De top van Europa? Joost Klein had er kunnen staan, op (of in) de top van Europa. Het liedje was aanstekelijk genoeg om te kunnen winnen, ware het niet dat onze nationale trots voortijdig ‘geblesseerd’ raakte, waardoor de top voor hem onbereikbaar bleef.

Ik ga hem wel proberen te bereiken, de top van Europa. Niet één, maar meerdere: de toppen van Europa, de Picos de Europa (spreek overdreven uit: ‘Ééoeropa’), het ruige Noord-Spaanse gebergte dat deze naam kreeg van Spaanse zeevaarders, die -terugkerend uit de west- deze hoge bergen als eerste zagen bij het bereiken van hun thuisland (volgens Wikipedia althans).

En niet zingend, hoewel ik voorzichtig wel een deuntje in m’n hoofd zal neuriën, want meer kan ik de buitenwereld niet aan doen. Van de weeromstuit zullen mens en dier op het geluid van mijn gezang het gebergte op een drafje verlaten en dat is nu ook weer niet mijn bedoeling.

Nee, wandelend ga ik de Picos, onderdeel van de Cordillera Cantábrica, bezoeken, met in mijn rugzak mijn kleine wandeltentje, voor het geval in een hut geen slaapplek voorhanden is, maar ook voor het geval een etappe te zwaar is, of ik hem moet onderbreken omdat het weer plotseling omslaat, wat in dit deel van Spanje  -aan de golf van Biskaje- geen uitzondering is. 

Maar mijn slaapzak en -matje komen waarschijnlijk ook van pas in één van de verschillende Refugios Libres in de bergen, noodonderkomens waar je vrij kan overnachten, als er tenminste plaats is en de 2-4 harde slaapbanken niet reeds bezet zijn; wie het eerst komt.. Maar ook dan biedt de tent mogelijk uitkomst. Mijn wandelstokken zijn tevens de tentstokken; dat scheelt weer gewicht…

Nu ik het daar toch over heb; het lukt me helaas wéér niet om het gewicht van de rugzak onder tien kilo te houden. Met drinkwater erbij (dat hard nodig in dit karstgebergte, waar drinkwater schaars is en het water dát voorhanden is, waarschijnlijk is vervuild door de kudden koeien, paarden en geiten die er rondlopen) zit ik op 13 kilo. Veel drinken maakt dus lichter!

Wat is het plan? Zaterdag brengt M mij naar Benissa, waar ik de (directe) busverbinding neem naar Alicante Estación de Tren. Vandaaruit neem ik de (directe) treinverbinding -via Madrid- naar de noordelijke havenstad Santander, de hoofdstad van de autonome regio Cantabrië. In Santander blijf ik twee nachten om gedurende de dag de stad te verkennen en maandag reis ik met de bus (helaas niet direct: met een tussenstop in Llanes, kustplaats in Asturië) naar Arenas de Cabrales. Met nog een uurtje wandelen naar Poncebos, één van de drie belangrijkste toegangspoorten naar het nationale park, begint de tocht in Hostal Poncebos, aan het begin (of aan het eind; het is maar hoe je het bekijkt) van de indrukwekkende Rio Cares-kloof.

Vandaaruit hoop ik in ca. 12 dagen een ronde te lopen, die bekend staat als de Anillo Extrem (één van de Anillos de los Picos) en die het westelijke en het centrale massief (macizo) van de Picos verbindt. Het oostelijke deel laat ik ‘rechts’ liggen..

M blijft met moeder J lekker twee weken genieten van het mooie weer aan de Spaanse oostkust. Bezoekje aan de markt, lekker ‘menú de mediodía’ en ginrummy in de avond.. Ik word zeker niet gemist!

En nu maar hopen dat de Spaanse weergoden mij in het noorden ook gunstig gezind zijn.

Reis je virtueel met me mee? Dan vertel ik je ook over de Cantabrische bruine beren en de wolven die er schijnen rond te lopen…