen zit dan beeld ik mij zijn positie voor ogen: fietsend in de Himalaya, grotendeels boven de 5000m hoogte dus met continu zuurstof gebrek, over wegen die nauwelijks die naam mogen dragen. Onverharde kiezelwegen, wasbordprofiel, loeiharde wind tegen en temperaturen ver onder nul. Zijn kleding bestaat uit drie broeken, zeven lagen bovenkleding en een muts met daaronder een plastic zak, tegen de wind en dan nog is het kou lijden. Slapen in een tent, met diezelfde kleding aan en twee dekens over zijn donzen slaapzak…. Ik afzien? Wat hij doet is afzien, in het kwadraat. Met deze gedachten kan ik dan weer een eind vooruit. Het is net als met dat relatieve temperatuursgevoel: het is minder erg als je je erger voorstelt. Alles is relatief…

Maar het boek is nu uit, dus ik moet een ander ijkpunt kiezen… En dat is er: ik ga weer verder in Cervantes, Don Quichote de la Mancha… De man die veel meer ontberingen doorstond… Daar kan ik me nog eens aan spiegelen. Alonso Quijano, zoals hij in ‘werkelijkheid’ heette en in wiens sporen ik aanstonds treed, op mijn ijzeren paard, ofwel mijn Rocinante de Hierro (je hebt de magnum gewonnen EJ…!; Rocinante is het magere paard dat DQ bestijgt, op zoek naar zijn ongelooflijke avonturen). Wat hij allemaal beleeft… daar zal ik jullie later meer over vertellen.