23 Juni, zon en een wolkje, lichte wind tegen; 61 km gefietst.
Na mijn leuke ontmoeting met Joan en Marinella rijd ik verder in de richting van Ulldemolins. Het landschap wordt steeds woester. De varkensboerderijen blijven. Om de zoveel tijd kondigt de lucht de ‘vèrkens’stallen aan. Vreemd, koeienlucht kan ik hebben, maar varkens…? Pfoee, wat smerig, vooral als je net hijgend een heuveltje op komt en even naar adem hapt!

Ulldemolins ligt plotseling voor me: een klein dorp met alleen kale heuvels er omheen. Waar leven ze hier van (afgezien van de varkens..)? Geen landbouw want er groeit hier alleen dor gras en af en toe een struikje. Soms zie ik een schaapherder, die zijn kudde hopelijk naar zompige weiden voert, maar ik betwijfel of die hier te vinden zijn. Het hostal, Toldra Fonda (N41.3217 E0.8773), wordt gerund door een pittige jonge dame, die -als ik vanuit mijn kamer het aangrenzende dakterras op loop om de omgeving te bekijken- in haar bikini lekker ligt te zonnen! Vast op GE te zien, EJ… De omgeving (..) is adembenemend.

Die avond is het feest ter ere van Sant Joan (alleen in Cataluña). Het ‘feest’ bestaat hier uit een optocht van kinderen met een vlag (je mag raden welke..), vooraf gegaan door een meisje met een fakkel en achter deze stoet een kleine brandweerauto met zwaailicht en sirene aan en enkele auto’s (waarschijnlijk van de ouders) die er toeterend achteraan rijden. En dat is het dan! Dit valt onder de noemer klein en simpel dorpsplezier, maar het is leuk om te zien hoe iedereen er in opgaat.

24 Juni, zon en een wolkje; 64 km gefietst. Ulldemolins ligt in het Parc Natural de la Serra de Montsant. Licht stijgend rijd ik het ruige gebied uit en stop nog even bij een fraai uitkijkpunt: een verhoogde stellage, met een bord ernaast waar de roofvogels op staan die hier mogelijk te zien zijn. Alleen de ‘vliegende deuren’ heb ik inmiddels in redelijke aantallen gezien: steenarenden (Aquila daurada), die een spanwijdte hebben van ca. 2 meter. Prachtig om te zien, sloom cirkelend op de thermiek. Vooral als ik zelf hoog fiets en er eentje zie, die min of meer op dezelfde hoogte vliegt in het dal naast mij, is het duidelijk te zien hoe indrukwekkend deze beesten zijn. Ik ben blij dat ik geen klein muisje ben want ik had het zeker niet overleeft. Katten schijnen ook nog wel eens ten prooi te vallen aan deze jagers.
Gieren (Voltor, volgens het bord) heb ik nog niet gezien; er staat één soort op het bord, maar ik vraag me af of naast de gewone (vale) gier hier ook de lammergier voorkomt.

Overigens zag ik een dezer dagen eindelijk heel duidelijk van dichtbij de wielewaal. Je hoort ze natuurlijk veel, maar ze te zien krijgen is lastiger. Ik kom er door dit fraaie exemplaar achter dat die andere ‘groenige’ vogels die ik af en toe zie vliegen ook wielewalen zijn: door zijn fel-gele kleur in combinatie met de zwarte vleugels, geeft dit de vogel in vlucht een totaal ander beeld. De vogel die mij niet in de gaten had bleef nog een tijdje rustig op een tak zitten, tot hij verschrikt wegvloog. Nu had ik voor het eerst in mijn leven de combinatie (en sensatie!) van deze mooie vogel in rust en in vlucht. Tsja, waar je blij van kan worden, hè..

Het is een ‘easy’ dagje vandaag. Lekker voor de afwisseling. Niet alleen is er geen kip op de weg vanwege Sant Joan (dat zowel gisteravond als vandaag plaatsvindt), maar bovendien is de route vnl. dalend. Zonder veel moeite vliegen de kilometers onder me door. De daling gaat in de richting van de grote rivier de Ebro, die ik plotseling na een bocht in al zijn pracht voor me zie liggen. Wat minder prachtig is, is de kerncentrale die iets verderop stoomwolken uitblaast. De Ebro stroomt verrassend snel, terwijl ik toch niet heel ver van de delta verwijderd ben. Ik heb even de vreemde ervaring dat de rivier de verkeerde kant op stroomt, maar na een korte heroriëntatie zie ik dat de rivier gelijk heeft. Die ene kronkel had ik gemist. Gelukkig maar, het zou een mooi staaltje zijn van heilige Jan!

Ik rijd een tiental kilometers langs een normaal ongetwijfeld drukke C12, een brede doorgaande weg die de loop van de rivier volgt, maar vandaag rijdt er bijna niemand. Voordeel van dit soort wegen is overigens dat er een vrij brede vluchtstrook is, zodat het verkeer eigenlijk niet hoeft uit te wijken. Bij het plaatsje Mora d’Ebre verlaat ik de vlakke C12 en de rivier. Ik overnacht in een Casa Rural in Benissanet, dat is gevestigd op een grote nectarine-boomgaard (l’Hotelet Mas Taniet; N41.0635 E0.6462). De overnachting is wat duurder dan ik gewend ben, maar ik mag me helemaal gans eten aan de heerlijke vruchten, zo benadrukt de eigenaar, een jonge ongeschoren man met een stoere paardenstaart. En de kamer heeft airconditioning en er is een klein zwembad, dat overigens wel weer eens schoongemaakt mag worden; er ligt flink wat woestijnzand op de bodem dat het overigens schone water een wat smoezelige indruk geeft.
Op de een of andere manier past het beeld van deze eigenaar niet bij de smaakvolle inrichting van het huis en de kamer. Dat zal de hand van zijn vrouw zijn, denk ik schaamteloos in hokjes.

