23 Juli, bewolkt, een spatje regen; later zon. 34 hele kms gefietst!
Formentera zou ik een ‘fushion’ eiland willen noemen. Een persoonlijke indruk, maar ik zal het verduidelijken. Formentera is Spaans, zoveel is zeker. Ik lees in een folder dat Formentera en Ibiza samen de ‘Islas Pitiüses’ worden genoemd. Aan een ober gevraagd blijkt het antwoord te liggen de band tussen beide eilanden, die een bestuurlijke achtergrond heeft en Mallorca en Menorca niet hebben. Tot zover de spaanse kant van het verhaal..

Maar vandaag met de ferry van Eivissa (Ibiza-stad) op het eiland aankomend, met een ferry die in een half uur de ‘straat’ Es Freus overbrugt, overvalt mij een Griekenland ervaring. Nee, niet omdat het financiële systeem hier in elkaar dreigt te storten omdat er geen belasting wordt betaald, maar vanwege de sfeer op het eiland die ik erg op die van de Cycladen vind lijken, waar ik flink wat jaren geleden een keer geweest ben, met de eilanden Paros, Naxos, Mykonos enz.
Ik heb eenzelfde beleving als destijds: een redelijk plat eiland, waar het water bij een beetje temperatuurstijging voor een groot deel overheen zou walsen. Kleine haven met gezellige restaurantjes. Boten komen een voor een de baai binnen om nog een plaatsje te bemachtigen. En de huurscooters: honderden, nee duizenden rijden er op het eiland rond. Op vrijwel iedere hoek van de straat een verhuurbedrijf. Het is een vrolijke bedoeling, al die scooters die de auto hier een volledig een ondergeschikt vervoermiddel maken. En ik vrees tot ergernis van de bezitters van de laatste, want de scooters rijden overal kris-kras doorheen zonder al te veel op de verkeersregels te letten. Net als op de Cycladen. Zoiets is mijn griekse beeldvorming..

Maar na een uurtje op het eiland te vertoeven, valt me op dat er ongelooflijk veel Italiaans wordt gesproken. Op de boot monsterde reeds een grote groep uit de laars aan, maar dat kon nog gewoon één reisgezelschap zijn. Maar de voertaal op het eiland is grotendeel Italiaans; pizzeria’s, ristorantes, zelfs veel scooterbedrijfjes zijn in italiaanse handen. De achtergrond hiervan? Ik weet het niet. Het is zoiets als Zeeland en de Duitsers in de zomer: je struikelt erover. Kortom: Formentera is Spanje, Griekenland en Italië in één. Op een eiland van zo’n 23 bij 4 km; 84 km2 groot heb ik mij laten vertellen. Een soort Madurodam dus.

Het heeft me overigens vreselijk veel moeite gekost om zowel op Ibiza als Formentera een overnachtingsplek te vinden. Veel hostals of pensions reageren over de telefoon bijna lachend: Este fin de semana? No, todo completo! Alsof ik niet goed wijs ben om een last minute te wilen boeken. In Eivissa lukte het me nog net om in het centrum bij een oud vrouwtje een kleine kamer te bemachtigen; douche/WC op de gang… Het kostte me een uur bellen, met hulp van de overnachtingsgids die ik bij aankomst in Sant Antoni van het toeristenbureau kreeg. Maar op Formentera lijkt het er even op dat ik in de open lucht moet verblijven; met de voorspelde regen (35% kans) niet echt een prettig vooruitzicht.

Carlo (Italiaan!), van hostal Levante in Es Pujols (N38.7222 E1.4558) heeft echter goed bericht. Een 1-persoonskamer mét badkamer en een balkon van 2 m lengte bij 1 m breedte (met dichte wanden aan de zijkant; erg gezellig dus) voorkomt dat ik van de sterren mag genieten. Ik eet ’s avonds in een spaans restaurant, bediend door een italiaanse ober die sprekend op Edwin van der Sar lijkt. Hij kent hem niet, maar als ik hem een foto van internet op mijn Nokia toon, moet hij lachen en beamen dat de gelijkenis groot is. Misschien een verloren broer?

Een poster vermeldt dat in Sant Francesc de Formentera, in het midden van het eiland vanavond (of eerder morgenochtend want de aanvang is 00:00 uur) een flowerpower feest wordt georganiseerd, op het Plaza de la Constitucio. Dat lijkt me lachen, dus rond middernacht fiets ik over een zandweggetje binnendoor naar ‘San Francisco’ (fushion met America?). Carlo kent het weggetje niet en hij adviseert de normale weg te nemen, maar dat trekt me niet zo in het donker, met auto’s en scooters en vooral bussen, die niets ontziend voorbij denderen. Het pad is redelijk vlak en de combinatie van fietsverlichting en een kleine led-zaklamp (dankjewel Kees!) kan ik de weg vinden. Voordeel is dat het pad langs een van de ‘salinas’ loopt dat glinstert in het licht van lampen aan de overkant. Van ver is de muziek te horen: Born to be Wild, Smoke on the Water en andere sixties classics schallen over het ondiepe water van het zoutmeer. Op het kerkplein is het al aardig druk: jong en oud, met peacetekens, ban de bom kettingen en band in het haar maken de sfeer compleet. Hier en daar een paar Jimmy Hendrix pruiken. Maar het allermooiste is de grote gladde witte kerkmuur die wordt gebruikt als enorm scherm, waar psychedelische dia’s op geprojecteerd worden; love and peace met een beetje hulp van de kerk, wat wil onze lieve heer nog meer! Iedereen staat er foto’s van te nemen; ik ook natuurlijk.
Het is een swingende avond en iedereen staat luidkeels mee te zingen, vooral de ouderen natuurlijk. Ik lig niet bepaald vroeg in mijn bed (of juist wel) en sta die dag op met een flinke fluit in m’n oren. Net als vroeger..!

Afgezien van het feit dat ik na twee dagen Formentera tot de conclusie kom dat er beslist te veel Italianen rond lopen en er ook wel wat minder scooters zouden kunnen rondtuffen, is mijn eindoordeel dat Formentera een aardige fushion-bestemming is…voor een dag of twee. Maar ga dan beslist wanneer het sixtiesfeest in Sant Francesc wordt gehouden. Gegarandeerd uit je dak gaan!