21 Juli, strakblauwe lucht en blinkende zon, met voorspelling windkracht 4, maar tot nu toe is het bladstil; 53 km gefietst. Vandaag de overtocht van Denia naar Sant Antoni de Portmany op het eiland Ibiza, met de Sirena. Laat dat geen voorspelling zijn want dan belooft de overtocht niet veel goeds.. Mocht ik tijdens de vaart toch wonderschoon zingen horen, dan heb ik oordopjes bij me, die me hopelijk behoeden voor overboord springen. Maar ik zal ze voor iets anders nodig hebben…

De Sirena is een FastFerry die me in ca. 3 uur naar ‘de overkant’ brengt. Het ticket is vrijwel even duur als een vliegreis naar een leuke europese bestemming (met een budgetmaatschappij weliswaar), wat waarschijnlijk wordt veroorzaakt door het monopolie dat Balearia heeft. Nou ja, ik heb dus geen keus; de fiets gaat in ieder geval gratis mee.

Wat een genot om maar met twee fietstassen achterop te fietsen (en met de stuurstas). Geen tent, geen slaapzak en -matje, geen kookspullen. Het scheelt ongeveer 17 kg aan gewicht en dat voel je beslist. Het tochtje van huis naar de haven van een kleine 28 km, met een paar kleine ‘heuveltjes’ onderweg, rijd ik in ruim een uur, terwijl ik er voor de zekerheid 2,5 uur voor uit heb getrokken, om toch vooral op tijd te zijn voor de aanmonstering. Je zal maar net onderweg een ‘platte’ krijgen en de boot voor je neus zien wegvaren als je aankomt. Daar is mijn ticket toch iets te duur voor!

Ik heb dus ruim de tijd om op een terrasje de levendige bedrijvigheid in het havenstadje gade te slaan. En bedrijvig is het er: er wordt gesjouwd met kratten, met vaten gerold; steekkarretjes met dozen en verse groenten rijden af en aan. Het kleine pleintje waar ik zit is autoloos, zodat alles lopend bezorgd wordt. Zoals iedere rechtgeaarde Spanjaard betaamt veegt hij of zij in de ochtend zijn of haar stoepje schoon. Het ‘Hola’ of ‘Bon dia’ (=Valenciaans) is niet van de lucht.

Als ik naar de haven fiets ligt de Sirena al ongeduldig te brommen. De boot wordt net ontscheept van haar lading komende uit Sant Antoni de Portmany, dat aan de westkust van Ibiza ligt. Grote vrachtwagens rijden een voor een van boord. De passagiers zonder vervoer staan verwachtingsvol te kijken tot het sein gegeven wordt dat ze aan boord mogen gaan. Ik ben de enige fietser. Maar ik ben niet de enige die met zijn uitgeprinte pdf-document, per email ontvangen na mijn telefonische boeking, wordt teruggestuurd naar het ‘officina de billetes’, omdat het reserveringsbewijs moet worden omgewisseld in een fysiek ticket. Vreemd, want op het reserveringsbewijs staat een barcode die doet vermoeden dat je het een e-ticket is. Het simpele ticketloze boekingssysteem zoals in de vliegwereld is in de scheepvaart kennelijk nog niet doorgedrongen.

Ik mag als fietser fietsend over de ‘roro-klep aan boord gaan, tegelijk met de auto’s. Maar niet nadat ik eerst langs een official moet rijden, die me formeel aanwijst waar en hoe ik moet fietsen. Ik zou eens verdwalen in die schuit…! Het is gewoon een grote ruimte waar vier rijen auto’s keurig in het gelid worden gedirigeerd. Mijn fiets wordt voor de zekerheid aan een binnenrailing vastgesjord.

Ik nestel mijzelf aan een tafeltje op het achterdek, in de schaduw van het topdek, zodat ik nadat wij uit de haven zijn vertrokken een mooi uitzicht heb op Denia en de karakteristieke berg de Montgo, die het havenstadje scheidt van het meer toeristische Javea aan de andere kant. De zee laat de Sirena licht deinen, waarbij het schip een witkolkend kielzog achter zich laat dat sterk afsteekt tegen het azuur blauwe water. Er is geen enkele vogel te bekennen.

