21 Juni, zomer, met veel zon! 77 km gefietst. Spanje valt me zwaar. Het lijkt wel of ik iedere dag de Pyreneëen over moet steken… Iedere dag zit in het traject wel een forse klim, die weliswaar niet altijd heel steil is, maar door de lengte tamelijk afmattend. Een klim van 25-30 km, waarbij mijn snelheid terugvalt tot tussen de 5 a 10 km/u, in combinatie met de warmte plus vandaag een milde doch dwingende wind tegen, maken dit deel van de tocht tot nu toe beslist zwaarder dan het hele traject Frankrijk!

Maar niet geklaagd, ik wist dat het geen ‘appeltje-eitje’ zou worden, dus gewoon doorbijten. Spanje is ook zo’n verrekte groot land. Waar in Frankrijk om de paar honderd meter wel iets te zien is: een huis of een dorp of iets anders ‘menselijks’, fiets je hier al snel vele kilometers zonder enig teken van leven. De natuur is beslist mooi, tot op heden heel bosrijk met tussendoor woeste bergpartijen, maar in zo’n lange klim is enige afwisseling toch zeker welkom.
Daar komt bij dat de wegen op zichzelf goed zijn en meestal niet al te druk (vooral als ik tijdens de siesta doorrijd), maar het verkeer dat me passeert rijdt doorgaans behoorlijk door. Ook hier gelukkig meestal met een respectvolle boog om mij heen, met richtingaanwijzer aan (waarschuwing voor auto’s achter hen).
Maar bussen zijn meedogenloos; die denderen niets ontziend langs me, zonder ook maar een greintje vaart te verminderen. Tegemoetkomend verkeer moet de berm maar in, maar ik heb de wind van zo’n gevaarte al meerdere malen net iets te dicht in m’n nek gevoeld.. Volgens mij staat er bij het openbaar vervoer een straf op te laat komen, dus houden zij hun voet vast op het gaspedaal. Ook dorpjes heb ik ze meer dan eens veel te hard zien passeren. Je zal maar van deze vorm van vervoer afhankelijk zijn; je kan maar beter je ogen stijf dicht houden…
Vrachtwagens zijn minder gevaarlijk; zij houden doorgaans in en passeren mij met een grote boog. Ik hoop alleen dat die wijn tijdens de lunch niet te hardnekkig is; want een menu ‘medio dia’ zonder wijn of bier is hier niet voor te stellen. Alcoholcontroles heb ik hier nog niet gezien!

Ik rijd naar de stad Manresa, waarvoor gewaarschuwd wordt door andere fietsers: vermijd een bepaalde wijken. Een hostal dat in mijn boekje wordt genoemd zou volgens de update op internet niet pluis zijn en de buurt waarin het ligt al evenmin.. Laat ik nu net in deze wijk belanden, op zoek naar het Officina de Turismo (dat overigens gesloten is). Afgezien van wat ‘donkergekleurde’ mensen en een hogere concentratie hoofddoekjes en hier en daar een dichtgetimmerd pand is het volgens mij een ‘doodgewone’ buurt, niks mis mee. Misschien zelfs wel gezelliger..; ik vind de waarschuwing dus wat overdreven. Het genoemde hostal is overigens gesloten; één van die dichtgetimmerde panden. Toch fiets ik door naar Hotel Pere III (een voormalige koning van Spanje), dat door anderen wordt aangeraden. Een grote betonnen kolos net aan de rand van het centrum (N41.7215 E1.8211), niet echt gezellig en voornamelijk bevolkt door ouderen die er met busladingen binnenstromen. Ook niets mis mee, maar zijn zij eigenlijk wel te vertrouwen…?

Manresa heeft een gezellige lange Rambla met veel terrassen, maar ook een deel met aan beide zijden van de promenade in de lengterichting twee rijen ijzeren stoeltjes, waar hoofdzakelijk ouderen (voornoemde?) gezellig met elkaar keuvelen, in de schaduw van de platanen die langs de gehele rambla staan. Mooi zo’n leven dat zich voornamelijk op straat afspeelt! Beslist een voordeel van dit klimaat. Ik bestel een vino negro (wordt in Cataluña geen vino tinto genoemd) en observeer en geniet, maar lees ook een stuk in Dorsvloer van Confetti, van Franca Treur. Heel herkenbaar voor mij, omdat het zich op Walcheren afspeelt. De streng gereformeerde setting is minder verstikkend dan in Siebelinks boek ‘Knielen op een bed van violen’, dat ik na enkele hoofdstukken heb weggelegd: tenenkrommend. Wat ik aan het boek van Treur zo leuk vind, is dat je de personages in de geschreven tekst Zeeuws kan horen praten, zonder dat het dialect er te dik bovenop ligt. De uitspraak ‘zij trekt steeds meer op haar moeder’ is er zo één en de woorden ‘huus’ en de ‘dulleve’ zullen niet bij iedereen bekend zijn. Bij jullie wel hè, Bas en Diederik?!

