Ken je dat, het ultieme landgevoel? Voor mij is dat het plattelandgevoel, maar hier in de Bourgogne, waar de heuvels vriendelijk in elkaar overvloeien, noem ik het maar kortweg het ‘land’gevoel, ‘dans la campagne’. Nee? Nou, dan wil ik je dat graag uitleggen; het recept is eenvoudig!

Zoek een stil landweggetje op, het liefst tussen velden waar van alles verbouwd kan worden, graan, koolzaad, maar vooruit, aardappelen zijn ook prima. Of gewoon een weiland met allerlei soorten bloemen: paardenbloemen (pissebloemen, noemden we die vroeger in Zeeland), boterbloemen, klaprozen enz. Eén voorwaarde is dat dat landweggetje een strook hoog gras heeft, met van die zachtwiegende pluimen. De andere voorwaarde is dat het mooi, warm en het liefst (vrijwel) windstil weer moet zijn.

Ga languit op je rug in het gras liggen; pluk een grasspriet en houd die tussen je tanden. Doe je handen onder je hoofd en doe je ogen dicht en concentreer je op de geluiden en geuren, die je ervaart. Wat hoor je? Nu een paar sprinkhanen en krekels. Hoog in de lucht staat een leeuwerik, die zijn kwetterdeuntje zingt. Om je heen hoor je allerlei insecten, sommigen passeren je hoofd rakelings, je kan het doppler-effect horen: hij komt met hoge toon aan en snelt als een speer met lagere toon voorbij. En je ruikt het gras, de bloemen en de warmte!

Als ik hier zo lig ben ik ineens dat jochie van 11 dat de ‘wereld’ ging verkennen op Walcheren. B-weggetjes oprijden en ergens in het veld gaan liggen, net als nu. Zo maar ineens 40 jaar jonger, alleen door de geluiden en geuren om me heen. In de verte hoor ik een haan en iets dichterbij een paar mussen (waar zijn die gebleven in Nederland..). Verder helemaal niets, geen zuchtje. En die voorbij razende insecten.

Als je dit bekend voor komt, ken je dus het ultieme landgevoel. Maar mocht je dit niet eerder hebben ervaren, dan raad ik je aan dit recept zo snel mogelijk eens uit te proberen en, zo mogelijk, over 40 jaar nog een keer. Een uiterst verfrissende sensatie, zoals het woord zegt: het gaat puur om het gevoel.

Ik zou hier zo uren kunnen blijven liggen. Maar in de moderne wereld bestaan rigoreuze maatregelen om je weer terug in het heden te brengen. Net als ik besluit om dit gevoel nog even vast te houden, komen in formatie zes straaljagers overvliegen (die zie je overigens in Nederland ook nooit meer overvliegen..). Het zijn Harriers of Starfighters, ik weet het niet, maar zeker geen F16’s. Ze vliegen in een perfecte driehoek, de leider voorop en dan twee en drie erachter. Hoewel het mooi is om te zien (als voorbij razende grote insecten..), is het kabaal enorm en het doppler effect gigantisch! Ze gaan gelukkig niet door de geluidsbarriere. En zo eindigt mijn rustpauze: in een klap weer 40 jaar ouder…