19 Mei. Ca. 4km gefietst. Gefietst? Je bent er toch al? Ja, maar er waren nog zo wat dingen te regelen.. Vóór vertrek, ik denk zo’n vijf maanden geleden, zocht ik per email contact met een aantal fietsenwinkels in Sevilla, met de vraag of zij een fietsdoos voor mij konden regelen, voor het transport terug naar NL. Victor, van Taller de Bicicletas, was de eerste met een positieve reactie. Of ik een maand van tevoren nog wel even een reminder wilde sturen, om hem te helpen herinneren. Zo gezegd zo gedaan: tijdens de tocht zoek ik weer contact met Victor. Hoeveel ik er wil hebben? Mwâh, doe maar een stuk of twintig, maar nee, ik antwoord braaf dat het maar om één Rocinante gaat.. De maat? Ook die voldoet, als ik het stuur en de pedalen verwijder, hoewel de Nederlandse doos van Halfords wel wat groter is.. (langere mensen, grotere fietsen en.. juist ja).

In Sevilla aangekomen is het allereerste wat ik doe Victor opzoeken, op de Avda Recaredo. Ik denk: bepakt en bezakt maakt meer indruk en hij ziet direct hoe mijn fiets eruit ziet. Maar de maten waren vooraf per email al gecheckt, dus dat zou goed moeten zijn. De fietsenwinkel is een heel klein zaakje en Victor is druk aan het werk. ‘Ah, Frank, lo siento (= helaas), de doos moest terug naar de leverancier in verband met een verkeerde bestelling en.. (heel verhaal, waarvan ik de helft begrijp). Geen doos dus! Kan je het je voorstellen? Máánden van te voren geregeld; een paar weken vóór aankomst regelmatig emailcontact en ‘no problema’, die doos heeft ie wel? Dat zijn van die momenten dat ik ‘de Spanjaard’ verwens.. Maar vergeet dit direkt; ik heb zoveel positieve ervaringen, dat deze mindere gebeurtenis eigenlijk het vermelden niet waard is. Maar niet om het een of ander: ik had er vóór vertrek eigenlijk stilletjes al rekening mee gehouden… Mijn láátste Halfords-doos, gescoord vóór het tragische faillissement van deze mobiliteits-icoon in Nederland, had ik voor vertrek al helemaal ingepakt voor het geval dát… Opgevouwen en in plastic folie gewikkeld, klaar voor Mieke om mee te nemen op haar vlucht naar Sevilla. Af en toe verwens ik mezelf over zoveel geregel vooraf; denkend aan Mel: ‘take life as it gets..?’ Maar hij werd wel geconfronteerd met een dubbelgevouwen wiel na aankomst in Spanje..

Lang verhaal kort: ik ga ongeveer tien fietsenwinkels langs om te vragen of zij een doos hebben, maar ofwel: ‘al aan een een andere Hollander meegegeven’ (hé, er zijn er dus meer..?), danwel te klein of net kapot gemaakt om weg te gooien. Tien winkels? Het stikt ervan in Sevilla! Sevilla is een fietsstad! Mijn laatste kilometers rijd ik over een onverhard fietspad linea recta de hoofstad van Andalucía binnen. Langs een ornitologisch ‘parque natural’, waar het stikt van de zwarte en witte ibissen.
Granada fietste ik binnen via een fietspad langs de rivier, maar deze binnenkomst is niet minder relaxed. De stad is vergeven van de groen geplaveide fietspaden, tot diep in het centrum!

Maar al die fietswinkels kunnen mij dus helaas niet helpen, hetgeen betekent dat mijn ‘plan noodgeval’ in werking treedt: Mieke moet de Halfords-doos meenemen, inclusief de pakkettape die ik voor haar vertrek heb klaargelegd..  Voor haar meer gesjouw, maar die fiets (oyé, niet zo denigrerend na zoveel kilometers…) sorry, Rocinante wil ik wel weer thuis hebben na deze tocht!

Hetgeen dus de verklaring is voor mijn gereden kilometers vandaag, maar hé, ‘no te preocupes’, als je ruim 1300 warme, zware, maar óngelooflijk mooie kilometers heb gefietst.. wat zouden die kleine irritaties aan het eind dan zijn? Een rimpel in een vat vol geluk.. een echo in een mooi concert.. ..¡Camarero! Otro vino por favor!..

..no palabre..