Zo. 24 juni. Ik had een bijzondere ontmoeting met een outdoor-specialist, een jonge vrouw die bepaald haar mannetje staat. Ik volg haar blog sinds ik -googelend naar de GR11- op haar site stuitte, toevallig net in de periode dat zij zelf de Spaanse Pyreneeën-tocht (HRP/GR11) liep en online haar reiservaringen met de buitenwereld deelde. Dat ze daarna nog eens een paar duizend kilometer wandelde in Patagonië, Zuid-Amerika (in haar eentje!), deed me vermoeden dat zij mij wel eens een paar waardevolle tips kon geven voor míjn eerste solo-tocht; de “do’s and don’t’s” voor de solo-hiker. Ook de PCT, de Pacific Crest Trail, heeft zij inmiddels op haar naam staan. Niet slecht voor een dame van amper vier turven hoog, met een blonde paardenstaart en stralende blossen op de wangen…

En goedlachs! We ontmoetten elkaar op het terras van een uitspanning in haar stad. Roze-blauw geblokt overhemd -een vrouwelijk houthakkers shirt zeg maar- en een roze rugzak. Kan niet missen; dit moest haar zijn, want op haar tochten in de wildernis viel haar vrolijke uitrusting met bijpassende schoenen ook al op. Zo in de bewoonde wereld, in deze outfit, zou je niet vermoeden dat hier een echte ‘thru-hiker’ achter schuil gaat, die weer en wind, regen en sneeuw trotseert en dat ook nog eens op trailrunners en slapend in een tarptent. Voor de stedelingen onder jullie: dat is een met wandelstokken gespannen tentzeil, waar de wind onderdoor giert, je een geultje omheen moet graven om niet weg te drijven bij een wolkbreuk, maar die minder dan een kilo weegt en dat is toch een belangrijk voordeel als je je huis bergop-bergaf op je rug meesjouwt! Besparen is een kunst; weglaten een gave en laat ik als risicomijdend bankier daar nu niet zo goed in zijn…

“Simplify, then add lightness” – Colin Chapman (founder of Lotus Cars)

Vóór de ontmoeting met mijn outdoor-voorbeeld bedroeg mijn paklijst 15 kilo, inclusief een liter water. Alles netjes gewogen met de oude brievenweegschaal van mijn dierbare vader (die nog brieven schreef!). Ik ben nog niet zo ver dat ik gaatjes in mijn tandenborstel boor om gewicht te besparen, maar ik ben wel van het adagium ‘meten = weten’. Dus houd ik al mijn ‘outdoor-gear’ bij in een bestand dat mij op het onwrikbare feit drukt dat -opgeteld- mijn rug bijna één vijfde van mijzelf moet dragen… Dat mijn gesprekspartner met dezelfde rekensom op minder één achtste uitkomt, betekent het dat ik zo’n slordige zes kilo moet zien te schrappen van mijn excelletje (of ruim 45kg moet aankomen, maar om de een of andere reden lijkt me dat niet zo’n bijster goed idee voor zo’n lange, zware bergwandeltocht).

Afijn, met haar adviezen ben ik nog eens kritisch door de paklijst gegaan. Zal ik meer risico lopen als ik zonder naaisetje en complete eerste hulpkit op pad ga? Het simpele advies van de ‘thru-hiker’: “een halve strip paracetamol en twee pleisters is voldoende; de rest ‘leen’ je bij andere hikers die doorgaans met te veel bagage lopen…” Licht, lichter, ultralight luidde het devies. “Waarom meer dan twee shirts? Stinken doe je toch wel tijdens de tocht. En jij niet alleen!”

Although no technical standards exist, the terms light and ultralight (…) are commonly given as lightweight being under 15 kg, and ultralight under 10 kg. (Bron: en.m.wikipedia.org)

Langzaam werd mijn laagje beschaving afgepeld tot de basis van het meest essentiële. Niet zowél een multitool én een buckknife; het mes van HK 😉 volstaat. Geen mok én een (plastic) glas… jammer voor die wijn op 2500m hoogte. “Gewoon met de fles aan de mond, toasten op het wijdse uitzicht en de besneeuwde toppen.” Wel overgeschonken in een plastic, want lichte waterfles natuurlijk.

Inmiddels ben ik met een maximale kritische blik, maar nog wel beantwoordend aan mijn minimale risico-bewustzijn, door de paklijst gegaan en is de rugzak geslonken tot ca. 12 kg, niet in de laatste plaats omdat ik sinds kort China heb ontdekt als leverancier van ultralichte outdoorspullen, tegen een ook nog eens ultralage prijs. Zo heb ik mijn twee kilo wegende één-persoonstent -gekocht voor mijn fietstochten- ingeruild voor een (dubbellaags-)tentje van iets meer dan een kilo, dat ik opzet met behulp van mijn uitschuifbare wandelstokken (net als die tarptent overigens); heel ingenieus! Ook mijn slaapzak heb ik bij Aliexpress ingeruild lichter exemplaar, dat nog wel voldoet aan de gewenste comfort-temperatuur. Lang leve de webwinkels!

Met alle tips van de thru-hiker (“met de beren in de Pyreneeën valt het reuze mee”), krijg ik er steeds meer zin in. Ik kan niet wachten om die rugzak om te doen. Hoewel mijn rug zal smachten naar die 1/8^e; hij zal het moeten doen met 1/6^e…

En om in de stemming te komen heb ik mijn nieuwe Axemen-tentje maar eens in de tuin opgezet, compleet met slaapmatje en de lichtgewicht slaapzak, en flink besproeid met water. Alles blijft gelukkig kurkdroog!

De opengeslagen tentopening ziet er aanlokkelijk uit…drie keer raden waar ik vannacht slaap?! Het aftellen tot 24 augustus is begonnen…