Gisteravond heb ik met T&A overlegd hoe we de route van vandaag zullen aanpakken. We lopen gedrieën, want dat is toch veiliger, vanwege de sneeuwvelden die we tegen zullen komen. T&A willen helemaal naar Refugio Vegabaño lopen, wat een tocht van ca. 10 uur is, volgens het Duits / Spaanse stel waar we gisteren mee gegeten hebben. In mijn planning heb ik deze route in tweeën gedeeld, omdat ik dit wat te hooggegrepen vond; dus met een overnachting in Refugio de Vega Huerta, een vrije ‘hut’ (zonder faciliteiten), maar T&A hebben geen slaapspullen bij zich voor een dergelijke tussenstop. Aangezien het vooruitzicht om de gehele route met elkaar te doen toch wel lonkt, geef ik aan dat ik het zal proberen, maar dat ik in Vega Huerta uiteindelijk zal beslissen. Zij gaan akkoord.

Het weer is fantastisch, strakblauw, kristalfris. Dat weerhoudt T er niet van om in zijn T-shirt te starten (dus eigenlijk een TT-shirt, haha.. 🥱). Ik trek toch maar een jack aan, maar… wel in korte broek; dat dan weer wel. Zij hebben lange regenbroeken aan, wat natuurlijk veel verstandiger is met de komende sneeuwvelden. Dom, dom, Stoop; nu ja, even later trek ik ook mijn regenbroek aan, die -ondanks de wijde open te ritsen pijpen- niet over mijn schoenen passen. Striptease op de de route dus (zoals RP ook overkwam – en werd vastgelegd 😉).

Onderweg komen we diverse groepen gemzen (rebecos) tegen, die op veilige afstand blijven, maar niet zó schuw zijn als wanneer er op ze gejaagd wordt; in dit nationale park zal dat wel verboden zijn denk ik.

Maar al snel blijkt dat waterdichte schoenen een ‘must’ zijn in dit terrein. T loopt voorop (de ‘sterkste’) en spoort in de sneeuw. A en ik hebben het voordeel van zijn sporen, hoewel hij ook sporen van zíjn voorgangers volgt. T’s schoenen zijn níet waterdicht; door het ‘schoppen’ in de sneeuw worden zijn sokken geleidelijk nat. Gelukkig heb ik daar geen last van. Ik sluit als ‘grijze wijze’ de rij, mijn plaats kennende (ja, (uit)lachen mag! 😇).

Dat door de sneeuw de -sporadische- markeringen niet zichtbaar zijn en we niet voldoende op onze trackers kijken, zorgt ervoor dat we ergens verkeerd lopen; we zitten veel te hoog! We moeten dalen..

…en dan is het lekker als je vroeger van sleetje rijden hield: op je kont en -hup- naar beneden. Wel in de wetenschap dat er een veilig einde aan de ‘rutsch’ zit; bij een afgrond had ik deze bravour niet vertoond, ‘selbstverständlich’. A volgt, toch maar voorzichtig stappend!

Ondanks het feit dat het af en toe best spannend is (HK: ‘niet neutraal’), zijn de omstandigheden zó ideaal, dat we er echt plezier in hebben. Onze D-tour kost echter flink wat energie; we verspelen kostbare tijd, zeker voor de lange route naar Refugio Vegabaño..

En T&A lopen nèt iets sneller dan ik (tsja, de jeugd hè..), waardoor mijn reserves sneller dalen dan in mijn eentje het geval zou zijn. Dat is natuurlijk de reden dat ik de rij sluit, ik kan ze gewoon niet bij houden, laten we gewoon eerlijk zijn!

Na zeven uur banjeren door de sneeuw en over onregelmatige rotsen bereiken we de refugio libre. Ik ben OP! Ik overleg met T&A en moet eerlijk bekennen dat verder gaan voor mij niet verstandig is. Er staan nog zeker 3-4 uur voor het vervolg naar Refugio Vegabaño en ik ben bang dat ik fouten ga maken als ik verder ga. Er is een grens aan wat ik aankan en dat kan je maar beter onderkennen, hoe jammer ik het vind om afscheid te nemen van T&A. Ik voelde me in hun aanwezigheid absoluut beschermder. Ik bespeur in hun reactie ook enige teleurstelling; ik geloof dat A ook wel een beetje aan haar taks zit, maar zonder slaapzak en -matje is het niet fijn om hier te stoppen. En T had graag nog een spelletje ‘Qwirkle’ gespeeld, bekent hij me later per app (waarmee we onze foto’s uitwisselden). Ik krijg een gevoel dat vergelijkbaar is met het moment dat ik J en R, na een week samen stappen, uitzwaaide op de GR11, in de wetenschap dat ik alleen verder moest. Ach, sentimenteel worden hoort bij de leeftijd, toch?

Net op het moment dat wij afscheid nemen bij de refugio libre, komt uit de richting die T&A moeten vervolgen een ‘lone walker’, die ook halt houdt bij de refugio libre. Robert, uit Berlijn, houdt mij gezelschap in dit spartaanse onderkomen. Het is raar, maar de gesprekken die je voert op zo’n eenzame, maar -bijna- goddelijke plek gaan best diep. Er zijn weinig barrieres; we kennen elkaar niet, we zien elkaar hierna niet meer, dus waarom niet wat openheid (tot op zekere hoogte natuurlijk!). Het blijkt een leuke refugio-genoot, rustig en overdenkend. We mijmeren in de avondzon, die langzaam achter de bergen zakt.

Wat een tocht! Ik had hem niet willen missen. Morgen alleen verder naar Vegabaño… (‘snik’). Nu proberen wat te slapen op die stenen britsen. 🥴