13 en 14 Mei, 14e/15e dag. 66 km en 50 km gefietst. Stralend weer, weinig wind. Ik maak vandaag mijn eerste filmopname (die ik nog op YouTube zal zetten met een link vanaf het blog): een fraai uitzicht over de Vogezen, waar ik nu fiets, vanaf een hoog punt. Dat hoge punt moet je natuurlijk eerst bereiken, maar het bergverzet dat in de Ardennen haperde doet het nu prima. Bovenop de heuvel wacht een groepje, wederom witte, koeien mij op, uiterst nieuwsgierig zoals me eerder al opviel. Ik hoor later van Fransen dat het ‘charolais’ zijn. De volledig bruine zijn volgens mij ‘limousin’. Ik film ook een stukje afdaling en ben benieuwd of de sensatie die ik ervaar ook op de film is terug te zien.

Er volgt een flink stuk over een jaagpad langs het Canal de l’Est; meanderend (bijzonder voor een kanaal) met ontelbaar veel sluizen; ik volg de route naar beneden, merk ik, want bij iedere sluis (ik heb er ca. 30 geteld) ga ik weer een stukje naar beneden, gelukkig maar, want andersom moet je omhoog. Sommige sluizen worden met de hand bediend (volgt ook met filmpje), anderen zijn met afstandbediening te openen.

Wederom ben ik rond het middaguur op zoek naar een winkel, maar ik zou zo langzamerhand toch door moeten hebben dat dat niet handig is. Ook in Frankrijk houden ze siesta, die meestal bestaat uit eten en drinken. Ik wil zo graag een tomaat op mijn stokbrood met kaas… De brutalen hebben de wereld denk ik, als ik een pizzeria binnenloop om te vragen of de kok me een tomaat wil verkopen. Hij kijkt mij vrolijk aan en heeft waarschijnlijk medelijden met de clochard die zijn zaak binnenwandelt. Hij pakt een ferme vleestomaat (die hij nog even aan zijn schort schoonveegt van het deeg) en stopt hem mij toe, met de woorden ‘bon apetit monsieur’. Ongelofelijk hoe vriendelijk men hier is. Als ik weer op de fiets zit, bedenk ik dat ik een foto van hem had moeten nemen, net als van die klas waar ik chocolaatjes van de juf kreeg. Daarin moet ik toch assertiever zijn; dat zijn straks mooie herinneringen aan dit grote avontuur.

Na 66 km bereik ik een camping in Fontenoy-le-Chateau (N48.3766 E6.2914), waar wederom een nederlandse de scepter zwaait, al 20 jaar deelt zij mij mee. Haar vervoermiddelen bestaan uit een oude Mercedes en een al evenoude rode tractor, die naast elkaar voor de receptie staan. Als ik haar zeg dat ik morgen een rustdag wil houden,waarschuwt ze me dat er vanavond een groep van 80 jongeren komen, franse studenten… Ze wijst waar zij komen te staan; als ik wil, kan ik een beetje verderop staan, zodat ik geen last van ze heb. Een beetje lawaai kan geen kwaad, denk ik, vertrouwend op mijn oropax.

Als de groep één voor één in auto’s de camping op komen rijden en hun tenten opzetten (verschillende met zo’n handige uitklaptent), blijkt dat de eigenaresse hen heeft ingefluisterd om mij bij voorbaat maar iets te drinken aan te bieden voor de herrie die ze ongetwijfeld zullen maken, want Billy en Renaud, zoals zij zich voorstellen, komen vragen of ik iets wil drinken. Verrast voeg ik me bij hen, bij de bbq. Ze komen uit Mulhouse en studeren allemaal chemie (dat zal vuurwerk worden vannacht, schiet door me heen), maar nee, ze zijn op een sportief uitje: ze gaan…. bungee jumpen! Laat ik dat nu altijd al eens hebben willen doen!? Als ik vraag of ik morgen met hen mee kan rijden is dat geen enkel probleem. Het normale tarief per persoon voor een sprong is € 55,-, maar zij hebben een fors gereduceerd groepstarief van € 18,-; dat scheelt nogal! We spreken voor morgen af.