22 Juni, zon en wind tegen. 58 km gefietst. Eerst een bescheiden klim van 20 km; daarna afdalen en vervolgens een pittige klim van 21 km… Net na de ‘top’ ligt het plaatsje Santa Coloma de Queralt, dat volgens mijn boekje een hostal heeft. Op internet lees ik dat een fietser het dicht trof. Bordjes met de vermelding van het logeeradres stemmen mij echter hoopvol, maar inderdaad, het bestaat niet meer. Navraag in een paar barretjes leert dat niemand in het dorp ‘habbitaciones’ aanbiedt. Dat is balen; nu moet ik nog 30 km fietsen naar een stadje dat meerdere overnachtingsmogelijkheden zou hebben , maar ik heb het eigenlijk wel een beetje gehad voor vandaag…

Na een kilometer of wat doorfietsend kom ik langs een gehucht, Les Piles de Gaia. Nauwelijks ben ik er voorbij of ik zie, toevallig opzij kijkend, een boerderij met een bord ‘eco turismo’. Vol in de remmen! Ik rijd het erf op en bel aan. Het duurt even maar dan doet Joan open: enigzins verwilderd haar, ongeschoren en zich excuserend dat hij aan het lezen was. Wat mij betreft was het slapen, maar wat maakt het uit; hij is nu wakker. Of hij ook een slaapplaats heeft? Ik mag even gaan zitten onder een heerlijk koel afdak met rijen gedroogde bloemen en kruiden; hij moet het even aan zijn vrouw vragen, die de kinderen van school haalt. Zij hebben vanaf vandaag vakantie!

Wij praten wat; gelukkig spreekt Joan duidelijk en niet alleen Catala. Hij is ecologisch boer: geen insecticiden, alleen puur natuur. Dat spreekt mij aan! Als even later zijn vrouw thuiskomt is het snel beslist: zij heeft een slaapplaats, een heel huis zelfs, naast hun boerderij! Normaal voor een grotere groep, maar het is geen probleem als ik er vannacht alleen verblijf. Ik mag de slaapkamer zelf uitkiezen! Een mooi gerestaureerd boerenhuis met oude balken en zware houten meubels.

Marinella, de vrouw van Joan, geeft een rondleiding door het huis. De kinderen Pol, Melissa en Didac (ca. 7-12) zwermen er omheen, af en toe woorden vertalend in het Engels, als ik het catalaans weer eens niet begrijp. Alweer zo’n enorme toevalstreffer. Uiterst aardige mensen; heerlijke omgeving en de vermoeidheid valt als een deken van me af. Joan leidt mij later ook rond over zijn terrein met een uitgebreide kruiden- en groententuin, die is ingericht zoals men dat bij kloosters vroeger deed: een rondgang met bogen, waar wijnranken (gaan) groeien, een waterplaats en de tuin ingericht in kruisvorm. Alles staat er: tijm, basilicum, rosemarijn, oregano, koriander, maar ook geneeskrachtige kruiden: op een groot veld heeft hij calendula gezaaid; aan het eind van de dag zie ik hem met strohoed op en mand aan zijn arm de volwassen planten plukken. Én hij verbouwt bonen, tomaten, linzen en kikkererwten. En sla; hij trekt voor mij een hele krop uit de grond! Een tomaat en een ei krijg ik er later bij; dat wordt dus een heerlijke maaltijd salade. Olijven heb ik zelf nog, evenals een maaltijd tiki marsala, die ik in de magnetron opwarm. Wat kan zo’n vraag -op goed geluk- naar een slaapplaats toch een mooie climax bezorgen. Hun casa rural ‘El Pati Can Roma’ (N41.5039 E1.3406) is echt een lot uit de loterij! Ik zou er nog wel een dag willen blijven, maar de ‘ruta del vagabundo’ lonkt weer (‘peregrino’ kan ik mijzelf -niet in de Heere zijnde- niet noemen). Laat het Treur en Siebelink niet horen…