Als het vaste land zich heeft verkleind tot speelgoedformaat ga ik wat rondlopen om de ferry te verkennen. Binnen een restaurant en een winkeltje met drank en sigaretten, maar nog net geen aanduiding dat de verkoop taxfree is. Meer naar voren een grote ruimte met stoelen die in een relaxte ligstand gezet kunnen worden, zonder je achterbuurman te storen of zelf een knieblessure op te lopen als de passagier voor je lui gaat; wat dat betreft dus beduidend luxer dan vliegen. Er wordt ruim geslapen en alle standen en uitdrukkingen! Wat bewonderenswaardig is want in deze ruimte klinkt een behoorlijke dreun door die van de voorplecht blijkt te komen. Daar aangekomen tref ik een buitenbar en een DJ die muziek draait op een geluidsniveau alsof hij de complete Middellandse Zee wil overstemmen. Jongeren proberen schoorvoetend in de stemming te komen voor de vele parties die hen ongetwijfeld nog te wachten staan. De doorsnee mode voor de ‘dames’ bestaat uit een korte korte broek,strak of juist heel ruim vallend hemd en overmatig grote zonnebril; velen met een klein hoedje op. De meeste ‘heren’ dragen een bermuda en zonnebril. En de nodige tatoeages op het ontblote bovenlijf. Zo, de aktuele dracht onder de jeugd is hiermee gedetailleerd voor jullie gedocumenteerd. Ik voel mij in dit publiek een overjarige hippie, ondanks het feit dat ik niet in een wijde linnen pofbroek loop met het kruis op kniehoogte en geen jezussandalen aanheb. Ook mijn ‘ban-de-bom’ ketting ben ik jammerlijk vergeten…

Na vijf minuten heb ik het ongecompliceerde ritme van de ‘muziek’, ook wel doffe dreun genoemd, wel gehoord en begeef ik mij naar rustiger oorden. Helaas is het discodek de enige plek waar je lekker in de zon kunt zitten met een drankje. Maar ik wil op de eilanden nog wel auto’s horen aankomen als ik op de kleine wegen rijd en om hier nu met oordoppen te gaan zitten is wel erg provocerend. Zou dit de moderne versie van een Sirene zijn…?

Na twee uur komt (ei)land in zicht. Ik herken de zuidwest punt van Ibiza met de fraaie, los in zee staande rots, Es Vedra, als markant ‘lands-end’. Het eiland is bergachtiger dan ik in mijn herinnering heb; dat belooft weer enig zwoegen, maar met minder dan de helft aan bagage moet dit stukken eenvoudiger gaan. Het stadje waar ik aan land stap is toeristisch in de ergste vorm die je kan bedenken: in Sant Antoni loopt mannelijk jong en oud met ontbloot bovenlijf over de kade en door de kleine straatjes, de een nog verbrander dan de ander, met buiken en tatoeages in alle soorten en maten. Niet echt een bestemming om te blijven hangen, dus ik vlucht naar een Oficina de Turismo om wat informatie te krijgen over andere plaatsjes op het eiland. De dame van het bureau voorziet mij van een uitstekende hostalgids en daarnaast van een mooie gids met allerlei fietsroutes, prachtig vormgegeven met losse bladen voor iedere route in een opbergmap.

Ibiza is een relatief klein en overzichtelijk eiland. De afstanden zijn niet groot, de heuvels ook niet echt hoog, maar omdat alles wat compacter is zijn de hellingen pittig. Alsof in een klein bestek toch de nodige hoogte moet worden overwonnen, dus mijn eerste kilometers zijn aanpakken geblazen. Met 35¤ staan de pareltjes al snel op mijn voorhoofd. De krekels ‘tsjilpen’ of ‘knirpen’ in de pijnbomen die in grote getalen het eiland bedekken. Ik kan hun geluid moeilijk omschrijven, maar het is een monotoon, niet onderbroken geluid dat pas bij het invallen van het duister ophoudt. Buiten de toeristenoorden is het eiland zoals het binnenland van het vaste land van Spanje: mooi, stil en heet!

Ik beland na ongeveer 23 km in Port de Sant Miguel de Balansat, in het uiterste noorden van het eiland (N39.0796 E1.4405). Een kleine baai met wat hotels en appartementen. Een heerlijke duik in het zilte water doet de venijnige hellingen snel vergeten. Het biertje op het terras in de ondergaande zon doet de rest.. Het leven op zijn puurst. ¡Pura Vida!