Het is weer tijd om te fietsen. Twee weken geleden was het tijd om te lopen: met de wandelvrienden liep ik een rondje in de Pyreneeën, de Carros de Foc (aanrader, maar pittig en zeker niet makkelijk) en omdat het mooie weer in Spanje aanhoudt leek het me een goed idee om het seizoen af te sluiten met een weekje fietsen.

Een rondje Ibiza was eerst het idee, maar het ‘gedoe’ met de boot vanaf het vaste land (duur / tijdrovend) deed me anders besluiten. ‘Waarom het vaste land?’ hoor ik je denken; ‘je kan toch ook op het party eiland vliegen?’ Dat is natuurlijk zo, maar ik zou niet met mijn trouwe Rocinante (Koga) vanuit NL vliegen. Sinds kort mag ik mij de eigenaar van hele mooie Trek e-bike noemen, met heel veel dank aan M., die het debacle van de Chinese e-bike meewarig volgde en mij er uiteindelijk van verloste.

Een electrische hybride fiets (tussen een trekking fiets en een MTB in) is beslist geen overbodige luxe in Spanje, waar het heuveltje-op-heuveltje-af gaat (met colletjes tussen 1.600 en 1.700 m). Dat deed ik vroeger zonder ondersteuning, maar omdat ik er inmiddels een paar jaar bij geplust heb, is een duwtje in de rug ‘heuvel’-op beslist welkom. En ik kán ‘m natuurlijk ook uitzetten… 😉

Dus het werd geen Ibiza, maar een rondje binnenland. En aangezien mij op mijn eerdere tochten (in 2015: Valencia-Sevilla en in 2021: Bilbao-Alicante) de schoonheid van de Sierra de Albarracín was opgevallen, het gebied van oost naar west en van noord naar zuid doorkruisend, was de keuze om er nog eens naar toe te gaan snel gemaakt. Op twee uur rijden van de basis ook sneller en gemakkelijker bereikbaar.

Op de dag van aankomst in Spanje had ik nog een gezellige ontmoeting met neef W. en zijn gezin, toevallig die dag van Valencia naar Altea reizend. W., die jaren geleden al eens eerder met ons in Spanje was geweest, kon zich de omgeving nog goed herinneren (waarschijnlijk ook omdat hij destijds K. net had leren kennen en minder blij was toen bleek dat de terugreis naar NL een dag later dan gepland zou zijn; mijn fout! Dat betekende wel: een weerzien van W. met K. pas een dag later en zoon J. die een tentamen miste… oeps!).

Vandaag gepakt en bezakt, met de fiets achterin de auto, naar Camporrobles gereden, min of meer het dichtstbij zijnde punt in de vooraf op Locusmap geplande route (iets ten noorden van Utiel; zie kaartje bovenaan). Locus is nog steeds mijn favoriete hiking / biking app: eenvoudig routes te plannen en op te nemen, met mooie kaarten en handige functies; ik krijg er niets voor, maar ik maak graag reclame voor dit Outdoorwonder. Jammer voor Apple bezitters: het werkt niet op een Iphone…

Het weer is schitterend, bijna 30°C, voor oktober -zelfs in Spanje- best extreem. Maar voor mij geldt: tot 30° is lekker, tussen 30-35° is tamelijk warm om te fietsen, maar boven 35° is een ‘no-go’. Dat maakte ik in 2015 mee: temperatuur tegen de 40° in Andalusía, waardoor het niet verantwoord was door het binnenland van Granada naar Sevilla te fietsen en ik noodgedwongen naar Malaga, aan de koelere kust afzakte. Zelfs voor een warmteliefhebber zijn er grenzen!

Maar nu is het weer perfect. Strakblauw, nauwelijks wind, of het moet het briesje zijn dat ik zelf opwek. Ik heb zowaar een ‘pr-tje’ vandaag (zie blogbericht 22 mei 2011): op een heerlijke brede en slingerende afdaling klokt mijn schermpje op het stuur 60kmh, zónder duwtje in de rug. Ik heb natuurlijk een helm op, maar het wegdek is glad asfalt, het voor-uitzicht is prima en er zijn geen tegen- of meeliggers: dus gaan met die banaan, D.! 😁

Het landschap is heel wisselend, van vlak tot ‘heuvel’achtig. Bos, afgewisseld met landbouwgrond, waar de zonnebloemen droevig zwart staan te worden (ongetwijfeld de bedoeling als tussen-oogst om het land te verrijken). Ik kom een herder tegen, die met twee ezels, een ‘mata lobos’ en nog twee kleinere honden zijn kudde schapen bewaakt. De grote Spaanse mastiff komt, zodra hij mij ziet, zwaar en laag blaffend op mij af – de schapen rennen op zijn geluid direct de andere kant op-, maar op een fluitje van de ‘pastor’ houdt de ‘wolvendoder’ in en keert de rust in de kudde terug.

Ik zwaai naar de herder, hij beantwoordt dit met een opgeheven staf. De ezel, die vlak bij hem staat, begroet deze niet-alledaagse gebeurtenis met een schorre blaat. De kudde graast ondertussen -tijdelijk onverstoorbaar- door. Heerlijk, dit maak je alleen nog in Zuid Europa mee.

Na 63km kom ik aan in Carboneras de Guadazaón, waar het gezellige hostal Cabañas ⁦(39°54’13″N⁩ ⁦1°48’24″W⁩) mij welkom heet. Een soort wegrestaurant, annex hotel, annex samenscholings plek voor de lokale bewoners. Dat houdt in: veel lawaai, een brullende TV, waar nagenoeg niemand naar kijkt, 85% (dikke) lokale ‘hombres’, 10% (dikke) lokale echtgenotes en verder het restpercentage aan tussen de tafels zwervende kinderen, tikkertje spelend, zonder dat iemand er last van heeft of er iets van zegt (wat wil je: ze horen of zien het niet eens..). De patron tapt de ene na de andere ‘canja’ (‘rietje’, naar de vorm van de tuit van de biertap), koffie met of zonder ‘shotje’ en de gasten gooien de pinda- en zonnebloemschillen zonder scrupulus op de vloer van de bar. Het opgezette everzwijn naast de TV aanschouwt het tafreel meewarig, maar gelaten..

Als mijn ‘frasca’ rode wijn (ik heb een nieuw woord geleerd: de vierkante, glazen karaf) half leeg is en Atletico Bilbao met 3-0 wint van Almería en nadien de dames achter de bar een lied aanheffen, begeleid door geroffel met lege flessen op de toog, is het voor mij tijd om horizontaal te gaan. Ik ben tenslotte geen 25 meer.. 🥴

Morgen naar Uña, bekend terrein, aan het fraaie laguna de Uña. De weersvoorspelling? 25-30° strakblauw, geen wind. Lang leve de klimaatverandering (NB: dit is ironisch bedoeld).

(een verlaten station, uit de tijd van de Spaanse burgeroorlog, zoals er duizenden zijn in het Spaanse binnenland).

Ta logo!