Na mijn terugkeer naar Fuente Dé -met twee maal een ‘Ida’ in de kabelbaan; de baanmedewerker was niet bereid met de ‘heldhaftige’ (of beter: ‘jammerlijke’?) verklaring van mijn terugkeer mij het prijsvoordeel van een ‘Ida y Vuelta’ te gunnen; ‘soit’- verwierp ik direct het idee om terug te keren naar het hotel met de blèrende dreumes. Nee, ik wilde kijken of ik die dag grotendeels kon terugkeren naar het beginpunt van mijn ‘Anillo de los Picos’, in Poncebos, en vandaaruit toch nog Refugio Urriellu te bereiken..

Met een totale geplande route van 95,6 km eindigde ik die dag op 87,3 km, de wandeling terug naar Fuente Dé niet meegerekend. Een ring met opening van 8,3 km.. Nu kwam het er op aan hoe snel ik naar Poncebos kon terugkeren, om de route in omgekeerde richting (in dit geval kloksgewijs) weer op te pakken, tijdens mijn laatste dag! Bij het verlaten van de gondel zag ik een ouder stel in een Nederlandse kampeerbus stappen. Landgenoten! Altijd bereid elkaar te helpen, toch? En ja hoor, in de roos; ik kon meerijden naar Potes, 23 km verderop in het dal. Zij kwamen uit Soesterberg en maakten een trip door Noord-Spanje. Moet ik met M ook een keer doen en dan ook in zo’n mooie, onopvallende bus: donkerblauw, zonder toeters of bellen; alsof je onderweg bent naar een werkklus (nou, die kwam er..!).

In Potes kwam ik, verd*md als het niet waar is, twee van de klimmers tegen die ik sprak in Cabaña Veronica en die mij adviseerden niet naar Urriellu af te dalen. Ook zij hadden kennelijk besloten -liftend- een omtrekkende beweging te maken. Zij gingen echter in Potes een hostal zoeken, maar dat vond ik nog te ver van mijn beginpunt. De bushalte bleek niet ver van de plek waar ik was afgezet en de bus stond al klaar om te vertrekken; over aansluitend vervoer gesproken!

Weliswaar was de trip naar Panes, langs de Rio Deva, maar 28 km, maar hij deed er ruim een uur over, want over het hele traject langs de Deva waren enorme wegwerkzaamheden aan de gang, waarbij -alternerend, om de paar kilometer- de ene richting of de andere richting mocht doorrijden. Petje af voor de werklui die -onder het cementstof, aan de rand van de kloof- grote steunpilaren stonden te gieten, waarop een nieuw wegdek zou komen. De meesten met een Zuid-Amerikaans of een Afrikaans uiterlijk, voor zover zichtbaar onder helm en stofkapje. In Panes betrok ik hotel Covadonga, een prima hotel met dito restaurant.

En vandaag probeer ik maar weer eens mijn ‘gouden’ duim uit, maar die blijkt dit keer van ijzer.. Het duurt bijna een uur voordat ik een lift krijg naar Arenas de Cabrales, waar ik twee weken geleden met de bus naartoe reisde. Vandaag komt de bus echter veel later, zodat ik maar weer een ‘auto-stop’ probeer. De Spanjaard vertelt dat de weg verderop is opgebroken (ook al) en dat we een omweg via de berg moeten maken; dat moet de bus ook, begrijp ik min of meer uit zijn rappe Spaans. Bovenop de berg, in een gehucht Alles, zegt hij niet verder te gaan, want hij heeft daar een afspraak.

Daar sta je dan, ‘in the middle of nowhere’. Hoewel al het verkeer hier langs moet, vanwege de opgebroken weg, is het dun bezaaid met de vervoersmiddelen (een paar tractoren..). Gelukkig heb ik aan het begin van de tocht een taxikaartje gefotografeerd en dat komt nu goed van pas. Met een kwartier wachten wordt ik na een lange rit keurig in Poncebos afgezet, bij de ‘funicular’, een kabelspoorweg van 5 km door een tunnel in de berg, naar Bulnes, het aanvankelijke eindpunt van mijn ringtocht in de Picos. De funicular bestaat sinds 2001; daarvoor was het alleen per karrespoor bereikbaar. Nú neem ik wél een retourtje voor de 400 m hoogtemeters die het treintje in 7 minuten aflegt.

