Ik loop een beetje achter met mijn blog; een paar dagen zal ik dan ook achtereenvolgens beschrijven.

30 Mei, 28e( fiets)dagen. 70 km gefietst. Zon, maar een zeer pittige zuiden wind vanuit het Rhonedal. Ik moet een paar keer omhoog en omlaag, maar zelfs in de afdaling moet ik bijtrappen om naar beneden te komen! Kan je nagaan hoe lekker het de berg op gaat vandaag.. Ik rijd naar Condrieu en het laatste stukje afdalen via een paar haarspeldbochten is echt een beetje eng. Als ik de bocht om ga rukt de wind hevig aan mijn stuur en dat juist aan de kant van het dal fietsend, met een klein stenen muurtje als afscheiding. Niet echt relaxed..

Voordat ik deze afdaling begin heb ik overigens een mooi uitzicht over het Rhonedal, met in de verte de grote koepels en lange schoorstenen van een kerncentrale, waarvan Frankrijk er velen heeft. Als ik ergens niet in wil zwemmen, is dat de Rhone, want die was altijd zwaar vervuild; of dat nog zo is, weet ik niet. Dat doet me ineens denken aan een fietsvakantie met Mieke in het Lake District: vlakbij een klein plaatsje met de mij onbekende naam Windscale fietsen we langs een zwaar beveiligde fabriek. Iets verderop is een maagdelijk strand en het is prachtig weer, dus ik besluit een duik te nemen in de Ierse zee. Maanden later lees ik in de krant dat Windscale de naam heeft veranderd in Sellafield, vanwege de slechte naam die het heeft gekregen door de radio-actieve lozingen in zee, door de…. juist, de opwerkingscentrale in het dorpje! Dat was dus die beveiligde fabriek, waarvan wij ons afvroegen wat het toch was en daarom straalden mijn ogen ’s avonds in de tent groen licht uit… Het is te hopen dat we ooit nog eens een kernenergieloos tijdperk ingaan; allemaal op de fiets zou ik zeggen!
De camping in Condrieu, Belle Rive (N45.4595 E4.7739), is niet slecht, maar ook niet om te onthouden.

31 Mei, 29e dag. 60 km gefietst. De hele dag regen! Mijn ‘intermezzo 4: Pokkeweer’ gaf het al aan. Het ene moment motregen, overgaand in druilregen en met regelmaat ontaardend in keiharde regen. Eskimo’s schijnen wel 90 uitdrukkingen voor sneeuw te hebben. Nou, ik denk dat wij met regen ook een heel eind komen…!

Ik fiets langs kersenboomgaarden en perzikbomen. De kersen zijn rijp en die heb ik ruim geproefd, maar de perzikken zijn nog steenhard. Ik moet denken aan het rijmpje: ‘Jantje zag eens pruimen hangen, oh, als eieren zo groot..’. Hoe het oorspronkelijke versje verder gaat, weet ik overigens niet meer, maar ik ken wel de persiflage van John O’Mill (waarschijnlijk een pseudoniem van Jan van de Molen) en die is prachtig: ‘..de buurman zag zijn bolle wangen en sloeg de vuile gapper dood’! Gelukkig is in mijn geval de buurman in geen velden of wegen te bekennen, vandaar dat ik het kan navertellen… Een enorm veld met klaprozen fleurt de dag enigzins op; ook veel korenbloemen, die bij ons allemaal worden weggespoten. Leve de monocultuur!

In Sarras-sur-Rhone drink ik koffie op een overdekt terras, direkt bij de oprit van een mooie brug . Voor het terras is een rotonde en van de brug afkomend dendert de een na de andere vrachtwagen over de rotonde, zwaar sturend om de bocht te maken. Het is me echt een komen en gaan van die ‘poid lourds’; even schiet door me heen: er zal er toch maar één tussen zitten die vergeet de rotonde af te ronden… Hij zou zo, over het terras, de bar binnen rijden! Gelukkig zit ik daar voor de lunchpauze van de heren chauffeurs, die doorgaans met wijn wordt genuttigd…

Maar ik moet weer verder, door de stromende regen. Bovenop een heuvel kom ik een geheimzinnig gedenkteken tegen: een pilaar met bovenop een cirkel, waarin een soort zon met stralen en het jaartal 1850 staan en drie romeinse cijfers (8, 9 en 3; in die volgorde) en daaronder de woorden ‘Carpe diem’. Een vrijmetselaarsteken? Of heeft HK dit speciaal voor mij laten plaatsen om me op te beuren..? Het is in ieder geval een foto waard.

