17 Juli, 36¤< geen wolkje te zien. Eergisteren stortregende het ’s nachts, het leek wel de moesson. Het klaterde op het dak en even dacht ik dat het terras zou volregenen en vervolgens naar binnen zou stromen. In de herfst kunnen dit soort buien dagen achtereen plaatsvinden; ze staan eufemistisch bekend als de ‘gota fria’: de koude druppel. Maar nu is het een laatste stuiptrekking in gevecht met de zomerzon, die inmiddels meedogenloos brandt. Zware tijden voor de buitenberoepers: wegwerkers, bouwvakkers (hoewel de bouw hier aardig op z’n gat ligt, met een werkeloosheid van ruim 20%..), bedienend personeel etc. Zwoegen en zweten in de hitte. Geen wonder dat de siesta hier heilig is. Even een adempauze.

Maar niet voor de obers in Casita de Paco waar ik op dit moment zit. Zondagmiddag, spitsuur in het spaanse uitgaansleven. Restaurants, met name de lokale eetgelegenheden waar families komen, zitten barstensvol, zoöok het restaurant met die mooie voornaam. Een kakafonie van geluiden, waar, als ik mijn ogen dichtdoe, geen enkel bekend woord in te ontdekken valt, zoveel lawaai om mij heen. De obers lopen met bezwete hoofden rond en werken keihard voor hun ongetwijfeld magere uurloon. Wat wil je; je eet hier een menu media dia voor € 10,-. Dat is een voorgerecht, een hoofdgerecht, een nagerecht, brood met alioli, wijn en water! Geen 3-sterren restaurant, maar gewoon lekker eten. Het is de kunst om de lunch licht te houden: een salade en een visje bijvoorbeeld en zomerfruit toe. Want voor je het weet eet je ook die patatas bravas, gedoopt in de knoflook mayonaise. En die lekker in olie gebakken uien en groenten die ik vandaag bij mijn calamares geserveerd krijg. Dan rest er van de middag niets anders dan lui languit op de bank liggen, het liefst in de schaduw met een koel briesje over de lome lijf. De helft laten staan vind ik moeilijk, maar als ik nog iets wil doen vanmiddag, is dat het enige recept dat helpt.

Tegenover mij zitten aan een tafel vijf vrouwen. Het zouden zomaar vijf generaties kunnen zijn, waarbij de jongste ik schat 9-10 is en de oudste misschien 80. Maar je kan je reuze vergissen bij Spanjaarden. Die vrouw van 80 zou best nog maar 60 kunnen zijn, getekend door het harde leven toen de luxe ver te zoeken was.
Als een van de vrouwen opstaat, kan ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en ik vraag het haar gewoon. En zie: de vriendelijke aard van de Spanjaarden; geen geïrriteerde blik van ‘wat moet je van me’. Nee, mama neemt ruim de tijd om mij uit te leggen dat het maar vier gereneraties zijn: abuela, madre, hija en nieta, ofwel oma, moeder, dochter en kleindochter. En de ‘granddame’ die ik voor overgrootmoeder hield blijkt een oudere zus van abuela te zijn. En dochter is niet de dochter van de moeder, maar van een andere zus die er niet is. Want de man van de moeder… Ik raak het spoor bijster bij de uitleg die de moeder mij geduldig geeft. Alle vrouwen knikken instemmend en lachen me toe. De twee ‘abuelas’ wapperen met hun waaiers, want het is zelfs binnen onder de bungelende ventilator warm. Cinco mujeres, vijf vrouwen, lekker uit eten. Ik schat hun gezamenlijke gewicht op 430 kg, het kleine meisje meegerekend…

Als ik de rekening vraag krijg ik voor die spotprijs van het menu ook nog een likeurtje geserveerd: een liqor de manzana (= appel). Ik wil het laten staan, maar ik ben al rozig van de twee glazen rosé, dus deze kan er ook nog wel bij. Ondanks het feit dat ik de ‘patatas’ en de gebakken ‘verduras’ heb laten staan, vrees ik dat ik tot die luie bank ben veroordeeld…

Onderweg naar huis rijd ik langs de zee en het strand. Dat ziet er heel aanlokelijk uit! Twee uur wachten na eten voordat je gaat zwemmen, zei mijn moeder altijd. Ach, het water is ondiep en mijn zwemmen beperkt zich tot een beetje drijven om af te koelen. Het is druk aan het strand, iets te druk. En bovendien heb ik geen zin om zonnebrand op te smeren, dus na de duik verlaat ik de menigte weer. Thuisgekomen waait er een koel briesje. En op het terras staat een ligbank. Drie maal raden…