Ik heb het voorjaar sinds tijden niet zó intens meegemaakt: wat een temperatuur en wat een bloesem. De magnolia’s, prunussen en andere bloeiende bomen en struiken zijn als een uitbundig kleurenpalet van Clemens Briels: het rood, geel en roze spuit er uit! Dankzij windstil weer blijft het lekker lang hangen. Die wind verzamelt zich vast om na een bepaalde datum eens lekker los te barsten, schat ik zo in… Maar geen nood, wat zong Boudewijn de Groot ook weer: “Hoe sterk is de eenzame fietser, die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind zichzelf een weg baant”. Hoewel dat “bord voor z’n kop van de zakenman” niet echt passend is op dit blog, het liedje is er niet minder om.

Vorige week nam ik, met pijn in het hart, afscheid van het werk. Dat is niet ironisch bedoeld als zou je dat in eerste instantie misschien denken- want vlak voor mijn vertrek werd een kredietvoorstel voorbesproken, waar ik mijn spreekwoordelijke tanden graag in had willen zetten. Een mooie kluif, in de risicotechnische zin van het woord. En een kans om samen met de collega’s tot een mooie en verantwoorde propositie te komen: team-werk daar gaat het om! Net als op het Plein, waar we met enkele glazen afscheid van elkaar namen. Maar uiteindelijk is het met dit weer wat mij betreft: ‘partir, c’est sourire un peu’. Sorry collega’s!

En zo kon ik gisteren oneindig genieten van de zomerse sfeer, op weg naar de fietsenmaker waar ik het eerste deel van mijn stage heb gevolgd. Eigen fiets mee, want op een oude fiets… (nee, laat maar). Toch wel vreemd om mijn perfect rijdende bolide gedeeltelijk uit elkaar te halen om te zien of ik alle boutjes en moertjes weer op dezelfde plaats terug kan krijgen…
Maar ik weet nu wel hoe ik een remkabel vervang en waartoe die twee schroefjes op de derailleur dienen. Wat ik niet begrijp: waarom staan die lettertjes ‘H’ en ‘L’ er bijna onleesbaar klein op; die waren mij nog nooit opgevallen! Vandáár dat mijn eerdere pogingen om de versnelling af te stellen hopeloos faalden.
En nu weet ik ook wat een cassette-afnemer is (nee, niet de overvaller van een geldloper) of een kettingzweep (zowaar geen SM-attribuut) en een uitvalnaaf (als die onderweg er maar niet uitvalt, want zo veel reserve naven heb ik straks niet bij me..). Met eeuwige dank, en roem aan de immer vrolijke Ed en met name ook de rustige en bedachtzame Jeroen, die mij in de geheimen van de tweewieler heeft ingewijd.

Vandaag heb ik een spaak vervangen en zelfs een noodspaak gemaakt. Nu gaat dat allemaal vrij soepel in een goed geoutilleerde werkplaats met een fietsenlift en ruime keuze aan fris gereedschap. Hoe ik dat straks in de middle of nowhere ga doen, daar sta ik maar even niet bij stil. Het is in ieder geval handig om te weten wat waar zit en waar het toe dient! En als het toch te gortig wordt, zijn Frankrijk en Spanje niet geweldige wielrennerslanden? Daar zitten vast wel fietsenmakers.
Maar ja, een kettingzweep in het Frans….? (ik houd het maar op ‘en panne’).