In refugio Viadós ontmoet ik Alec en Conner uit Belfast voor het eerst, geloof ik. Met al die etappes en refugios raak ik de tel een beetje kwijt. Als je me nu zou vragen: noem eens op waar je allemaal geslapen hebt, dan kom ik een eind, maar haal waarschijnlijk verschillende plaatsen door elkaar. Dat krijg je als de wandeldagen zich aan elkaar rijgen, met slechts een korte stop en een snelle ontmoetingen met mede GR’s.

Het gesprek met de Noord-Ieren tijdens het eten komt vanzelf op die ‘stupid Brexit’. Zeker ook in Belfast zal men de consequenties gaan voelen. Hun heerlijke accent is aanstekelijk; beetje zangerig, met veel ‘aye’s’!

In Biadós zie ik ze weer en omdat Alber niet in de refugio eet, kan ik lekker Engels praten. Alec, lang en Conner klein; Alec rustig, wat stiller en Conner de gangmaker, de lachebek. Zeer gezellige lieden om de avond mee door te brengen! We lopen niet met elkaar op, want zij zijn eerder uit de veren en lopen bovendien veel sneller.

Na Biadós gaan zij, net als ik, naar Puen de San Jaime, maar zij willen er kamperen; ik ‘mag’ (van mezelf..) weer eens in een hostal (met de wat onbestemde naam Parque Natural) overnachten. Een uitstekend hostal; heerlijk weer even een goed ‘eigen’ bed en een warme douche!

In mijn GR-ebook lees ik dat de route van vandaag begint met een langzaam stijgende bosweg over 10 km naar Puen de Corones en dat er regelmatig een minibus rijdt, van Benasque, via San Jaime naar Corones. Nu is het niet leuk om door busjes te worden ingehaald, op een langzaam stijgende bosweg, zeker niet als die 10 km lang is, dus.. Dan kan je maar net zo goed ín het busje zitten, toch?

Bij de receptie vraag ik naar de minibus, maar ‘¡Que lastima!’, ‘busje komt niet meer zo’! Einde seizoen, sinds 11 september -vier (!) dagen geleden- maar, zegt de vriendelijke dame van het hostal: ‘tengo otro opción’. Wow, dat is een verrassing! Wat blijkt: er logeert een groep van 14 Spanjaarden die de volgende dag met drie auto’s naar Corones zullen rijden, echter… heel vroeg. Hoe vroeg? 6:30 wegrijden, 6:00 ontbijt!

Oeps, dat is inderdaad heel vroeg. En bijna zonde van m’n heerlijke overnachting in het hostal. Maar aan de andere kant, wel een buitenkans! Even snel rekenen, 14 mensen, drie auto’s.. dat zijn 15 plaatsen! Het moet dus gewoon zo ‘wezen’ (HvH 🙂 ); ik maak de caravaan vol!

Ik ontmoet de avond vóór vertrek bij het eten de hele groep, in het bijzonder welkom geheten door Susanna, die zowel qua uiterlijk als qua stem (vooral) wat wegheeft van Katja Schuurman. Niet verkeerd om bij in de auto te zitten.. En zoals Spanjaarden vaak zijn: direct ‘cariño’ en hand op m’n arm alsof ik al jaren met hen optrek. Heerlijk, die Spaanse gastvrijheid!

Dus start ik vandaag de route halverwege: we rijden in het donker in colonne weg, eerst ca. drie kilometer over de weg, om vervolgens het bospad op te draaien. En wíe zie ik daar in het donker de rugzakken op de rug hijsen…? Het stel uit Barcelona, dat we (J,R en ik) diverse keren tegenkwamen en uitgebreid spraken tijdens het eten in Hostal Sorogain. Daarna nog een paar keer gezien, maar ik dacht dat ze inmiddels gestopt waren.. Niet dus! Toni en Carmen zijn echte doordouwers, gelet op hun vroege starttijd in het pikke-donker… Vanzelfsprekend zien zij mij niet en de auto’s rijden achter elkaar over de slingerende weg naar het punt halverwege, waar de bosweg overgaat in een bospad. Bij Corones is het een drukte van jewelste! Legio auto’s die er ’s nachts hebben gestaan, getuige de matrassen die achter in de auto liggen, terwijl mensen met slaperige gezichten de boel opruimen. Ook een aantal tentjes (waarvan later ééntje van Alber blijkt te zijn; ‘Buen dormido? No, nada!! Mucho ruido’). Ik zeg de Spaanse groep gedag en krijg spontaan twee dikke zoenen van Katja, euh.. Susanna. Kan de dag beter beginnen..? 🙂

En halverwege kom ik er bovendien achter dat ik vandaag de 420 km zal volmaken, wat betekent dat ik vandaag halverwege de GR11 zal zijn! Oei, dat is een mijlpaal die gevierd moet worden! Ik neem dus een extra slok water…

