15 Mei, 16e dag. Zon, hagel, regen en weer zon; bij de ‘orages’ neemt de wind plotseling fors toe.
Ik vermeldde laatst dat ik na de ontmoeting met de Fransen naar Gray fietste, maar dat was een vergissing. Met het bijhouden van het blog haal ik de dagen wel eens door elkaar. Ik fietste naar Port-sur-Saone, waar volgens mijn boekje een camping en twee hotels zijn. Tot nu toe heb ik nooit vantevoren gebeld of er plaats is; het is overal zo rustig.. Na mijn enerverende ochtend bij de Pont Tatal, zijn de 50 km die ik ’s middags fiets toch wel een beetje veel.

Onderweg wordt ik overvallen door een hagelbui en ik trek net op tijd mijn regenpak aan voordat de hagel (waar je niet nat van wordt) omslaat in echt hele natte regen. Het is een flinke ‘orage’. Ik fiets langs een sluisje van een kanaal, waar op dat moment een boot (met Zwitsers, zo blijkt) stuwt. Belangeloos maken zij een filmopname van mij in mijn regenpak (ligt dat ook nog eens vast) en op het moment dat ik afscheid neem, breekt de zon weer door.

Ik ben blij als ik P-s-S bereik en fiets naar de camping: opening 15 mei… En het is nu… 14 mei! Chips, dan maar een van beide hotels… Ik fiets het dorp in, een en al verval: dichtgespijkerde winkels, vervallen gebouwen en beide hotels…? Die hebben het niet gered: allebei failliet. Tsja, daar sta je dan, moe, het is relatief laat (18:30) en je wilt een slaapplaats!

Ik zie een slagerij en ik herinner mij van de slager in de Kraaierstraat in Leiden (wijlen Koekenbier), dat hij van alles en iedereen iets wist (naast die slagerij was een soort sexgebeuren met peepcabines, en hij maakte steevast de grap: voor koud vlees moet je bij mij zijn, voor warm vlees hiernaast, maar dit alles terzijde).

Ik stap dus maar die slager binnen om een onsje (mag iets meer zijn) salami te kopen en een bakje lasagne (dat ik vanavond nog hoop op te kunnen warmen) en vraag of hij wellicht iemand weet die chambres d’hotes verhuurd. En ja hoor, hij weet wel iemand in zijn ‘clientèle’. Die persoon houdt ook een dierenpension, vertelt hij lachend, dus ik moet me niet vergissen in de deur waar ik aanbel (slagers zijn kennelijk grappenmakers). Ik krijg een routebeschrijving en ik ga opgelucht op pad: een kilometer of wat buiten het dorp, in het laatste huis, na die splitsing met dat kruis in de berm, voorbij de begraafplaats (het is serieus waar).

Het huis is redelijk verlaten. Ik bel twee maal aan en na een poosje stilte komt een oude baas open doen. Behoorlijk doof, want ik moet alles herhalen wat ik zeg. Inderdaad heeft hij kamers. Hij gaat me voor in een bijgebouw, in een wirwar van gangetjes en trappen: overal zijn de muren behangen met opgeplakte jigsaw puzzels, van 1000 tot wel 20.000 stukjes  en handwerkjes, van die voorgedrukte, waar je kruisjes in moet naaien, en een plaat met een spaanse zigeunerin, compleet met traan.
Ik ben dolblij! Een bed! En wat voor een: een heerlijk zacht, doorverend tweepersoonsbed met bloemetjes lakens en een rolkussen. Of ik een ‘oreille” wil. Een wat? Een ‘oor’, ofwel een gewoon kussen en hij trekt er een uit een oude kast. De douche is op de kamer: een cabine met versleten plastic gordijn en geen haak om de douchekop aan op te hangen.

Ik ben dolgelukkig! Een bed, een warme douche. En eten! Ik vraag of de baas mijn lasagne kan opwarmen en als ik na het opfrisen bij het hoofdgebouw aanbel, heeft hij de tafel voor ons beiden gedekt! Hij eet ei met ham en stokbrood en ik krijg mijn lasagne van de slager. We drinken een ‘goed’ glas wijn (uit plastic fles) en kijken naar een spelletjes programma (daar zijn de Fransen ook goed in; wie is die vent ook weer die zo op Michael Douglas lijkt? Het blijkt de belgische zanger Dave – spreek uit Dèève- die dus aan speletjes programma’s mee doet tegenwoordig). We eten stil TV kijkend ieder ons eigen eten op en als toetje komt de camembert op tafel. En stokbrood…van twee dagen geleden. Als het programma is afgelopen bedank ik hem en ga naar mijn eigen kwartier. Morgen om acht uur ontbijt, roept hij mij na.

Ik slaap als een roos! Geen nachtegalen, koekoeken of ander vliegend gespuis dat mij doorgaans om zes uur in mijn tent wakker maakt. Als ik aanbel voor mijn ontbijt, heeft hij de TV al voor me aangezet. Hij heeft zelf blijkbaar al ontbeten, want er is gedekt voor één. Gedekt? Een placemat. Een soepkom en een mes. Geen bord.
In de soepkom krijg ik thee (prima, ik houd wel van een flinke sloot thee) en het brood is het inmiddels drie dagen oude stokbrood. En verder…..? Verder niets. Geen beleg, geen glas jus, een eitje wellicht? Nee, de kip had vrijaf.

Toch wel enige service verwachtend voor een Chambre d’Hotes vraag ik aan de baas of hij nog wat beleg heeft, kaas of confiture. Hij kijkt me aan of ik een onoorbaar voorstel heb gedaan en loopt zonder iets te zeggen naar de keuken en komt terug met het restje camembert van gisteravond. Heerlijk, ik geniet! Neem het leven zoals het komt, is een zeer rake wijsheid.

Als ik afreken en hem nog iets extra’s geef (‘pour le vin et le café de hier soir’) trekt hij zijn schouders op en loopt zonder iets te zeggen terug het huis binnen. Zonder verder afscheidswoord fiets ik het terrein af, blij met de ‘aanbeveling’ van de slager. Ik heb een prima nacht gehad bij m. Gaudinet (N47.702 E6.0505).