25 Juli, 30¤. Ibiza heeft ontegenzeggelijk meer relicten uit de zestiger jaren: de kleding, de haardracht, de oude hippies die er rondlopen en de vele eenden die ik zie rijden. Maar als ik de reclame op die Citroëns google blijkt het een verhuurbedrijf van Deux Cheveaux te zijn: Ducks United, rent a car.. and a lifestyle! Vandaar dat er zoveel rijden! De 60-jaren levensstijl wordt op Ibiza gewoon lekker commercieel uitgenut.
Op Formentera rijden trouwens naast de vele scooters ook aardig wat Mehari’s rond, zo’n open Citroen met ‘golf’plaatwerk, een ‘pergola’ als dak en van die mini deurtjes. Vast ook te huren. Wat ik nog over Formentera ben vergeten te vermelden is dat ik in pijnbomen langs de kant van de weg regelmatig plastic koffiebekertjes zag hangen aan een ijzerdraadje. Het bekertje horizontaal met een gat in de bodem. Na verschillende van deze raadselachtige ‘kerstversiering’ gepasseerd te zijn, wil ik dit vreemde fenomeen toch eens nader te bekijken. Niets vermoedend pak ik zo’n bekertje vast, want er is een sticker opgeplakt met een nummer en een tekst die ik wil lezen. Dat had ik beter kunnen laten, want op de sticker staat vermeld dat onderzoek wordt gedaan naar de pijnboom-processierups. En hoe vang je die beestjes in een open bekertje? Juist ja, met een vreselijk stroperig en klevend goedje, waarvan na twee dagen nog steeds de resten aan mijn kleren zitten omdat ik ze van mijn handen af wilde vegen. Het bekertje was verder overigens leeg, wat ik als een goed teken beschouw.
Op Ibiza ben ik de bekertjes nog niet tegengekomen, wat kan duiden op een zeer lokale verspreiding met een natuurlijke eilandbarriere; of de ‘Ibicencos’ laten de beestjes ongemoeid; dat kan ook natuurlijk!

Na weer in de haven van Eivissa te zijn aangekomen fiets ik een kilometer of wat over een redelijk drukke snelweg, maar vanwege de brede vluchtstrook voel ik me ‘veilig’. De snelweg leidt naar het vliegveld, maar ik neem vrij snel de afslag naar een kleinere weg die helaas niet minder druk is. Het is warm en het fietsen voelt zwaar. Zou dat het gemis aan een goede lange nachtrust zijn?

Ik ben onderweg naar Cala Vadella, een heerlijke baai met een rustig strand en weinig lawaai-toeristen. Een familiestrand waar ik een jaar of 15 geleden met het hele gezin kwam. Kijken of de ‘laid-back’ pizzeria er nog is: terras vrijwel op het strand, krakkemikkige tafeltjes in alle soorten en maten en een pizza Napoli die ik nergens zo lekker heb gegeten als daar. Het zal de totale entourage waarschijnlijk wel zijn, want wat is er nu zo speciaal aan een pizza met anchovis, zwarte olijven en kappertjes.

Er blijkt weinig te zijn veranderd; er zijn hooguit een paar appartementencomplexen bij gekomen, maar de intieme sfeer is gebleven. Een paar terassen zijn wat hipper, met rustige loungemuziek, maar de pizzeria is nog dezelfde. En de eigenaar ook! De lange magere pizzabakker, met zijn wat verschrikte blik, blijkt met de (goede) jaren iets gezetter te zijn geworden. Maar zijn gehaaste voorkomen is hetzelfde en de napolitaanse pizza die ik die avond in groot gezelschap eet blijkt nog steeds onovertroffen!

Ik zit na het zwemmen lekker op het terras van het restaurantje na te genieten van de ondergaande zon als Manon en haar dochtertje aan komen lopen; ze staan te wachten op een tafel. Het is druk dus ik bied aan dat ze aan de lege plekken van mijn tafel kunnen aanschuiven. Het meisje heeft een emmertje met twee kleine kwallen erin; dat is natuurlijk reuze interessant! Ik zag een paar ogenblikken eerder een dame met een provisorisch verband om haar arm en haar blik verraadde dat het pijn deed. Blijkbaar zijn die kleine kwallen niet zo heel onschuldig. Manon zegt dat ze een tafel voor negen personen zoekt; op de twee tafels naast mij staat een bordje ‘reservat’, maar voor zo’n groot gezelschap kan het plaatje plotseling verdwijnen.. We praten over dit heerlijke plekje op Ibiza als de rest van het gezelschap aanschuift: twee gezinnen uit de regio Nijmegen, met, ik weet het niet meer precies, een stuk of 5-6 kinderen. Het is een hele gezellige avond en al behoorlijk laat als we van tafel gaan. De pizza was heerlijk, de tafelgenoten uiterst gezellig! Een perfecte avond dus, met wederom een leuke ontmoeting op mijn inmiddels 3264 km lange tocht, die nu echt ten einde gaat komen.

Morgen fiets ik terug naar Sant Antoni en neem daar de boot weer naar Denia en dan nog 28 km voor de hereniging met het gehele gezin. Ik zie er naar uit! Ik heb een hele mooie tijd gehad en veel leuke en interessante mensen ontmoet, mooie en grappige dingen meegemaakt, maar het is nu echt tijd om naar ‘huis’ te gaan. ‘Home’ is eigenlijk ‘onderweg’, maar zeker ook een beetje ‘thuis’!