Za. 5-10, zon en wolken, zeker 25°.

76 km ‘gefietst’, zeg maar afgelegd, want 4 km heb ik gelopen over een rotsig pad langs de kust en later 2 km geploeterd in de modder… Een dag van D-tours; een dag van doorsteekjes proberen, maar die -als het puntje bij paaltje komt- toch niet heel slim bleken.. Maar daarover later meer!

Ik doe deze tocht tegen de klok in (contra-reloj, zei een man tegen me die me de weg wees vandaag; leuk dat je woorden vaak letterlijk kan vertalen). Starten met de ‘vlakke’ delen, om later deze week de toch wel imposante bergen in te duiken. Ik kon ze vandaag al met ontzag, en flink onder de indruk van wat nog komen gaat, bewonderen. Goed, het eerste deel is vooral vlak, met af en toe wat kuitenbijters tussendoor.

Vanuit Can Pastilla, vlakbij het vliegveld, waar ik de eerste overnachting heb genoten in Helios Mallorca Hotel, een giga-hotel met giga-eetzaal en giga-veel Engelsen en Duitsers. Ik ben er naar toe gefietst met de lege doos op m’n rug, slechts 4 km dus dat ging goed. De doos staat nu in de fietsenstalling van het hotel. Fietsenstalling..?! Je leest het goed!

Die giga-aantallen toeristen zijn ook voor een groot deel hele sportieve mensen, die met reclameshirts en -broeken én met clic-schoenen (zelf niet bij me, want mijn fietsschoenen zijn tevens loopschoenen en op clic-schoenen lopen, is als het nadoen van Fred Astaire, in een te strak pakje). Vandaag werd ik vlakbij mijn startpunt verschillende keren ingehaald door groepen heren op leeftijd (says you..) en ook door een krasse Engelse dame, die minstens de 80 gepasseerd moest zijn, en ook in het voorbij gaan nog eens luchtig ‘hi dear’ uitriep (dat ‘dear’ meende ik te verstaan, maar het kan ook op fantasie berusten.. 😉 ).

Wat niet wegneemt dat zij niet erg diervriendelijk was (misschien wel bijziend?), want vlak na onze ontmoeting passeerde ik dit ontroerende schepsel, midden op de weg:

Weliswaar had hij met het weinige verkeer op dit weggetje best kans om veilig de overkant te bereiken, maar dit lot wilde ik toch even een zetje geven, één dag ná werelddierendag (terwijl Marianne Thieme deze week de PvdD heeft verlaten..). Dus ging ik in de remmen en zette de stakker (néé, geen mensentrekjes op dieren projecteren, zegt een adviesrapport van Minister Schouten op 28 september j.l.) over naar de andere kant van de weg, niet nadat ik hem een in watergedrenkt stukje brood voor zijn verstopte neus zette. Euh.., of ie verkouden was weet ik niet, maar zijn neus had ‘ie, samen met zijn poten lekker veilig in zijn huis teruggetrokken.. Goede daad gedaan!

(Schijnheil, op 4 okt at ik dit:

..en het smaakte me uitstekend..!)

Oké, voordat het weer een lang verhaal wordt: vandaag zag ik de route die ik in NL had samengesteld uit een uiterst leuk boekje, het ‘Bikeline Radtourenbuch‘ (geen wonder veel Duitsers hier) dat de route best een D-tour kon gebruiken, langs de kust. Kijk maar: blauw is NL, rood is vandaag!

Maar die ‘afsteek’ begon eerst met een dicht hek (punt nèt na verlaten van de blauwe route); niet getreurd, even terug leek toch een doorgang, maar ja dan kom je deze passage tegen:

..en dat is voor deze fiets toch iets te smal:

Goed, tassen eraf en doorgaan. Maar het vervolg bleek toch op stukken iets te ruw, dus lopen:

Een joggende man (die van ‘contra-reloj’) hielp mij het juiste pad te vinden; op de fiets haalde ik hem niet in, dus heel hard ging het bij mij niet en delen moest ik toch echt afstappen, om mijn banden, frame en remmen een beetje te ontzien. Maar het uitzicht was prachtig! Menorca in de verte..(nee, later zag ik dat het het kleine eilandje Cabrera moet zijn geweest)

..dus deze D-tour was de inspanning waard!

Maar toen! Toen dacht ik een leuke doorsteek te kunnen maken door de Salinas. Google maps wees mij een prima pad, maar Google maps is niet op de hoogte van de plaatselijke weersgesteldheid. En nèt op het moment dat door me heen schoot dat het toch wel fijn was dat het aarden pad hard en droog was, schoot mijn wiel door een oppervlakkige harde laag in de onderliggende zachte laag. Ik ging onderuit, maar wat erger was, mijn wiel bleef zachte aarde opslokken! Dikke klodders, zeg maar plakaten rode ‘moederaarde’ (hè, ma) hoopten zich op tussen spatbord en wiel. Er zat geen beweging meer in!

Ik kan je verklappen dat ik aardig radeloos was. Het vervolg werd natter en natter. Stom-stom Stoop! Salinas danken hun bestaan aan natte grond die evaporeert en het zout achterlaat. Zout was weliswaar in geen velden of wegen te bekennen, maar het vooruitzicht om mijn fiets door het slikken-Verdronkenland van Saefthinge te moeten slepen, had bij mij als Zeeuw en belletje moeten doen rinkelen!

Op zo’n moment slaat de paniek toe, maar -gek genoeg- tegelijkertijd een koele rust van: oké, het zit tegen, even nadenken, geen gekke dingen doen!

Dus zat er niets anders op dan de tassen van mijn fiets te halen en lopend terug te brengen. Vervolgens de fiets ophalen en dat 3x achter elkaar, stukje bij beetje (‘poco a poco’). En ieder keer met twee stokjes (die ik altijd bij me heb: voor een afgelopen ketting!) de dikke vette modder tussen wiel en spatbord vandaan peuteren.. Ik heb er geen foto’s van; de adrenaline liet het op dat moment niet toe, maar wat wàs ik blij weer op de asfaltweg terug te zijn (HK, net zoals bij onze eerste Alpentocht, vanuit de Neuer Rutlingerhütte 🙄).

Het vervolg? Geen D-Tours meer, braaf over de weg. Tot in Cala d’Or, waar ik in Hotel Antares een prima betaalbaar hotel heb gevonden. Mijn schoenen in de douche schoongemaakt: een bruine, blubberige bedoening. De fiets moet nog een beurt krijgen, misschien morgen bij een benzinestation (hoe doe je dat, een fiets door de wasstraat halen 🤔).

En terwijl ik dit zit te schrijven schenkt Liza, uit NL, van Restaurante La Bodega in Cala d’Or, mij een extra glas wijn in. Een Vino Mallorquino i.p.v. de ‘vino de la casa’. Van het huis! Dank je Liza, had ik net nodig.

Morgen geen D-Tour meer!

Truste..