3 Mei, vandaag een échte rustdag. Gisteren 72km gefietst, waarvan ca. 40 weer over een (licht stijgende) via verde, de Ruta de Don Quijote (mijn grote leermeester), wat uiteindelijk ook best vermoeiend is, zeker in de warmte die nu een steeds zuidelijker temperatuur begint aan te nemen: was het in de bergen een aantal dagen geleden nog koud, een graad of 8 in de ochtend en in de middag tussen de 12-14¤, vnl. door een kille bries, maar nu ik Andalusië begin te naderen loopt de temperatuur op tot zo’n 30¤. Heerlijk!

Ik zou jullie nog vertellen over La Ciudad Encantada, de betoverde stad. CE is eigenlijk helemaal geen stad, maar een belangrijke geologische site in Spanje, daterend uit het Mesozoïcum (de 2e Era) en dan de laatste periode daarvan, het Krijt, zo’n slordige 65-150 mln jaar geleden. Nu heb ik tijdens mijn studie wel een bijvak Geologie gedaan (je weet wel, van dat Spaanse avontuur 35 -inderdaad Kees!- jaar geleden), maar denk nu niet dat ik dat allemaal onthouden heb! Google is gelukkig immer en alom aanwezig. 😉

Na mijn fietsdag van (toen ook) 72km loop ik in de namiddag door dit prachtige fenomeen. De rotsformaties bestaan uit een zachtere zandsteen onderlaag en een hardere kalksteen bovenlaag, afgezet toen het in het Krijt een mariene binnenzee was, met ontelbare kreeftjes en andere kalk-exoskelet-achtigen. Miljoenen jaren leefden deze in de rustige binnenzee en zonken, als ze met z’n evenzovele miljoenen het leven lieten, naar de bodem om een mooie kalksteenlaag te vormen op het zandsediment van weer miljoenen jaren dáárvoor.

Toen de bodem door vulkanische of geotectonische activiteit werd opgeheven en vervolgens miljoenen jaren onderhevig was aan erosie door regen en wind, ontstonden dus de vreemde formaties waar ik en miljoenen anderen (maar nu even niet; ik wandel er in m’n eentje doorheen!) van kunnen genieten. De formaties hebben namen meegekregen zoals je in druipsteengrotten ook vaak treft (de cathedraal, de preekstoel etc.), maar hier zijn het vnl. dieren, zoals de hond, de schildpad, de beren en: het gevecht tussen de krokodil en de olifant (zou daar mijn associatie bij de vorige foto update vandaan komen?). Ik maak natuurlijk talrijke plaatjes, waarvan hieronder een kleine selectie, en slaap die avond in het hostal (La Ciudad Encantada; 40.206766,-2.005386), dat zich naast het park bevindt. Ik droom van wandelende stenen… gek hè?

Ik heb gelukkig niet omgekeken; anders was ík misschien in een rots (zout)formatie getransformeerd (vrij naar een bepaald oud boek..)!

Maar zie, ik ben er nog en nu genietend van een Middeleeuws feestje! Dat komt zo: ik wilde nu echt van een rustdag genieten en koos hiervoor het plaatsje Alcaraz uit. Volgens het boekje een aardig bergplaatsje dat een stop of een overnachting waard is. Eén van de hostals heeft lovende waarderingen op internet, dus dat leek mij een reservering voor twee nachten waard.

Maar toen ik gisteren het plaatsje naderde, kreeg ik spijt. Het leek helemaal niets, heel klein en een garantie voor een slaapverwekkende dag (wat op zichzelf helemaal niet verkeerd is voor een rustdag). Alleen een ruïne op de heuvel, maar verder was er (nog) niet veel te zien van het plaatsje. Dus ik fietste naar binnen, nadenkend over een reden om de reservering voor de tweede nacht af te zeggen. Terwijl ik de eerste straten doorfietste bleek het dorpje langgerekter en eigenlijk half verscholen tussen de heuvels. Ik moest nog behoorlijk op de trappers staan, want het werd steiler en steiler. En de straatjes smaller, totdat ik een onder een spandoek doorreed met in fraaie letters ‘Mercado Medieval’. Ook de huizen waren inmiddels flink oud, met prachtige oude houten deuren. Er begon ook wat rumoer door te dringen. En plotseling stond ik daar op een mooi plein met aan het eind een reusachtige kerk/cathedraal met twee torens en een menigte mensen bij allemaal kraampjes. Diverse mensen in ‘Middeleeuwse’ kleding en centraal op het plein een draaimolen met enge beesten en een drakenschommel.

Ik viel dus met mijn neus in de Middeleeuwse boter (die zal ranzig zijn, hoor ik je denken..). Na een heerlijk biertje bij een van de kraampjes moest ik toch op zoek naar het bejubelde hostal, Los Rosales, maar daarvoor moet ik nog iets hoger naar het eind van het stadje. En ja hoor: prachtig uitkijkend over de valei ligt daar het hostal (38.663927,-2.492494), waar ik werd begroet door een uiterst vriendelijke mevrouw, die me vertelde dat ze veel vaker fietsers over de vloer krijgt. Wat wil je, met die lovende recenties, waaronder één van een fietser die vertelde dat zijn fiets op het balkon mag staan! Balkon!! Dat heb ik nog niet gehad. En zo komt het dat ik nu vandaag uiterst relaxed mijn blog bijwerk, nagenietend van een rumoerige, maar gezellige avond tussen alleen maar Spanjaarden die van feesten weten! Mijn fiets weliswaar op de gang, maar het andere dat ik las op internet is juist: ik kreeg vanochtend spontaan ontbijt op de kamer geserveerd! En dan is een balkon zonder fiets een heerlijke ontbijtplek!

Hoezo slaapverwekkend dorpje? Ik moet gewoon niet te snel mijn conclusie trekken! Kijk zelf maar:

Zo dat was het weer even!