Verbaasde ik me er in het vorige bericht nog over dat de Via Verde vanaf Trespaderne zich nog in erbarmelijke staat bevond.. Enkele kilometers verderop, na mijn overnachting in Oña (prima hostal: La Muralla, met ernaast gelegen restaurant El Cazador), ligt een fraaie loper van fijne gravel, die tot aan de einder rijkt. Nog niet ontgonnen met gezellige terrasjes in opgeknapte, voormalige smalspoorstationnetjes, maar dat komt nog wel (post-corona, want er rijdt of loopt geen kip).

Nu staan bij die oude gebouwtjes waarschuwingsbordjes: instortingsgevaar! Niet dat dat echt noodzakelijk is, want dat is overduidelijk als je even bij zo’n oude ruïne blijft staan: boompjes groeien door het ingestorte dak en alles binnenin ligt in puin; grafiti rondom. Zonde eigenlijk, ook dit is belangrijk cultureel erfgoed, uit de tijd dat Spanje nog groot was in de mijnbouw en ijzererts- (en andere mineralen-) winning. Ongelofelijk, om de ca. honderd, tweehonderd meter staat er wel een stenen constructie; hier en daar oude putten waar kolen in werden opgeslagen en restanten van watertanks. De stoom moet in tijden van weleer flink de lucht in zijn geblazen. Ik verbeeld me dat ik een verre stoomfluit hoor..

Dat moet mijn vermoeidheid zijn, want het ganse traject heb ik wind tegen. Nu is dat in combinatie met de stralende zon natuurlijk vele malen beter dan de wind in de rug… in de stromende regen, maar het feit dat ik (alweer) vele kilometers lang stijg (weliswaar max. 2%) en verwoed tegen de koele bries in trap, doet me af en toe verzuchten: hoe ver nog. Een bekend, passend lied van Boudewijn de Groot klinkt in mijn hoofd, afgewisseld met Sympathy for the devil van de Stones, vooral het gedeelte na ca. 5 min. speeltijd.. whoewhoeeee). 😉

Omdat er dus geen gezellige uitspanningen zijn, noch aanlokkelijke terrasjes met ijsreclameparasols, zet ik zelf maar koffie op een ‘Area de descansa’, bestaande uit een paar picknick banken, een glijbaantje en een afvalbak, omzoomd door twee juveniele boompjes. Onkruid weelt tierig rondom alle constructies. Mijn brander (van de Fjällräven Classic; HK,B&N!) snort erop los, beschut door twee tassen, en binnen ‘no time’ zit ik aan een oplosmokka, met een ‘chocolatechip cookie’ (nou vooruit twee dan). Ook mijn lunch is weer zelf gemaakt, op een zelfde soort plek, 30 kilometer verderop. Niet heel gezellig, maar ook dit soort dagen zitten in een solo reis gepland. Je neemt het zoals het komt!

Wie me wel (kort) vergezellen zijn de vele vogels, die verschrikt opvliegen als mijn banden krakend over de steentjes mijn aankomst verraden. Mooi gekleurde, saai gevederde; ik herken ze niet allemaal, helaas. Ik spot de veldleeuwerik, patrijzen, gorsen (welke?), bijeneters (mooi! Prrrrup prrrup in de lucht), maar vooral hoor ik een aantal dat zich niet laat zien: nachtegalen (heel veel!), een paar wielewalen, spechten.. Afijn, ik zal jullie verder niet vermoeien met een te grote opsomming. Ik raad beginnende vogelaars van harte de leuke podcast: ‘de vogelspotcast’ aan (tip van zoon J). Leuk!

De via verde loopt bijna tot Burgos. Het laatste stukje traject loopt langs een saai industrieterrein (met onmiskenbaar een varkensslachterij; oei, wat een stank!) en een buitenwijk. Het verkeer is heel rustig en de zon schijnt nog steeds. Onderweg heb ik al een reservering gemaakt in Hostal RiMboMbin (spannend die letterweergave.. een ramp om vaak te moeten typen 🤓), met een heerlijk verwarmd terras en een kamer met koelkastje (met een lichtje.. D!). Ik blijf hier twee nachten; de boog hoeft niet altijd gespannen te staan… (wat El Cid zal beamen!).

Morgen de stad verkennen en op zoek naar mijn inspirator…