Daar ben ik weer! Terug van even weg geweest.
Het is heel gezellig, maar ook heel raar om drie dagen weer in NL terug te zijn, want dat is de bestemming van mijn ‘excursie’ (die Roel al verklapte; geeft niet jongen!). Drie heerlijke dagen met de familie, maar ook met drukke stations, drukke winkelstraten en een (gezellig) drukke sociëteitszaal van studentenvereniging Phoenix, want dat is de reden voor mijn ‘sabatical binnen sabatical’, zoals HK het mooi uitdrukt. Ik wilde aanwezig zijn op de ‘Pa-Zonen’-dag van de delftse jaarclub van Jan (deze dag heb ik in mijn studententijd niet meegemaakt, vanwege ziekte en later overlijden van mijn moeder, dus deze dag heeft een extra lading voor mij). Dus geen zadelleed Ben!

Mijn treinreis vanuit Lyon is voorspoedig (ik word naar Lyon gebracht door de zoon van de camping eigenaresse), op een bijna obligate vertraging na, op het traject Parijs-Rotterdam. De Thalys stopt niet in de residentie -lekker Nederlands- vandaar dat je moet kiezen tussen A’dam en R’dam. Maar het traject Leiden-Delft, naar Jan, slaat weer alles, hoewel de oorzaak tragisch is: een ‘botsing tussen een persoon en een trein’, zoals eufemistisch wordt omgeroepen. Op Den Haag HS gaat dus niets meer weg, of toch? Ik sta al bij de halte van tram 1 naar Delft, vlak voor station HS (de tram is net vertrokken, maar de volgende komt over 20 min.), als een omroeper van het spoor meedeelt dat er toch beperkt treinverkeer tussen HS en Delft plaatsvindt. En daar gaat de hele meute dan weer, terug naar het perron! Hoopvol naar de borden starend, blijkt even later dat er toch geen treinen gaan. Jullie herkennen wel hoe je je dan voelt: tram 1, die volgende dus, is inmiddels ook weg en ik ben al erg laat..

Dan maar een taxi en als ik een jonge vrouw in de eerst wachtende zie stappen, vraag ik naar de bestemming: mooi, dat is Delft, dus we delen de kosten. Zij moet na een drukke werkdag in het Fashion hotel in Amsterdam om zeven uur bij een etentje in Delft zijn, wat ze niet gaat halen, want het is al half acht… Hoewel het een vrolijke meid is, overvalt ook haar het bekende gevoel ‘dat heb ik weer; nooit in het openbaar vervoer en als ik er een keer gebruik van maak…’. Wie overkomt dit niet!

Als ik bij Phoenix aankom en diverse vaders en zonen op het balkon in de zon zie staan, bierflesje in de hand, word ik verwelkomd door Thomas, een van Jan’s clubgenoten die ik ken. Ik kan zeggen dat ik een uiterst gezellige avond heb met zijn jaarclub, met de steeds aktueler wordende naam ‘Gulden’. Het middagprogramma (karten) moet ik missen, omdat ik nog onderweg ben, maar de borrel en het diner zijn bijzonder weldadig te noemen. Ik kan me niet meer goed herinneren hoeveel gangen (met idem zoveel glazen wijn) wij voorgeschoteld krijgen. Het diner wordt gelardeerd met ‘speeches’ van diverse vaders en enkele zonen.

