30 Juni, zon en warm! Slechts 42 km gefietst, vanwege die tweede col vandaag: 1657m.
Zoals ik in mijn vorige bericht aangaf gaat de route volgens mijn boekje via Villarroya de los Piñares en dan verder naar Teruel. Al bij de voorbereiding van mijn tocht kom ik erachter dat op slechts 19 km afstand van Villarroya het dorpje Aliaga ligt. En bij het noemen van dit plaatsje gaat mijn hart sneller kloppen! Dertig jaar (!) geleden, in 1981, is Aliaga de eindbestemming van mijn studiereis in het derde jaar biologie; als ‘minor’ (toen nog gewoon ‘bijvak’) heb ik geologie gekozen en in dat studiejaar staat een excursie op het programma. Samen met eerstejaars studenten geologie, die toentertijd nog in Leiden een faculteit hebben (vrij snel daarna wegbezuinigd naar Utrecht; onbegrijpelijk, met zo’n mooi gebouw aan de Raamgracht).

Wij reisden in gehuurde busjes, via het Centraal Massief in Frankrijk (vanwege de Chaîne des Volcans / des Puys) naar Spanje, onderweg kamperend in krakkemikkige tenten met zwaar katoenen doek. Wij biologen zijn met z’n vijven, waarvan drie jongens die alledrie Frank heten; hoe zoek je het uit..!
Het is 1981, geen internet, Spanje is eigenlijk net onder het juk van Franco bevrijd. Je moet echt nog oppassen voor de Guardia Civil; dat zijn geen fijne jongens: ongeschoren, zonnebil op. O wee als je met de auto een doorgetrokken streep overschrijdt.. Ik speek geen woord Spaans en leer mijn eerste woorden van een andere Frank. Dat de ‘v’ als een zachte ‘b’ wordt uitgesproken en de ‘j’ als een ‘g’. Rare jongens die Spanjaarden…

Zoals gezegd kamperen we maar niet op een camping want die heeft Aliaga nog niet, maar op een veldje bij het riviertje de Guadelope, dat daar samenkomt met een ander stroompje. Ik kom er nu tijdens mijn fietstocht achter dat de locals het plekje ‘Dos Aguas’ noemen (logisch toch?), maar misschien was ik dat vergeten. Wassen deden we ons in het ijskoude riviertje; toilet is een verhaal apart…

Overdag gaan wij het veld in om het gebied in (geologische) kaart te brengen; het is snikheet als we door het ruige landschap struinen, met een loepje en een flesje zoutzuur; en een aantekenboekje natuurlijk! ’s Avonds werken wij in de kroeg onze aantekeningen uit. De lokale jongeren, maar ook de ouderen zijn in die tijd reuze nieuwsgierig wat wij allemaal uitspoken. Kaarten komen op tafel, met geologische structuren, maar de locals hebben alleen oog voor de dorpjes, de rivieren en kunnen ons de exacte locaties van watervallen of grotten aanwijzen. Zo ging dat: zij werken overdag, wij doen veldonderzoek en na gedane arbeid treffen wij elkaar vnl. in Bar La Parra (met leuke eenvoudige ‘gok’automaten, waar je een peseta in gooit en met een beetje geluk haal je er twee peseta’s uit..). Sigaretten zijn ongematteerd van het merk Ducados en vreselijk zwaar; je haalt ze uit het pakje en moet ze ‘her’rollen: het zijn dus voorgedraaide ‘sjekkies’ (daar kom ik pas achter als de eerste jammerlijk uiteenvalt..).

Het vindt plaats van eind mei tot eind juni in 1981 en zoals jullie door mijn eerdere verslag weten is eind juni de tijd van Sant Joan (of San Juan voor niet-Catalanen): groot feest dus, ook voor ons studenten. Om een lang verhaal kort te maken, nederlandse jongens vinden spaanse meisjes leuk en omgekeerd en het zijn hele bijzondere dagen, vooral als je geen woord Spaans spreekt…

Wat ik nog wel kwijt wil is een leuke anekdote (althans, dat vind ikzelf..): wij worden door onze vrienden meegetroond naar hun ‘jeugdsoos’, een verlaten huis waar op de begane grond een groot bad staat, dat geheel gevuld is met… sangria! Een bad vol, kan je het je voorstellen? Het bad wordt afgedekt met een kale deur! De hele avond wordt sangria gedronken en in de ochtend wordt het bad gewoon weer afgedekt, voor de volgende dag… Één van die ochtenden, na een zwaar feest, gaan wij met onze spaanse vrienden de campo in en roosteren een van een boer ‘geleend’ konijn, tussen twee dakpannen: kampvuurtje maken, laten smeulen, dakpan-hol-dakpan-bol en het gevilde konijn ertussen; uurtje doezelen in de ochtendzon en.. smullen maar! In NL bak je na een wilde avond een ei met spek.. Wat is romantischer?