Bulnes is een piepklein pitoresk, maar sinds 2001 flink toeristisch geworden gehucht; ik hoor van een lokale inwoner (één van de ca. 30!) dat men soms naar ‘die oude tijd’ terugverlangt, vanwege de vele rolkoffers die over het karrepad hotsen. Na een grote ‘cafe con leche’ ga ik op pad, met mijn volledige rugzak (waar ik mijzelf enige tijd later om vervl**k: had ik maar wat achter gelaten in het café; ik kom hier toch weer terug). Nu ja, volledig bepakt is wel zo consequent.

Ook nu is de lucht zonneklaar en het is ronduit warm. Ik ben er al achter gekomen dat heen-en-weer naar Refugio de Urriellu niet gaat lukken, maar ik heb mijn zinnen gezet op Refugio de la Terenosa, die halverweg de laatste geplande route ligt. Zo kan ik op tijd de kabelspoorweg terug nemen.

Al snel komt de kers op de taart van deze tocht in zicht, de Pico Urriellu, ook wel Naranjo de Bulnes genaamd. Een alleenstaande tand van 2.529 m hoogte, die op vrijwel alle internet pagina’s over de Picos prijkt. Rotsklimmers zijn er dol op. Ik kijk er met ontzag naar.

Hoewel het minder leuk is een tochtje ‘vice versa’ af te leggen, geeft het toch voldoening als ik na twee uur de refugio halverwege bereik, na een flinke stijging over ruwe stenen en door een lieflijke, maar steile bergweide. Langs een groot deel van het onregelmatige pad hangen plastic sjerpen en hier en daar staan vlaggetjes in de grond geprikt: er wordt komend weekend een ‘corrido’, een ‘trailrun’ gehouden. Ik kom al een paar oefenaars tegen; vreselijk, springend over de stenen, die hier en daar nat zijn vanwege kabbelend water over het pad. Rara jongens / meisjes, die bergrenners, vooral als je er route afstanden van 50 of 75 km voor af moet leggen…

In Refugio de la Terenosa tracteer ik mijzelf op een échte Radler, met wel 2% alcohol. Ik leg me er bij neer dat ik het laatste, niet al te moeilijke stuk (vanaf deze kant) naar Refugio Urriellu niet meer kan volbrengen vandaag. Op weg naar boven kom ik vóór Terenosa nog een jong stel met twee rennende kinderen tegen, die uit Uriellu zijn vertrokken. De kinderen rennen heen en weer en lopen de route zo dus bijna dubbel.. Was niet moeilijk volgens hen.

Mijn apotheose? Ik keer voldaan terug in Bulnes en maak gebruik van het retourticket met de tunneltrein naar Poncebos. Een laatste lift (Nederlanders!) naar Arenas de Cabrales, waar ik mijn laatste hotel in de Picos heb geboekt (Hotel de la Rivera; vergeten een foto te nemen). Ik eet in de avondzon op het terras van een leuk restaurant een heerlijke ‘ragút de pitu con setas y hongos’ (de paddestoelen komen helaas niet uit deze regio, maar uit Burgos) en schrijf er mijn vorige blogbericht.

Als ik klaar ben en mij richting mijn hotel begeef, zie ik aan de andere kant van het pleintje twee bekende gezichten, T en A, uit München! Wat een enorme toeval en wat leuk om deze cirkel wel rond te maken. Zij vragen direct of ik mee ga eten en hoewel ik al een maaltijd op heb, ga ik natúúrlijk met hen mee, naar het sfeervol gelegen restaurant Casa Xurde, met de deuren wijd open naar het terras en een weiland met de bekende zachtbruine, gehoornde koeien. Ik houd het weliswaar bij (nog meer) wijn, terwijl zij andere lokale heerlijkheden bestellen. Een absolute aanrader.

Het is een enorm dierbaar weerzien en zij vertrouwen me toe -gemeend naar mijn idee- dat ze mij ook gemist hebben. Helaas komt het niet meer tot een spelletje ‘Qwirkle’, want dat ligt in hun hotel, ook in Arenas. Het is een prachtige afsluiting van een bijzonder mooie tocht, met gedurende negen dagen slechts één miezerige dag. Over een witte raaf gesproken..

En het raadsel van de vreemde rekensom? Ondanks het feit dat ik 8,3 km van de ring niet heb kunnen volbrengen, heb ik zowel gisteren als vandaag natuurlijk wel twee kleine delen van de route dubbel afgelegd,  En daarom klopt mijn rekensom: 95,6 – 8,3 = 95,8 toch! Met een beetje creativiteit natuurlijk.. 😉

En jullie? Dank voor jullie belangstelling en reacties. Op naar een volgend avontuur! 😘