De etappe van vandaag is niet lang, slechts 7 km (eigenlijk 6, maar ik nam wat ‘buitenbochten’), maar zoals ik al schreef zal ik vandaag 1100 m stijgen. En het blijkt dat die 1,1 km stijging een afstand van 4 km overbrugt, dus met wat rekenwerk is dat een stijgingspercentage van… zo’n 25% als ik het wel heb. Ik houd me aanbevolen voor verbetering, want het kan zomaar zo zijn dat ik wartaal uitkraam. Waarom ik dit becijfer, is omdat ik op mijn fietstochten regelmatig verkeersborden met een helling van 5 of 10% tegenkom. En ik ben benieuwd welk stijgingspercentage ik vandaag heb ‘gedaan’. Volgens een Duits stel dat hier in refugio Vega de Ario naast me zit, terwijl ik dit opschrijf, was het traject soms tussen 30-35%. Voldoende om moe van te worden dus…

Maar ik moet dit bericht nu wel wat meer structuur geven en bij het begin beginnen. De route was technisch niet heel zwaar, op een aantal punten weliswaar met wat klim- en klauterwerk, maar heel ‘luchtig’ werd het niet. Maar qua inspanning was het echt een ‘buiten categorie’. In totaal heb ik zeven uur over deze 6-7 km gedaan, met daarin inbegrepen niet meer dan drie kwartier pauze. Nu had ik geen haast; het weer was prachtig, wederom strakblauw, met een heel licht briesje en de temperatuur was aangenaam warm. Zelfs de rugzak voelde goed gedurende de klim. Tijdens korte pauzes was het het natuurlijk wel prettig om de last even af te gooien en er tegenaan te gaan zitten en te genieten van het weidse uitzicht, op dit moment het ruige ‘Macizo Occidental’.

Op één van mijn rust momenten, op een schuine weide aan de voet van een verticale wand, had ik net mijn rugzak tegen een grote eenzame steen gelegd (en mijzelf er tegenaan), toen ik plotseling een steen hoorde vallen, maar slechts één klap. Achterom kijkend naar de steile wand, vroeg ik me af of er stenen naar beneden kwamen vallen, maar ook de volgende klap bleef bij één enkele en dat is niet direct het geluid van vallende, kletterende stenen die van een rotswand loskomen. Ik keek goed of ik een mens zag, wellicht een klimmer in de wand..? Maar niets wees op menselijke aanwezigheid. Ik zag wel een richel aan de vóet van de wand, maar ik kon niet zien wat zich daarachter bevond. Zou het een wild dier zijn..? Ik vertelde al dat er beren in de Picos leven en misschien was één ervan wat stenen aan het verplaatsen. Niet geheel op mijn gemak kauwde ik op mijn granenreep en na een paar slokken water besloot ik toch maar verder te gaan. Jammer voor de broodnodige stop, maar de ‘steenklappen’ bleven met enige regelmaat komen. Ik voelde me niet ‘senang’.

Eenmaal weer opgetuigd en de route langs de steile wand vervolgend, passeerde ik de steenrichel waar ik vanaf mijn ‘rustplek’ niet overheen kon kijken. Maar nu wel…. Een stuk of vier langhoorn geiten keken mij verstoord aan: ‘wat denk je wel, zomaar onze herkauw-rust verstoren?’. ‘En ons potje bokken ‘verstjeren’?’ ‘We waren net zover dat die ouwe grijze verslagen zou worden, maar nu is de wedstrijd onbeslist…!’ Met enige tegenzin maakte het groepje geiten zich uit de voeten, op zoek naar een andere vermaak plek. Ik barste spontaan in lachen uit (gevalletje spanning ontladen) en stelde me voor wat ik gedaan had als een echte bruine beer zijn ‘den’ uit was gekomen. Ik denk dat ik WC-papier nodig had gehad.. (bij me, check!).

De rest van de dag bleef het fauna bestand bij een flink aantal zwartkoppen die luidkeels hun territorium verdedigden (heerlijk geluid: een merel op 78 toeren), wat vinken en in de lucht een aantal majestueus zwevende gieren, op zoek naar kleine geitjes (ik vond een pootrest onderweg).

Na de enorme klim kwam ik aan bij een zgn. ‘collado’, denkende dat ik het hoogste punt had bereikt, maar na deze bergkam gerond te hebben, bleek erachter nog een fikse klim te wachten. En deze illusie herhaalde zich nog twee keer! Om gek van te worden, maar ja, daarvoor ga je ook naar de Picos de Europa.

De bloemen zijn in dit jaargetijde prachtig; van fel geel, tot diep blauw (trompetgentiaan!) en van paars naar lila schakeringen; ik moet de gemaakte foto’s allemaal nog met de app determineren. Dit is de eerste keer dat ik in dit jaargetijde in de hoge bergen loop; in de Alpen ligt doorgaans nog te veel sneeuw.

De aankomst in Refugio Vega de Ario was natuurlijk verlossend. Kleine hut, op een soort hoogvlakte / almweide, waar enkele ezels graasden. Nació, de waard vertelde dat die gebruikt worden om de voorraden naar boven te sjouwen (niet via Canal de Trea, maar een andere route). Goedkoper dan een helicopter! Op internet zag ik bij de voorbereiding een filmpje over de hut en het vervoer; heel traditioneel.

Het eten in de hut is fantastisch. De drank ook overigens.. na een paar ‘cervezas claras’ 0% smaakte de rioja prima. We zijn met vier personen, het Duitse stel en een Oostenrijkse jongen. Dus ik moet flink mijn Duits afstoffen. De slaapzaal met ca. 10 stapelbedden is dus niet al te druk. Toch maar oordoppen in doen. In het hoogseizoen zal het ’s nachts een kabaal zijn van jawelste!

En verder: de douche hier? Een watertankje dat de waard op verzoek opwarmt en vóór gebruik onder druk gepompt moet worden. Een slang met knijptuit geeft water, dat heerlijk warm was, overigens.

De WC? Eén droog composttoilet, alleen voor ‘groot’. ‘Klein’ buiten doen, graag. Verder komt water uit een kraan buiten, drinkbaar, maar niet getest. Tsja, dit is het echte berghutten leven. Niets voor de goudsteigers, toch…?!