Die nacht zal ik ondanks de proppen in m’n oren niet zo best slapen, want het is me een kabaal. Als mijn ‘begeleiders’ de volgende morgen vragen of ik last van ze heb gehad, houd ik het er maar op dat ik ook student ben geweest en wel wat gewend ben (lafaard, je durft niet eerlijk te zeggen dat je geen oog hebt dichtgedaan..).
We rijden ’s morgens met z’n vieren (de twee jongens en een meisje, Stephanie) naar Claudon, vlakbij Darney, zo’n 25 km van de camping, waar een oude brug over een voormalige grote rivier staat, de Pont Tatal (het noodlot scheelt maar een letter…). N48.0470 E6.0231. De rivier is nu een beekje, maar dat stroomt tussen twee andere peilers dan die waartussen gesprongen wordt. Niet iedereen gaat of wil springen en de groep druppelt geleidelijk naar de brug toe. Wij zijn in ieder geval de eersten en ik besluit mij maar bij de ‘kopgroep’ in te laten delen.
De brug is hoog, vooral als je over de rand naar beneden kijkt. Doe ik hier wel goed aan? We moeten allemaal een formulier ondertekenen, waar ongetwijfeld in staat dat de organisatie geen aansprakelijkheid aanvaardt.. Ook moeten we onszelf wegen en tot mijn verrassing wijst de schaal een getal aan dat, met kleren aan, een paar cijfers lager is dan normaal ‘schoon aan de haak’. Daar moet mee gesjoemeld zijn, om discussies over het gewicht van de springers te vermijden, stel ik mijzelf gerust (want anders moet ik toch weer meer gaan eten..). We moeten ons gewicht met stift op de hand schrijven, naar later blijkt omdat je staande op de rand van de brug kennelijk niet zo helder meer denkt, als men er dan pas naar vraagt..

Een paar jongens hebben zich als een soort anti-superman verkleed (met rose cape en onderbroek) en één springt in zijn zwembroek met badmuts. Geinig! Een meisje heeft ‘I can fly’ op haar T-shirt geschreven; is dat niet je lot tarten..? Ik stel mezelf maar voor dat ik van een duikplank in een zwembad ga springen, iets dat ik héél vroeger wel leuk vond. Om dit nu wél vast te leggen, verbind ik mijn helmcamera aan m’n pols. Nu maar hopen dat hij het doet.

En daar sta je dan: met banden om je enkels, met een forse carabiner verbonden aan een zeer dik elastiek, dat uiteindelijk vast zit aan een huiveringwekkend dun touw, een soort klimtouw of landvast. De vijf voor mij zijn zonder problemen de diepte in gesprongen en nu moet ik… De man die me moed in spreekt, zegt dat ik naar de bomen, op zelfde hoogte verderop, moet kijken en mijn handen voor me moet strekken, ondertussen naar de rand schuifelend. En langzaam voel ik zijn hand in mijn rug: un-deux-trois… Aaaaaahhhh. Van mijn jongens heb ik geleerd dat gillen in de achtbaan goed is, dus dat doe ik nu ook maar, ongegeneerd! Het is zowel een sensatie, alsook minder prettig: naar beneden is te gek, maar dat weer naar boven veren vind ik minder. En je gaat flink op en neer! Terwijl ik op mijn kop flink uitbungel, staat een man beneden iets tegen me te roepen. Nu is mijn Frans al niet al te best, maar op de kop is het al helemaal niet te volgen… Als ik langzaam wordt neergelaten op een soort springmat (een veilig gevoel voor als dat dunne touw knapt..) blijkt dat hij mij probeerde te instrueren dat ik het touw bij m’n voeten moest vastgrijpen, opdat ik minder op-en-neer zou gaan. Kon hij weten dat ik als buitenlandse verstekeling met de franse groep meelifte..?

Als ik weer naar boven loop, op de brug, vragen Billy en Renaud bezorgd of het goed met me gaat. Zie ik er zo bleek uit dan? Nee, alles is goed met me, op een licht misselijk gevoel na van het ontbijt dat lekker heeft meegebounced. Maar het valt in het niets bij de Python in de Efteling waar ik ooit groen-en-geel uitkwam (leuk, de eerste attractie die Jan en Daan destijds voorstelden).

Vrijwel iedereen springt zonder twijfel of paniek. Ook de meisjes laten zich niet kennen, hoewel zij beduidend harder schreeuwen. Veel gaan een tweede keer en hoewel mij wordt voorgesteld om ook nog een keer te gaan, wil ik mijn lot niet tarten! Een paar ‘die hards’ springen zelfs met een fraaie duik achterover; fantastisch!

Als de groep bij de brug gaat lunchen brengt Billy mij met nog twee anderen, die wat spullen moeten ophalen, terug naar de camping. Ik vind het mooi geweest en zij zijn per slot van rekening met elkaar om hun uitje te vieren. Zij hebben iedereen overigens gefilmd en ik geef mijn emailadres om mijn zweef/tduik nog eens terug te kunnen zien.

Als ik alleen op de camping ben hoor ik verderop de motoren op een motorcrossveld. Dat wordt dus én vanmiddag lawaai én vanavond als de groep weer terugkomt. Ik besluit te vertrekken. De rustdag, die tamelijk enerverend werd, sla ik dus maar over en ik rijd die middag nog 50 km naar Gray. Met een sprong een ervaring rijker.