Als je de foto’s van de afgelopen dagen hebt bekeken, dan valt je met het beeld hierboven direct iets op. Je zal maar een ‘witte raaf’ zijn en op je eerste wandeldag getracteerd worden op een kristal heldere blauwe lucht, met daarin al vroeg die heerlijke warme ster die het leven in het algemeen en de wandeltocht door de Cares-kloof in het bijzonder, dito aangenaam maakt. De toppen die ik gisteren bij aankomst niet in volle omvang kon zien, steken nu imposant af tegen het volle groen beneden en het blauwer dan blauw erboven. Een overweldigend polaroid-plaatje.

De overnachting in Poncebos was aangenaam. Gisteravond was het volle bak met een groep van ca. 20 Fransen. Gelukkig kon ik mijn maaltijd iets eerder bestellen, want anders had het lang geduurd, met die groep ‘culinaire connaisseurs’. Mijn menu bestond uit asperges vooraf (!) en lokaal gevangen forel daarna. Heerlijk, ‘chapeau’ voor de kok (maar dat heb ik de Fransen niet horen zeggen).

Gisteravond had ik nog een eigen slaapkamer, weliswaar met de douche / toilet op de gang…; je kan maar beter geleidelijk aan het berghutten leven wennen, want vanavond wordt het een stapelbed!

De rivier de Cares heeft zich gedurende miljoenen jaren door het kalkgesteente ‘gevreten’, met een zeer diepe en op sommige plaatsen bijzonder smalle kloof. Imposanter is echter het werk dat arbeiders jaren geleden hebben gerealiseerd: een hoger gelegen tunnel- en kanaalsysteem waarmee het snelstromende water uiteindelijk naar turbines wordt geleid en -ongetwijfeld- oneindig veel energie opwekt.

Het pad dat uit de rots werd gehouwen om het zware project te realiseren, is nu een enorme toeristische magneet. Gelukkig is het nog vroeg in het seizoen, maar het is op deze mooie dag al gezellig druk met dagjesmensen.

Het pad is makkelijk en niet zwaar en het aantal hoogtemeters valt reuze mee (hoewel de eerste dag met rugzak altijd even wennen is). Ik doe het rustig aan; ik heb alle tijd. Ik leg de bijna 13 km af in vijf uur, maar daar zijn vele fotostops en enkele rustpauzes bij inbegrepen. Ik geniet van het mooie weer; garanties dat het aanhoudt zijn er helaas niet. Er zijn wel wat veegwolken in de lucht, die kunnen duiden op een weersverandering. Maar vandaag zijn de weersgod(inn)en me gunstig gezind.

Dat het drukke toeristische seizoen nog moet beginnen en er vandaag inderdaad veel dagjesmensen zijn, merk ik aan de albergue waar ik slaap. Volgens de waard, een jonge vent met een ‘cola de caballo’, die ijverig op een kleine gitaar, bijna een ukelele, probeert te spelen, ben ik de enige gast vanavond. Dat wordt gezellig en uitbundig feesten! Dit nadeel ‘heb’ natuurlijk wel zijn voordeel dat ik alleen slaap in kamer 1 met vier stapelbedden; ruime keuze waar ik kan gaan liggen. Ik kies het onderbed bij het raam, voor frisse lucht..

Hopelijk weet de kok vanavond voor één persoon nog iets imposants en overweldigend te maken. Lang zal het feest niet duren en 10 uur ‘hüttenruhe’ zal geen probleem worden. Morgen loop ik naar de Refugio de Ario, op 1630 m hoogte. Afhankelijk van het weer kies ik de ene of de andere route; ik ben er nog niet uit. De afstand is niet lang, slechts 7 km, maar ik stijg er één. Dan gaat het echte werk dus beginnen…

Nog wat ‘random’ kiekjes: