* Titel met liefde ‘gepikt’ van het heerlijke boek van Bill Bryson, dat een must is voor liefhebbers van natuur en droge humor

De dag begint weer fantastisch, dat compenseert volledig de matige nacht. Geen last van muizen, want de deur zat stijf op slot. Er was wel een luchtgat in de refugio, maar dat zat hoog in de muur. Toch mijn zak met enige etenswaren maar aan de muur gehangen. Hij bleef onaangevreten (dat was in Zweden wel anders, HK).

Het slapen met kleren aan (en incamuts op en handschoenen aan), maakte de temperatuur, die een aantal graden onder nul zakte, op zich aangenaam, maar het is steeds wennen aan de harde ondergrond, ondanks het slaapmatje. Met maar één nacht in een dergelijk onderkomen is er dus van wennen geen sprake. Ook Robert sliep minder goed dan andere nachten in zijn tent, zei hij.

Over de sluiting van de refugio libre is nagedacht. Ik heb er helaas geen foto van gemaakt, maar de ijzeren deur zit op het eerste gezicht op slot, althans, als je de deurklink probeert, gaat ie niet open. Maar ín de deur zit een klein ijzeren bovenluik, dat met een schuif is gesloten. Die kan je wél open maken. En als het kleine luik open is, kan je met je hand aan de bínnenkant van de deur de schuif, die de deur op slot houdt, openen. Daar komt geen hongerige beer mee binnen. En als je met de deur gesloten gaat slapen, kan er ’s nachts altijd nog een verdwaalde reiziger binnen komen, maar dat gebeurde nu niet (wel in de Pyreneeën).

Robert gaat de richting in waar wij gisteren vandaan kwamen. Ik vervolg de tocht naar Refugio Vegabaño, die met 3 à 4 uur -‘uitgeslapen’ en wel- niet veel problemen zal opleveren. Ik loop weliswaar weer in m’n eentje, maar de omstandigheden zijn weergaloos: een redelijk rustige daling, met na een uurtje continu zicht op het eindpunt. Dat weet ik natuurlijk niet uit mezelf, maar laat mij vertellen door twee Spanjaarden die ik tegenkom. Zij wijzen mij de refugio, in de verte, in de diepte, aan de rand van het bos.

Maar eerst nog even een pittige afdaling, waarbij het steile pad is bezaaid met kleine steentjes. Voor je het weet lig je op je achterste, of erger, verzwik je je enkel. Oppassen dus. De wandelstokken geven hier extra balans.

Eenmaal in het bos wordt de route steeds lieflijker. Wel veel boomwortels om over te struikelen; de ‘enten’ grijpen je, als je niet oppast. Dat begrijpen natuurlijk alleen Tolkien-fans (zijn mooiste uitspraak -in mijn ogen-, die ik elders op dit blog ergens vermeld heb, is: “Little by little, one travels far”; de eenvoud van deze kleine zin en de wijsheid die er in beslagen ligt, herhaal ik regelmatig in gedachten, of hardop, als ik tot mijn verbazing verder gevorderd ben dan ik dacht. Maar genoeg gefilosofeer, ik moet nog wat meters maken door het krakende bos.

De refugio waar ik aankom, Refugio Vegabaño, ligt aan de rand van het bos, uitkijkend op glooiende weiden waar dromerige koeien met bellen grazen. Een aantal schapen en een enkele geit maken het idyllische plaatje rond, maar dan vergeet ik nog de kippen te vermelden, die onders de picknick tafels scharrelen, op zoek naar kruimels die ik mors van mijn ‘huevos con morcilla’. Na de karige maaltijd gisteravond gaat een stevige lunch er wel in..

Eva (klein, tenger, rond de 70 denk ik), die ik vlak voor aankomst door het bos zag rennen (!), heeft haar eerste werkdag, omdat het deze zaterdag druk wordt. Zij was hier vorig jaar ook. Zij had zich niet hoeven haasten, want de hut is op dit middaguur nog maagdelijk stil.

Ik maak gebruik van de douche, die werkelijk uniek is: buiten, achter een gordijn, de doucheslang aan een boom gehangen (loeiheet!) en met uitzicht op het weiland. Je wil er níet onder vandaan komen.

Maar tijdens het eten zit de refugio batstensvol. Vnl. Spanjaarden, maar aan mijn tafel zitten ook twee jonge Belgen, Mandus en Ewout, uit Dendermonde. We hebben een zeer geanimeerd gesprek, dat vanzelfsprekend komt op het verschil tussen Belgen en Nederlanders. Míjn voorkeur gaat eerlijk gezegd uit naar onze zuiderburen.. (ja, I, mede door jou!).

Nu is het dus Spaans praten en Vlaams ‘klappen’. Met een wijntje erbij gaat het allemaal veel makkelijker (maar of het verstaanbaarder wordt..?). Het eten is heerlijk. Er zit ook een groep onder leiding van een Spaanse gids, die ik zowaar in mijn voorbereidingen voor mijn tocht in een filmpje op Y**T*b* heb zien figureren. Als ik het hem vertel kijkt hij verbaasd; hij weet er niets van, maar vermoedt wel welke groep dat geweest kan zijn. Naarstig zoek ik op mijn telefoon naar die video (als ik de groep later nog een keer tegenkom), maar kan het vreemd genoeg niet meer vinden. Ik héb wat filmpjes afgestruind in de voorbereiding, om me op de route te orienteren, dus dat is ook weer niet verwonderlijk.

Verder niet veel bijzonderheden deze dag. Het was een aangename wandeling in de bossen (dan vind ik de Engelse variant toch beter klinken).