In Tournon twijfel ik of ik zal stoppen of nog een klein stuk door zal gaan. Het Office du Tourisme is nog dicht en omdat er tegenover een snackbar open is, eet ik een lekkere vette ‘friet met’. Als het bureau opengaat informeer ik naar een toeristisch treintje, dat volgens PB ook fietsen meeneemt…! Nu is dat natuurlijk een beetje smokkelen, maar ik heb mij voorgenomen om ook een beetje de toerist uit te hangen en een toeristisch treintje valt daar zeker onder. Het treintraject snijdt bovendien een klim van 15 km af, want het treintje volgt een mooi spoor met tunnels door de berg, om aan de andere kant, in Lamastre, zich bij de bergroute te voegen, zo vertelteen folder. Dat je volgens mijn boekje ook je fiets in het treintje mag meenemen is dan natuurlijk mooi ‘meegenomen’, toch?
De dame bij het Office helpt me echter snel uit de droom: sinds 2008 rijdt het treintje niet meer (mijn boekje is van 2005; lekker goed voorbereid..), maar er gaat wel een soort karretje voor vier personen, waar je ook je fiets op kan meenemen. Maar dat toeristische substituut begint pas… in de maand juli. En dat is volgende maand, zegt zij met een zoete glimlach. Ik glimlach terug, als een boer met kiespijn! Een smokkelroute waar niet me te smokkelen valt.

Maar zij heeft wel een positief bericht over een betaalbare hotelkamer, want met dit weer heb ik geen zin om mijn tent op te zetten.. Ik word verwezen naar Camping le Manoir, die ook een paar hotelkamers heeft. Een paar kilometer buiten het stadje (dat niet veel bijzonders is, maar dat kan ook aan het weer liggen), op de route die ik de volgende dag moet fietsen, dus dat komt goed uit. De kamer is prima! Mijn tent, die ’s ochtends al nat was, en mijn kletsnatte regenkleding hang ik met een mooie lijnenconstructie te drogen in de kamer. Ze zullen wel wat gewend zijn bij een hotel-camping! De campingbaas verwarmt zonder probleem mijn lasagne kant-en-klaar maaltijd op. Komkommer erbij, hoewel ik niet weet of dat wel zo gezond is tegenwoordig…

1 Juni, 30e dag. Weer geen mooi weer: bewolkt en veel regen. 57 km gefietst. Als ik ’s ochtends lekker op tijd mijn fiets uit de schuur van de camping haal, is mijn band lek! Rare gewaarwording: gisteren niets aan de hand en nu leeg. Maar ik kan de band nu wel overdekt plakken! Goed de binnenkant van de buitenband controleren op doornen of steentjes, maar ik vind niets. Zeker een zwak plekje in de binnenband. Goed, mijn eerste ‘platte’ zit erop (en er zouden er nog velen volgen, hoor ik je gniffelen..).

Ik fiets naar Le Cheylard, waar ik alweer het Office du Tourisme binnen ga, op zoek naar een Chambre. In dit stadje zijn een aantal hotels, maar aangezien morgen mijn echte eerste bergetappe op het programma staat, wil ik liever nog wat verder fietsen om de volgende dag de klim vers in de ochtend te kunnen beginnen. Ik zie in een folder dat in Dornas, 10 km voor de top en aan het begin van de steilste klim, een kamer te boeken is voor € 20,-. De eigenaar is er nog niet, maar als ik er aankom blijkt het een mooi (berg)huis te zijn. Ik drink een biertje onder een afdak (altijd bij me om het einde van de fietsdag te ‘vieren’) en eet wat olijven.

Even later komt Roger aanrijden, in een oude Peugeot (geloof ik): wilde grijze haren en een vriendelijke blik. Hij vertelt dat ik het hele huis mag gebruiken! Hij haalt een fles witte wijn van de streek uit de auto en we hebben direkt een leuk gesprek (gelukkig spreekt hij duidelijk en niet te snel, dus kan ik het nog volgen). Na een halfuur staat hij plotseling op en zegt ‘kom, ik nodig je uit om bij mij en m’n gezin te komen eten’. Hij heeft kennelijk even de kat uit de boom gekeken en gedacht dat het wel ‘oké’ is.. Hij belt met zijn vrouw dat we eraan komen. Hij woont twee kilometer verderop in een gehuchtje met zijn gezin, althans, één dochter woont nog thuis, de andere kinderen zijn het huis al uit. Zijn vrouw Catherine en dochter Manon ontvangen mij hartelijk, in een mooi huis met bijna een meter dikke, ruw-stenen muren en zware oude houten balken. Ik mag heerlijk mee eten en alweer gaat de conversatie tot mijn verbazing best aardig. Zou het de wijn zijn? Manon maakt een foto van ons drieën.