Vanzelfsprekend kan ik mij tijdens mijn lange treinrit naar NL goed voorbereiden op een mooie tekst, die ik zelf kan uitspreken, maar eerlijk gezegd ben ik in de trein nog zo met fietsen bezig, dat ik dat volledig vergeet. Maar de praatjes die tijdens het diner worden gehouden, kunnen achteraf eenvoudig ingedeeld worden in de studentensteden, waar de respectieve vaders zelf gestudeerd hebben: er zijn de oud-Delftenaren, die zinnige woorden spreken over de mooie stad Delft, haar sociëteit (waarin zij zelf menig uur doorgebracht hebben, dus logisch dat zij er veel over weten) en de schitterende studies van hun zonen, maar vooral die van henzelf (vaak één en dezelfde overigens). Dan zijn er de Utrechters (volgens mij ‘mag’ je geen Utrechtenaren zeggen), die de interfacultaire banden huldigen, niet alleen die met Delft en Leiden, maar ook met Groningen, dat volgens mij ook een vertegenwoordiger heeft die avond, maar of deze gesproken heeft kan ik mij, alweer, niet herinneren. En dan heb je onmiskenbaar de Leidenaren (geen ‘Leienaren’!). Waarom onmiskenbaar? Ach, iedere rechtgeaarde (ex)student van Hare Majesteits Eerste zal het herkennen en beamen: Leidenaren zijn geweldige redenaren, met veel woorden… alleen gespeend van enige inhoud. Helaas, of misschien wel gelukkig, mag ik mij tot de laatste groep rekenen, want hoewel ik niets heb voorbereid en dus ook niet van plan ben het mes tegen mijn, alweer lege, glas te tikken (‘Politesse!’ is niet nodig), word ik overdonderd door een spontane prijs die mij die avond ten deel valt.

Drim, zelf bezitter van een fijn bijgeschoren, maar nog enigszins donzig baardje, roept mij uit tot de vader met de mooiste baard…! Dat is warempel niet zo moeilijk in een gezelschap van nette heren, die, afgezien van enige haargroei onder de neus bij een enkeling, allemaal fris en glad geschoren zijn! En in een gezelschap met slechts één clochard, die met wat tegenzin zijn pak en das heeft aangetrokken. Maar die ene baard maakt kennelijk zoveel indruk onder de jongens, dat even later een mooie spaanse wijn voor mijn neus staat, die overigens prompt door mijn disgenoten (zonder baard) soldaat wordt gemaakt…

Tsja, wat moet je dan als vader. Dan kan je niet op je stoel blijven zitten, iets van ‘dank je wel; had écht niet gehoeven’ mompelend. Dus dan sta je op, schraapt je keel (krabt in je baard, want dat voorrecht heb ik nu) en je gaat praten. Wat ik daar vertel, blijft vanzelfsprekend tussen de dikke muren van de sociëteit, maar ik kan jullie wel verklappen dat het natuurlijk weinig inhoud heeft. En zo kan ik dus de ‘dubieuze faam’ van ‘mijn’ stad in ere houden.
Ik weet overigens niet wie achter deze sluikse opzet zit (of is het echt gemeend Drim?), maar ik vrees de genadeloze hand van ene ‘Strike’.

Mijn (gewone) fiets staat op station Leiden in de fietsenstalling geparkeerd (sluiting 01:30), maar als ik om 02:30 op mijn horloge kijk, kan ik die natuurlijk wel vergeten. Ik ben dolblij dat de vader van ‘Lucky’ (de tweeëenheid van ‘Strike’, zoals er meer combinaties zijn in het studentenhuis van Jan: ‘Waro’ & ‘Daro’, ‘Paper’ & ‘Scissors’ en nog zo wat andere duo’s, die ik hier beter niet kan noemen), dat die vader dus mij thuis wil afzetten. Nogmaals dank Gerard!

Zaterdag heb ik een lekkere dag met Mieke en Daan en we gaan gedrieën naar de nieuwe ‘Pirates of the Caribean’ (3D), die ik iedereen van harte kan aanbevelen (als je van een beetje kolder-film houdt). Ik laad nog wat foto’s op mijn blog, maar voor een paar filmpjes heb ik geen tijd; komt later wel.

En dan is het alweer zondag. Weer afscheid van Mieke, Daan en de hond en in de trein, terug naar Lyon. Geen oponthoud dit keer. Ik blijf me verbazen over die treinen in Frankrijk, die Parijs aandoen, maar niet er doorheen rijden: de lichtstad is het middelpunt van de wereld, dus je stapt in of je stapt uit. Op weg naar het zuiden moet je dus op Gare du Nord uitstappen, de metro nemen naar Gare de Lyon en daar weer instappen. Blijft onhandig, maar het verloopt zonder probleem.

Teruggekeerd op de camping geniet ik weer van het uitzicht en van de ondergaande zon. De zon die in NL niet schijnt dit weekend, sterker, het is bijna herfstachtig te noemen! Het is heerlijk om even thuis te zijn, maar ik verheug me om weer op pad te gaan. De fiets roept, de kilometers wachten op me: ‘Allons-y’!