De route van vandaag is super mooi (alweer) en het weer dito. Ik stijg naar de Collado de Ballivierna (2.732 m) en ben dolblij dat ik het saaie stuk heb mogen overslaan. Bij een prachtig Ibon (bergmeertje) ga ik op een steen zitten om van het uitzicht en van een lekkere ‘Madalena’ te genieten. Een stem achter me laat weten dat ‘ie mij kent en verrast is mij te zien.. Alber schud me de hand en vertelt van zijn laatste vorderingen. Hij heeft in Benasque een pakketje opgestuurd met niet meer noodzakelijk spullen en vervolgens een lift genomen naar het punt waar ik Toni en Carmen vanochtend zag. Vervolgens naar Corones gelopen en daar zijn tent opgezet, om… die nacht niet te slapen van alle herrie daar. En tot overmaat van ‘ramp’ heeft hij bij de lift zijn hoedje in de auto laten liggen. Hij lacht, maar baalt zichtbaar.

De tweede helft van de etappe is vermoeiend en inspannend. Het gaat over een groot rotsblokken veld, waarbij je niet meer over wandelen kan spreken, eerder over ‘apekooien’ (apenkooien?). Enorme granieten blokken, die schots en scheef over en door elkaar liggen; het is dat er GR-tekens geschilderd zijn, want anders heb ik geen idee waar het ‘pad’ loopt. En tussen de blokken gapende gaten, waar af en toe waterstroompjes te zien of te horen zijn.

Geen traject voor de wandelstokken, want voor je het weet blijven die ergens steken en bovendien moet je dan niet alleen opletten waar je je voeten zet, maar ook nog eens kijken waar je de stokken plaatst (gisteren heeft Conner beide stokken verbogen; en wat gebeurt er als je die probeert terug te buigen? Krak!). Nee, ‘hoppen’ en springen van steen naar steen, het liefst de meest vlakke exemplaren, maar helaas hebben de stenen in het blokkenveld de neiging om niet recht te liggen. Behoorlijk oppassen dus.

Het gaat zo door tot de Collado, om aan de andere kant… juist ja, hetzelfde te vervolgen. Ik word een beetje nerveus van een helicopter die ergens af en aan lijkt te vliegen, maar ik zie hem niet. Hopelijk alleen op weg voor de bevoorrading van een hut…

De helicopter blijft maar komen en gaan en plotseling zie ik achter een kam het eindpunt van vandaag: refugio de Cap de Llauset (2.425 m), een hypermoderne hut, die pas sinds 2016 open is. Eén en al aluminium aan de buitenkant; niet het type ‘knusse’ berghut. De helicopter staat net stationair te draaien op een platform naast de hut, om vervolgens onder luid geraas (dat tussen de bergwanden extra resoneert) weer op te stijgen en onder 45° in rap tempo te verdwijnen. Hèhè, rust.

De helicopter, links naast de refugio

Door mijn vroege vertrek ben ik ook vroeg in de middag bij de hut, die echter ook helemaal volgeboekt is (wat ik vooraf al had vernomen), dus heb ik voldoende tijd om een mooi plekje te vinden voor de tent. Het valt niet mee om een vlak plekje te vinden, met ook nog wat gras om de haringen in kwijt te kunnen, maar na wat rondlopen zie ik een perfecte ‘spot’ naast een mini-stroompje water. Omdat de tent uit het zicht van de hut staat kan ik me lekker opfrissen in het ijskoude water. Geen betere manier om je huid te doen gloeien!

In de hut, waar ik wel eet en ontbijt, zit ik dit verslag te schrijven. Rond vier uur in de middag arriveren Toni en Carmen en rond zes uur Alec en Conner. Gezellig weerzien en we toasten op de ‘Halverwege’ mijlpaal. Maar beide koppels willen verderop in een refugio ‘libre’ gaan slapen (een schuilhut zonder faciliteiten). Carmen vindt de nieuwe hut Llauset: ‘mucho Ikea’, vanwege het nieuwe blanke hout binnen. Ik ben benieuwd wie als eerste de vrije hut gaat claimen, want vaak is er niet meer plaats dan voor twee personen… Alec en Conner zie ik morgen mogelijk weer in refugio de Conangles; Toni en Carmen zal ik nu wel ècht kwijtraken, jammer.

Het eten is heerlijk en een lange jonge kerel met krullen, die het eten opdient, komt me erg bekend voor… Of ik hem in een eerdere refugio gezien kan hebben? Si,si.. refugio de San Bujareulo (waar ik gekampeerd heb)! Maar er waren wat extra handjes nodig in Cap de Llauset en dan ga je gewoon met… de helicopter, om daar te assisteren. Gebracht, samen met een nieuwe lading bier (en meer). Of ik hem dan ook in volgende hutten kan tegenkomen? Nee, dat niet, straks weer terug naar zijn ‘eigen’ hut.

Het licht gaat weer vroeg uit in de tent en boven mij blijft het ook uit: het is bewolkt; het zal dus ook niet zo koud worden vannacht.

Halverwege… ik had het niet durven dromen! Dus droom ik er vannacht maar van. 🙂

…of een koud biertje! 😀