Het dorpje Benissanet heeft middenin het centrum een mooie grote boom en daaronder zitten de hele middag en avond een aantal Afrikanen. Nu kun je me op bepaalde vooroordelen willen betrappen (’t zal wel een klapperrrrboom wezen), maar het is een constatering die de volgende dag als ik wegrijd nog steeds opgeld doet: ze zitten er weer (of nog steeds). Misschien zijn het loonwerkers die zich daar verzamelen voor een klus. Met al die nectarines in deze regio kan ik mij voorstellen dat er héél snel ineens héél veel handen nodig zijn om de vruchten van de bomen te halen. Want niet alleen mijn gastheer, maar ook zijn buurman en zijn buurman enz. verbouwen nectarines. Ze zijn heerlijk! Ik eet er inderdaad een flink aantal. Afgezien van een welkome vitamineshot merk ik het wel wat het verder met me doet…

25 Juni, zon en een licht windje; 65 km gefietst. Van Benissanet fiets ik naar Valderrobres, een heel mooi stadje aan het riviertje de Mataraña. Aan de ene kan van het water het oude deel, met mooie hoge huizen met typische spaanse, ver overhangende daken (daar kunnen ze in België nog wat van leren; zie een eerder reisverslag): verschillende platte pannen op elkaar, de bovenliggende laag steeds iets verder naar buiten uitstekend, met als toplaag halfronde dakpannen in enkele lagen alternerend op elkaar. In Valderobbres zijn de platte pannen ook vervangen door hout, hier en daar versierd met mooi houtsnijwerk. Ware kunstwerkjes zijn het!

Ik slaap in een leuk hostal, ook wel fonda genoemd (Fonda Angeleta, N40.8725 E0.1537), met sinds 1,5 jaar nieuwe eigenaren die er werkelijk alles aan doen om het aangenaam en gezellig te maken. Aardige mensen; nu ben ik in Spanje eigelijk nog niet het tegendeel tegengekomen! Het plaatsje is gezellig toeristisch, dat wil zeggen: Spanjaarden uit andere regio’s, want buitenlanders zie je hier vrijwel niet.

De route hier naar toe is overigens wederom heel relaxed: een groot deel over een oud spoortracé, dit keer met een stuk of 12 tunnels. In het boekje van PB wordt gewaarschuwd dat de verlichting in de tunnels het niet overal doet; je moet dus een zaklamp meenemen of in ieder geval werkende fietsverlichting hebben, anders zie je geen hand voor ogen. Maar dat was in 2007 of 2008 zo. Inmiddels werkt de verlichting overal, op zonnecellen en een bewegingsmelder aan het begin van de tunnel. Je zonnebril afzetten is desondanks wel wenselijk, want de kleine LED-verlichting in het plafond -om de 50 meter- geeft enigzins het gevoel dat je goed rijd, maar meer ook niet. Maar het is voldoende om ongeschonden er doorheen te komen.

Het is weekend en er zijn veel Spanjaarden op de fiets gestapt, hele gezinnen met kinderen. Een gezellige drukte. De meesten fietsen de andere kant op, want dan daalt het licht. Voor mij dus het omgekeerde, maar dat is nu eenmaal de richting die ik op ga.
De route is prachtig, los van de tunnels rijd ik door diepe kloven, over oude bruggen en ik passeer oude stationnetjes die soms eigenlijk niet meer zijn dan ruïnes. Dit zouden in NL ongetwijfeld gezellige uitspanningen zijn, met terras en ijsreclame. Dat soort vrije tijd pret moet hier kennelijk nog doordringen. Ik passeer een voormalig treinstation met een curieuze grafiti: een grote wasknijper met vleugels (foto volgt). Creatief, maar ik vraag me af wat de kunstenaar ‘op’ had.

In Valderrobres blijf ik nog een dag en ik bezoek het middeleeuwse kasteel dat mooi gerestaureerd is. Prachtig uitzicht over het stadje, want zoals gewoonlijk ligt het strategisch bovenop de heuvel. Even waan je je kasteelheer, maar de ongemakken in die tijd krijg je er dan wel bij.. Het toilet was een kleine nis in de muur (naar buiten toe), met daaronder een diepe afgrond: floep, weg was ‘ie! Als ik er naar beneden kijkt, hoef ik in mijn kasteelheer gedachte spontaan niet meer..
In de namiddag ga ik naar het gemeente zwembad; heerlijk duik tussen kinderen en bejaarden. Waar zijn al die spaanse schonen…?

Het is zondag en buiten zijn verschillende altaren op straat gemaakt: zwaar versierde tafel met jezusbeeld en voor de tafel bloemblaadjes in een mooi patroon gerangschikt. Waag het niet eroverheen te lopen! Bij één wordt een wit kanten kussen neergelegd waar een baby op moet zitten/liggen voor een foto. De wurm krijst zijn of haar longen uit, want plotseling van de arm van moeder tussen die kriebelende rozenblaadjes gelegd worden, is iets teveel van het goede.

Morgen weer op weg; een volgende col (bijna 1700 m hoogte). Het wordt warm, zo’n 37-38¤ dus ik wil vroeg vertrekken. Wordt vervolgd dus!