Roger, een gepensioneerd welzijnswerker, brengt me aan het eind van de avond terug naar het huis en belooft de volgende morgen ontbijt te komen brengen. Zijn vrouw moet de volgende dag werken, in Tournon, in een verzorgingshuis. Dat Manon thuis is heeft te maken met de feestdag morgen, want normaal zit zij door de week op een internaat. Zij heeft een ‘pont’, ofwel een brugvakantie: donderdag t/m zondag vrij.

2 Juni, 31e dag. Mijn hemelvaartdag! 56 km gefietst. Bewolkt, maar overwegend droog, later die dag wat opklaringen.
Roger komt stipt om half negen met zijn oude auto aanrijden en heeft een heerlijk ontbijt meegenomen: ik krijg zelfs ter plekke gebakken eieren voorgeschoteld, voor de forse klim van vandaag! Wat een ongelooflijk aardige mensen ontmoet ik weer. Hij bevestigt dat hij dit doet omdat ik alleen ben; met gasten die samen of in een groepje reizen zou hij dit niet zo snel gedaan hebben. Helemaal voldaan en met een warm gevoel door de gastvrijheid vertrek ik, op weg naar mijn persoonlijke ‘ascuncion’, nagezwaaid door deze gouden man met wilde grijze haren!

De klim is werkelijk serieus! Eindpunt 1119m; startpunt ongeveer 600m en dat 10 km overbruggend. Stijgingspercentages staan om de kilometer aangegeven, maar als het meer dan 6% wordt moet ik echt terug naar het allerlichtste bergverzet. Hijgend en puffend kom ik uiteindelijk aan op de Col de Mézilhac (N44.8082 E4.3464; coördinaten van het leuke huis in Bornas ben ik vergeten te noteren, maar dat ligt dus iets voor de col), waar het uitzicht helaas belabberd is, omdat al die mooie vergezichten door de wolken worden afgeschermd. Roger vertelde me dat je bij helder weer de Alpen kunt zien en veel dichterbij ligt een vreemde puist, een afgeronde, maar toch steile kegel, die de overgebleven krater is van een vulkaan; de rest is weggeërodeerd. We zitten per slot van rekening aan de rand van de Auvergne, met de beroemde Chaîne des Puys, een lint van oude vulkanen. Maar dit alles blijft vandaag voor mij verborgen.

Voordeel van dit weer is dat ik niet met 30¤ de helling heb hoeven nemen; maar een tweede nadeel van dit weer is dat ik behoorlijk bezweet de top bereik en onmiddelijk verkleumd raak door de wind die er waait. Maar ook dit nadeel wordt overwonnen door de aanwezigheid van een bar-restaurant, dat nog open is ook zo vroeg in de ochtend. Op de col ligt nl. het plaatsje Mézilhac en het eerste gebouw dat je tegenkomt is deze oase, komend uit de ‘wildernis’. Die grote koffie heb ik wel verdiend! Ik sms Roger dat mijn ‘ascuncion’ volbracht is, maar voeg er aan toe: ‘parceque il n’y pas une piste velo vers le ciel, je reste sur le monde’! Hahaha… Ik vervolg mijn tocht naar Vogüé, voor een volgende bijzondere ontmoeting!

Gusta & Wim zijn nl. in de buurt op vakantie, zo’n 50 km naar het oosten en we hebben afgesproken elkaar te ontmoeten als het mogelijk is. Omdat tussen hun vakantieplaats en mijn camping in het mooie plaatsje Vogüé nog een col ligt, die volgens Wim niet mis is, zijn zij zo lief om mij op te zoeken met de auto. Ik ben nog volop bezig met mezelf te installeren als zij arriveren. Terwijl ik nog even snel ga douchen genieten zij van het uitzicht over de rivier de Ardèche, die direkt achter de camping stroomt. Op dit moment een kabbelend beekje bijna, maar aan de enorme steenpartijen in de brede bedding te zien is dat ook wel eens anders. Direkt bij de rivier mag dan ook niet gekampeerd worden.

Gusta is jarenlang onze trouwe oppas voor Jan en Daan, eigenlijk de oma die de jongens van mijn kant hebben moeten missen. Het is overigens Wim geweest, die als geschenk uit de hemel ons destijds bij een verhuizing ontmoette en Jan als baby in de maxicosi zag liggen. ‘Of Mieke niet een oppas zocht’; zij waren nl. ook net in hetzelfde dorp komen wonen! Het weerzien ‘in den vreemde’ is warm en vertrouwd. Gusta moet verschrikkelijk lachen om mijn baard!
We drinken wat in het dorpje dat tegen de hoge rotsen van de rivier geplakt ligt; zij nodigen mij uit voor een heerlijk diner in een leuk restaurantje. Én ik word weer keurig bij de camping afgezet. Zij moeten nog een hele rit over kleine weggetjes. Nogmaals dank, hè!