Al jaren staat bij mij dus op het programma om nog eens naar dit plaatsje terug te keren. Het is er tot op heden niet van gekomen. Totdat ik tot de ontdekking kom dat mijn fietsroute vlak langs Aliaga loopt. Die kans laat ik mij niet ontvallen; die 20 km rijd ik graag om!
Terwijl ik de afslag naar Aliaga neem, denk ik dieper na over mijn wens om hier nog eens terug te keren. Wat maakt deze plek zo bijzonder?
Ineens realiseer ik mij dat twee maanden voor deze reis mijn moeder overlijdt, 56 jaar, veel te jong. Ik beleef deze periode in 1981 in een roes; geluk en verdriet wisselen elkaar af. Als ik hierover nu mijmer, opent een klein deurtje. Ik moet bekennen dat emoties los komen. Geen wonder dat deze reis destijds bijzonder was!

Aliaga is een fenomeen. In geologisch opzicht is het een openlucht museum, waar Jura en Krijt aan de oppervlakte komen: verticale geërodeerde en geëxponentieerde aardlagen, die ooit horizontaal zijn afgezet, onder water nog wel. Tijdens het veldonderzoek in 1981 loop ik over een gesteente met fossiele mosselen van zo’n 50 cm lengte; Jura – 200 miljoen jaar oud. Iets te fors om uit te bikken helaas… Het is sinds jaar en dag een speeltuin voor geologen.

Maar er is in 30 jaar veel veranderd. Er is nu een camping, er is een kleine bibliotheek met gratis internet. ‘Onze’ Bar La Parra is verhuisd naar het oude, gerestaureerde directiegebouw van de voormalige electriciteitscentrale en heet nu ‘Hostal La Parra’. Het wordt voortreffelijk geëxploiteerd door de zoon van de toenmalige bareigenaar. Studenten slapen op de camping, docenten (‘Professores’) in het hostal, waar ik nu verblijf. De studenten zijn helaas net vertrokken, na de viering van San Juan!

Bij ‘la cena’ vraag ik aan Jesus (de zoon) of die jeugdsoos nog bestaat; hij weet het niet, maar in de eetzaal zitten ook Antonio en Julia (beiden van mijn leeftijd) met hun kinderen te eten. Jesus vraagt het hen. Prompt wenkt Antonio mij: we moeten buiten een sigaar roken en samen koffie drinken; de sigaar laat ik aan mij voorbij gaan, maar die uitnodiging sla ik niet af! Of zij iets weten van die tijd; kennen zij die en die wellicht? Julia begint vreselijk te giechelen en pakt haar telefoon en gaat bellen. ‘Oye! Aqui hay un Holandeso, Paco, hace 30 años…’.

Wat blijkt: een aantal oude bekenden uit 1981 viert iets verderop in een huis met vrienden en famile ook het weekend in Aliaga; ze wonen nu in Teruel en Zaragoza, maar gaan regelmatig terug naar hun dorp om familie en vrienden op te zoeken. Ik word spontaan uitgenodigd om nog wat te komen eten en drinken. Het is een heel leuk weerzien. Het konijn kunnen zij zich goed herinneren, evenals de ontmoetingen in bar La Parra en de feesten; de soos bestaat al jaren niet meer. We halen een veel herinneringen op; ik ben helemaal happy, temeer daar ik die middag na wat omzwervingen onze oude kampeerplek bij ‘Dos Aguas’ terugvind (40.6707 -0.701).

De amigas van 30 jaar geleden (en hun famile) helpen de volgende ochtend mee met het organiseren van een wandeling voor de locals in het dorp. Of ik ook mee ga? Maar ik heb al besloten om verder te gaan. Ik ga die ochtend nog wel afscheid nemen. We maken foto’s en ik krijg een T-shirt van het wandelevenement toegestopt. Wat kan een weerzien na 30 jaar vertrouwd zijn!

Weer in een roes fiets ik weg uit Aliaga, me realiserend dat dit eigenlijk wel een mooi ‘eindpunt’ is. Ik denk dat ik het verdere traject naar Sevilla laat voor wat het is. Met het stuk dat ik nog als laatste ga fietsen maak ik mijn oorspronkelijk ingecalculeerde 3000 km ‘vol’, dus ook dat is een mooie afronding.
Het mag dramatisch klinken, maar vanwege deze bijzondere herinnering draag ik mijn tocht, mijn ‘avontuur’, op aan mijn moeder: alle kilometers in herinnering aan haar. Het voelt voor mij alsof een boek dicht kan.

Ik heb op internet gezien dat vanaf Teruel, de volgende grotere plaats in de route naar Sevilla, een Via Verde start die bijna tot aan Valencia loopt. En vanaf Valencia is het nog ca. 125 km naar ons eigen ‘casa’ in Spanje; ik moet even bedenken of ik dat laatste wel op de fiets wil doen, want de kuststreek is zeer druk en niet echt op fietsers ingesteld. Bovendien zitten in dat traject ook aardig wat heuveltjes en met druk autoverkeer is dat geen pretje.

Het is een lang verhaal geworden, maar voor mij één met een bijzondere betekenis. Vanwege mijn besluit ga ik dus bijna afscheid van jullie nemen, maar jullie hebben in ieder geval nog één reisverslag van mij tegoed. Ik ga nu naar Teruel, waar de jaarlijkse feestweek plaatsvindt. Een leuke afsluiting van een zeer geslaagde reis. Met tot nu toe (‘si dios quiere’): één lekke band, een kapot zadel en af en toe problemen met mijn fietscomputer, maar verder geen echte pech of tegenslagen.

Er moét iemand over mijn schouder hebben meegekeken…